Άλιεν Εναντίον Κυνηγού 2

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/12/2007

Μετά από οχτώ (ζωή να ‘χουν) ταινίες με άλιεν και κυνηγούς, μάλλον ήρθε η ώρα να δηλώσουμε επίσημα πως μπαφιάσαμε. Η σειρά δεν χωράει πλέον ούτε ανανέωση, ούτε προσθήκη, ούτε καν αλλαγή είδους (π.χ. να το γύριζε σε μιούζικαλ). Η λέξη Ρέκβιεμ στον αγγλικό τίτλο δίνει ελπίδα πως αυτό το μέρος είναι και το τελευταίο, αλλά μάλλον πρόκειται για ψευδαίσθηση, μια και τα αγαλματίδια πουλάνε ακόμα αδρά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας δημιουργός εφέ προβιβάζεται σε σκηνοθέτη, και αυτό είναι ακόμα ένα σημάδι των καιρών μας. Οι αδελφοί Strause, Colin και Greg, υπεύθυνοι για τα ειδικά εφέ ταινιών σαν την Επόμενη Μέρα, 300, Poseidon κ.α., απλά αδειάζουν το πεδίο από κάποιον ενοχλητικό σκηνοθέτη, κι εξαπολύουν τα αγαπημένα τους όπλα, σε μια σειρά που δεν στηρίχτηκε ανέκαθεν σε αυτά. Ας θυμηθούμε το πρώτο Άλιεν του Ridley Scott, και ίσως, από πλευράς δράσης, τα τρία επόμενα και τον πρώτο Κυνηγό. Γενικά την εικόνα του απόκοσμου άλιεν την είχαμε συνδυάσει με κάποια καλλιτεχνική φινέτσα. Τι σας λέω όμως τώρα, όταν οι εν λόγω αδελφοί εξειδικεύονται, εκτός από τα εφέ, και με διαφημιστικά και βίντεο-κλιπ.

Υπάρχει, από την άλλη, μια πρωτοτυπία, που συνδυάζοντας τη με το γεγονός ότι είναι το πιο αιματοβαμμένο μέρος, αποφέρει ένα υποφερτό αποτέλεσμα. Για πρώτη φορά, η μάχη έχει μεταφερθεί σε οικισμό με απλούς ανθρώπους και όχι στο διάστημα ή με μάστορες των όπλων. Βέβαια, θα δείτε αυτά ακριβώς που περιμένετε, δηλαδή ένα κυνηγητό και κάμποσο αίμα, και όχι μια ψυχολογικής εξέλιξης αγωνία. Δεν πειράζει, ίσως τελικά να ζητούσαμε πολλά από μια σειρά που μετράει οχτώ μέρη…

Πιο συνοπτικά, έχουμε και λέμε… Στα θετικά, αυτό το όγδοο ή δεύτερο, αν προτιμάτε, μέρος είναι το πιο αιματηρό από όλα, και το πρώτο που φέρνει τον τρόμο ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους. Τα εφέ είναι άψογα… και τα θετικά τέλος! Οι σκηνοθέτες προσέχουν τα εφέ τους, αλλά απλά δεν έχουν ιδέα για το πώς γίνεται μια ταινία αγωνιώδης και λειτουργική. Ένας απέραντος σαματάς που δεν δένει σαν υπόθεση, αφού ο Κυνηγός κινείται τελείως απείθαρχα στο σενάριο, και κάποια μικρογεγονότα που προηγούνται του σαματά πέφτουν στο πουθενά. Είναι καλό που κανένας πρωταγωνιστής δεν είναι γνωστός, αλλά τελικά προτιμούσαμε και τη Sigourney Weaver σαν γυναίκα-Ράμπο, αλλά και τον Arnie σαν Ράμπο-Ράμπο. Δυστυχώς, όντας θαυμαστές των άλιεν, ευχόμαστε να είναι το τελευταίο κομμάτι της σειράς, αφού ο μύθος κινδυνεύει να ξεφτίσει, αν δεν το έχει ήδη κάνει.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 24/3/2015

Τα αδέλφια Στράους αναλαμβάνουν τη σκηνοθεσία αλλά δε μπορούν να δώσουν ζωή στο δημιούργημά τους. Άνθρωποι μπλέκονται στο διάβα των εξωγήινων για να δώσουν στο κοινό κάτι να ταυτιστεί μαζί του αλλά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει ποτέ. Γνωρίζουμε αρκετούς χαρακτήρες αλλά ποσώς μας ενδιαφέρει το δράμα τους καθώς μοιάζουν όλοι χάρτινοι. Τα αδέλφια Στράους χτίζουν το φιλμ τους στη λογική των ταινιών kaiju (αν το προηγούμενο φιλμ με έκανε να το νιώσω αυτό μία φορά, το σίκουελ με έκανε να το νιώσω δέκα!) με δόσεις ταινίας καταστροφής. Όλα βέβαια γίνονται για να δούμε τις μάχες των δύο εξωγήινων φυλών. Οι άνθρωποι είναι κομπάρσοι και τίποτα παραπάνω.

Προσπαθώντας να δώσουν λίγο παραπάνω ενδιαφέρον στο κοινό οι δημιουργοί του φιλμ προσθέτουν στο σενάριο ένα υβρίδιο Άλιεν-Κυνηγού. Μιλάμε στην ουσία για ένα Άλιεν με ράστα, που κι αυτό αδιάφορα περνά απ’ την οθόνη, θύμα ενός ακόμα σημαντικού μειονεκτήματος του φιλμ. Οι Στράους θέλοντας να φέρουν το φιλμ πιο κοντά στην όψη του αρχικού φιλμ του Άλιεν, αποφασίζουν να κάνουν την εικόνα όσο πιο σκοτεινή γίνεται. Αποτέλεσμα; Τις περισσότερες φορές δε μπορείς να διακρίνεις τίποτα. Οι μάχες Άλιεν-Κυνηγού πνίγονται στο σκοτάδι, οπότε τα πράγματα γίνονται δύσκολα για το φιλμ που οι συγκεκριμένες μάχες είναι η “ατραξιόν” του. Αυτός που θα παρακολουθήσει το AVPR δε θα το κάνει για το σενάριο και τους χαρακτήρες του. Θα το κάνει για να δει τα δύο εξωγήινα πλάσματα να “πλακώνονται”. Αν δεν μπορεί να δει ούτε αυτό, τότε δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος να παρακολουθήσει το φιλμ!

Λίγες μέρες πριν γράφοντας για το πρώτο φιλμ, Άλιεν εναντίον Κυνηγού, σας είχα πει πως το συγκεκριμένο ήταν κάτι σαν ένοχη απόλαυση για μένα. Ναι μεν ελλιπές σαν φιλμ αλλά διασκεδαστικό. Το σίκουελ, όμως, γίνεται κουραστικό. Τα εφέ είναι καλύτερα και έχει κάποιες στιγμές gore αλλά δε μπόρεσε να με χαλαρώσει όπως το προηγούμενο. Εδώ τα λάθη χτυπάνε έντονα και δε μπορείς να τα αγνοήσεις. Προτείνεται μάλλον μόνο στους φανατικούς των δύο εξωγήινων.

Βαθμολογία: