Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 25/4/2015

Ανταποκρινόμενος στις αντιδράσεις του κοινού για τον βραδύ ρυθμό της εναρκτήριας σεκάνς στην προηγουμένη ταινία, ο Whedon γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει το κοινό και δεν σπαταλά καθόλου χρόνο στο να του το δώσει. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, γνωρίζεις ότι η δράση και τα ειδικά εφέ θα είναι σε αφθονία στο «Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron» και πως οι ήρωες της Marvel είναι έτοιμοι, πρόθυμοι και για ακόμα μία φορά ικανοί να σώσουν τον κόσμο. Πατώντας φουλ γκάζι σε όλη τη διαδρομή, τα ισοπεδώνουν όλα και δεν αφήνουν αρκετό χρόνο για να εμπλακούμε σε κάτι άλλο πέρα από το οπτικό υπερθέαμα. Όχι ότι έχει σημασία, ούτω ή άλλως είναι δύσκολο να είναι κάποιος πάρα πολύ επικριτικός για τη συγκεκριμένη ταινία, αφού με κάθε τρόπο επιτυγχάνει αυτό που είχε βάλει ως στόχο: να είναι μια μεγαλύτερη σε κλίμακα και διασκεδαστικότερη εκδοχή του προκατόχου του.

Με τους «Εκδικητές» να έχουν εδραιώσει την ομάδα των ηρώων καθώς και την πρώτη τους συνάντηση, η «Εποχή του Ultron» μπορεί να επικεντρωθεί στην περιπέτεια, τη δυναμική μεταξύ τους και την αφηγηματική εξέλιξη. Οι δραστηριότητες και οι σχέσεις μέσα στην ομάδα είναι κεντρικής σημασίας για το έργο. Από τη μία πλευρά, αυτό παρέχει ένα μεγάλο μέρος της κωμικής ανακούφισης (η οικειότητα γεννά φιλικές νευρώσεις). Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια διάσταση της τριβής, ιδίως όσον αφορά την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι πρωταγωνιστές μεταξύ τους. Όπως και οι περισσότερες ταινίες με υπερήρωες, η πλοκή εξασφαλίζει ότι υπάρχει αφθονία σε κίνδυνο όχι μόνο για τους πρωταγωνιστές, αλλά και για τον κόσμο γενικότερα. Δοσμένη σε μια υπερβολική κλίμακα, η απειλή που οι ήρωες καλούνται να αντιμετωπίσουν είναι φοβερά κακή και λειτουργεί με έναν τέρμα κακοήθη τρόπο. Ιδιωτική ζωή, υπολείμματα του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και οι κίνδυνοι της τεχνολογίας είναι καλά πακεταρισμένα στον ανταγωνιστή της ταινίας, κάτι που κάνει το διακύβευμα ακόμα πιο εύληπτο σε εμάς.

Το όραμα του Whedon και όλα όσα καταφέρνει εδώ, είναι πραγματικά μοναδικά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο ίδιος και λαμπρός σκηνοθέτης είναι αυτός που εξακολουθεί να κρατάει ψηλά τους παλμούς και να δίνει στο κοινό αυτό που θέλει. Όμως, ενώ όλα αυτά και ευπρόσδεκτα είναι και άξια, από την ταινία μοιάζει να λείπει μια πρωτότυπη αλλά και συνεκτική ιστορία. Προσπαθώντας να μιμηθεί τον συμπιεσμένο τρόπο αφήγησης ενός κόμικ, ο Whedon μεταπηδά σεναριακά από τη μια σκηνή στην άλλη παλεύοντας να δέσει όσα περισσότερα νήματα είναι δυνατόν. Αυτό λειτουργεί άψογα μέχρι να σταματήσει κάποιος και να προσπαθήσει να συναρμολογήσει μερικές από τις διαφορετικές σκηνές. Θα αντιληφθεί ότι αντί για την ανάπτυξη μιας πληρέστερης αφήγησης, αυτό που παρακολουθούμε είναι μια σειρά από συντομεύσεις. Επιπρόσθετα, η πληθώρα των ιστοριών των πρωταγωνιστών -για να μην αναφέρουμε την εισαγωγή πολλών νέων χαρακτήρων- δημιουργεί μια δυσκολία στο να συμβαδίσεις με το τι συμβαίνει, αναλογιζόμενος και τις προηγούμενες ταινίες/σειρές.

Και μια και αναφερθήκαμε στις προηγούμενες ταινίες, όσο καλός κι αν είναι ο Whedon, δυστυχώς παίζει μόνος του. Και τι εννοώ. Υπάρχουν πολλά στοιχεία με τα οποία διαφωνεί με τις προηγούμενες ταινίες και τα οποία απορρίπτει χωρίς δεύτερη σκέψη. Όπως, παραδείγματος χάρη, η απόφαση που παίρνει ο Tony Stark στο τέλος του «Iron Man 3», αγνοείται για χάρη νέων gadget. Ή, ακόμα χειρότερα, οποιαδήποτε ουσία για τη σχέση του Captain America και της Black Widow στο «Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα» απορρίπτεται με μία μόνο ατάκα. Σε κάθε περίπτωση είναι ανέφικτο η ταινία να επιτύχει τον ίδιο ενθουσιασμό με την πρώτη. Και οι όποιες μικρές λεπτομέρειες στερούν βαθμούς από την ταινία, δύσκολα αφαιρούν πόντους από τη συνολική επίδραση. Αυτό εδώ το blockbuster θα σας παρέχει την ανώτατη απόλαυση στο σινεμά και θα σας βάλει στο τρυπάκι να φωνάξετε: Marvel phase 3, begin!

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/11/2019

Ο Joss Whedon θέλει να δείξει ένα κάρο πράγματα σε τόσο σύντομο χρόνο, όσο κι αν αυτό φαντάζει παράδοξο έχοντας μια διάρκεια 2μιση ωρών. Κάπου σαν να έχουν χαθεί τα «προκαταρτικά» και πάμε κατευθείαν στο «κρεβάτι», το οποίο είναι απανωτές σκηνές δράσης, η μία έπειτα από την άλλη. Βέβαια, τι να σταθείς να σκεφτείς περί sci-fi σκεπτικού του στόρι, αφού χρησιμοποιείται μια ξαναζεσταμένη ιδέα που έχει καταντήσει τετριμμένη, με όλα να κινούνται σε πρώτο επίπεδο προς χάριν καθαρά του θεάματος.

Μερικοί, με τα δίκια τους, μπορεί κι αυτό το θέαμα να το θεωρήσουν επαναλαμβανόμενο, αφού από σκηνή δράση σε σκηνή δράσης απλά αλλάζει η μορφή, μα ο «σαματάς» παραμένει σε μια ευθεία, αναλλοίωτος. Αυτό, από την άλλη, δεν σημαίνει πως πρέπει να παραμελήσεις ότι ως ταινία δράσης είναι υπερπαραγωγή με τα όλα της, παρέχει ένα σωρό ήρωες που δεν έχεις λόγο να απορρίψεις, αλλά κορυφώνεται και με ένα στιγμιότυπο που γράφει τη δική του ιστορία στο σύμπαν της Marvel. Έτσι, χωρίς να γίνεται κάποια υπέρβαση σε σχέση με το ισάξιο ορίτζιναλ μέρος, όλα πηγαίνουν ρολόι για τους φαν των υπερηρώων και της περιπέτειας, αφήνοντας τον σκεπτικισμό για άλλη αίθουσα παραδίπλα…

Βαθμολογία: