Bloodshot

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 26/3/2020

Σε μια εποχή που οι πάντες προσπαθούν να δημιουργήσουν κινηματογραφικά σύμπαντα, έρχεται και η σειρά της Valliant Comics να ανιχνεύσει το έδαφος και να ρίξει ένα από τα δυνατά της χαρτιά. Ο Bloodshot ζωντανεύει λοιπόν με τη μορφή του Βιν Ντίζελ, αλλά το best-seller κόμικ δεν θα έχει την ίδια μοίρα στην κινηματογραφική μεταφορά του.

Πεζοναύτης ονόματι Ρέι Γκάρισον επιστρέφει στην αγκαλιά της γυναίκας του μετά από αποστολή στην Αφρική. Το ίδιο βράδυ πέφτουν θύματα απαγωγής από έναν τύπο που ονομάζεται Μάρτιν Αξ, ο οποίος ζητά πληροφορίες για την τελευταία αποστολή του πεζοναύτη. Απαντήσεις δεν παίρνει και σκοτώνει πρώτα τη γυναίκα και μετά τον εξαγριωμένο στρατιωτικό. Τον Ρέι όμως επαναφέρει στη ζωή ο Δρ. Εμίλ Χάρτινγκ, ο οποίος ηγείται μυστικών πειραμάτων, στην προσπάθεια να δημιουργηθεί ο υπέρτατος στρατιώτης. Ο Ρέι έχει πια υπεράνθρωπη δύναμη και την ικανότητα της αυτοΐασης, καθώς νανίτες (ρομπότ σε απίστευτα μικρό μέγεθος) έχουν εισαχθεί στο αίμα του. Παρότι ο Ρέι δεν θα έπρεπε να θυμάται τίποτα από την προηγούμενη ζωή του, η ανάμνηση της γυναίκας του και του δολοφόνου τους υπάρχει ακόμα, και ως γνήσιος Αμερικανός ήρωας, ο αναβαθμισμένος πεζοναύτης βγαίνει για εκδίκηση.

Δεν έχουμε ακριβώς μια ταινία εκδίκησης εδώ κι ας φαίνεται ως τέτοια. Στον πυρήνα της υπάρχει αυτή η λογική, όχι όμως για τους αρχικούς λόγους που όλοι φανταζόμαστε. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι υπάρχει κάποια ανατροπή και οι ανατροπές συνήθως βοηθάνε τις ταινίες. Εδώ όμως δεν συμβαίνει αυτό. Μέχρι περίπου τα σαράντα πέντε λεπτά διάρκειας, η ταινία που σκηνοθετεί ο Ντέιβ Γουίλσον κυλάει ως μια παλιομοδίτικη περιπέτεια, με αναμενόμενη μεν πλοκή αλλά αξιοπρεπές επίπεδο γενικότερα. Το πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που έρχεται η ανατροπή. Κάπου εκεί λοιπόν αρχίζει να κυλά λίγο πιο αργά ο χρόνος, σταματά η δράση, έρχονται αμήχανες σκηνές που σκοπό έχουν να κάνουν μεγαλύτερο το δράμα του πρωταγωνιστή, αλλά για να συμπάσχεις με τον ήρωα πρέπει να υπάρχει λογική ή έστω συναίσθημα σε ό,τι συμβαίνει στην οθόνη. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο, και μιλάω πάντα έχοντας στον νου μου μια συγκεκριμένη σκηνή που θα έπρεπε να είναι κομβική, αλλά περνά εντελώς αδιάφορα από τα μάτια μας.

Ο Βιν Ντίζελ είναι ο γνωστός Βιν Ντίζελ των τελευταίων χρόνων, δηλαδή μια παραλλαγή του Ντομινίκ Τορέτο από τα Fast & Furious. Ειδικά την τελευταία δεκαετία φαίνεται να βαριέται αφόρητα, αλλά δεν βλέπω να κάνει και κάτι να για ξεκολλήσει από αυτό το είδος. Τουλάχιστον παλιότερα έδειχνε μια τάση με κάποιους ρόλους να “ψαχτεί”, πλέον όμως το έχει παρατήσει. Και πάλι δεν θα έβρισκα ιδιαίτερο πρόβλημα σε αυτό, αλλά το θέμα είναι ότι δεν εμφανίζεται στην οθόνη τόσο χαρισματικός όσο άλλοι action-heroes της γενιάς του, οπότε μάλλον πρέπει να βρει έναν τρόπο να κρατήσει την καριέρα του και στη μετά Fast & Furious εποχή, η οποία βέβαια καλά κρατεί ακόμα.

Η πανέμορφη Έιζα Γκονζάλεζ , ο Γκάι Πιρς και ο Λαμόρν Μόρις είναι οι τρεις άλλοι ηθοποιοί που ξεχωρίζουν κάπως. Ο Μόρις είναι η κωμική νότα της ταινίας, η Γκονζάλεζ το ερωτικό ενδιαφέρον και ο Γκάι Πιρς είναι ο κακός της ταινίας. Τίποτα ιδιαίτερο σαν ρόλοι, απλώς οι ηθοποιοί που τους ενσαρκώνουν τούς δίνουν κάτι, ο καθένας με τον τρόπο του.

Θα μπορούσες να το πεις κακό στο σύνολό του το Bloodshot, αλλά το δίκαιο είναι να το τοποθετήσεις κάπου στις μέτριες δημιουργίες. Ξεκινά με ένα σχετικό ενδιαφέρον, βολοδέρνει στο ενδιάμεσο και σου προσφέρει ένα φασαριόζικο φινάλε. Αν τώρα είσαι τύπος που βλέπει με συμπάθεια τις ταινίες δράσης της δεκαετίας του 1990, θα βρεις εδώ πράγματα γνωστά και μάλλον περισσότερο στοχεύει εσένα η ταινία. Τη γενιά των υπερηρωικών ταινιών της Μάρβελ, δεν νομίζω ότι θα την αγγίξει.

Βαθμολογία: