Αργεντινή, 1985
- Argentina, 1985
- 2022
- Αργεντινή
- Ισπανικά
- Βιογραφία, Δραματική, Δραματικό Θρίλερ, Εποχής, Ιστορική, Πολιτική, Πολιτικό Θρίλερ
Η ιστορία των εισαγγελέων Χούλιο Στρασέρα, Λουίς Μορένο Οκάμπο και της νεαρής ηλικιακά νομικής τους ομάδας σε μια μάχη Δαβίδ εναντίον Γολιάθ, όπου υπό συνεχή απειλή τόλμησαν να ασκήσουν το 1985 δίωξη στην πιο αιματηρή στρατιωτική δικτατορία, αυτή της της Αργεντινής, ενάντια στις πιθανότητες και τον χρόνο, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη στα θύματα της χούντας.
Σκηνοθεσία:
Santiago Mitre
Κύριοι Ρόλοι:
Ricardo Darin … Julio Cesar Strassera
Peter Lanzani … Luis Moreno Ocampo
Alejandra Flechner … Silvia Strassera
Santiago Armas Estevarena … Javier Strassera
Carlos Portaluppi … Leon Carlos Arslanian
Laura Paredes … Adriana Calvo de Laborde
Antonia Bengoechea … Maria Eugenia
Norman Briski … Ruso
Brian Sichel … Federico Corrales
Hector Diaz … Basile
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Santiago Mitre, Mariano Llinas
Παραγωγή: Victoria Alonso, Santiago Carabante, Chino Darin, Ricardo Darin, Axel Kuschevatzky, Agustina Llambi-Campbell, Santiago Mitre, Federico Posternak
Μουσική: Pedro Osuna
Φωτογραφία: Javier Julia
Μοντάζ: Andres P. Estrada
Σκηνικά: Micaela Saiegh
Κοστούμια: Monica Toschi
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Argentina, 1985
- Ελληνικός Τίτλος: Αργεντινή, 1985
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Αργεντινή).
- Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Υποψήφιο για Bafta ξενόγλωσσης ταινίας.
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.
- Καλύτερη ιβηρο-αμερικανική ταινία στα Goya.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Βραβείο FIPRESCI.
Παραλειπόμενα
- Την παγκόσμια διανομή ανέλαβαν τα Amazon Studios, με συνέπεια έναν μήνα μετά την πρεμιέρα στη Βενετία να βρεθεί στη λίστα του Prime Video. Ενδιάμεσα όμως πήρε διανομή σε αρκετές χώρες.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 4/6/2023
Ο Santiago Mitre στοχεύει με ορμή εδώ για ταινία κοινού (κάτι που ίσως και να εκπλήσσει αν θυμηθεί κανείς τον πιο δύστροπο από πλευράς ύφους «Πρόεδρο»), και καλά κάνει γιατί καταπιάνεται με ένα κεφάλαιο της ιστορίας της χώρας του που του αρμόζει να απεικονιστεί με μια αίσθηση μεγαλείου. Η αφήγηση «χολιγουντιανίζει», από την άποψη ότι υπάρχουν στιγμές που θα περίμενε κάποιος από ένα φιλμ που έχει γυριστεί με το βλέμμα κυρίως στραμμένο στα Όσκαρ, όμως η σπιρτάδα του κειμένου σε συνδυασμό με έναν αδιαπραγμάτευτο σεβασμό απέναντι στη συντριπτική αλήθεια των πραγματικών γεγονότων (οι στιγμές των καταθέσεων των θυμάτων είναι ιδιαίτερα δυνατές) εξασφαλίζουν μια ποιότητα που δεν θα ήταν δεδομένη αν στη θέση του Mitre βρισκόταν πίσω από την κάμερα κάποιος που απλά θα κοίταζε να τσεκάρει αβανταδόρικα «κουτάκια».
Πολύ σωστή είναι και η διαχείριση του σασπένς της όλης συνθήκης, η οποία είναι ρεαλιστική και καθημερινή αποφεύγοντας τις υπερβολές που πάντα φαίνονται δελεαστικές στα πλαίσια ενός πολιτικού θρίλερ ως «τυράκι» για εύκολο εντυπωσιασμό. Αλλά και η προσγειωμένη εν γένει σκηνοθετική γραφή κρύβει ένα πολύ δυνατό νόημα από πίσω, που όσο απλό και να είναι στη σύλληψή του, άλλο τόσο το σινεμά ως μέσο ξεχνάει να το τονίζει όσο συχνά θα έπρεπε: τόσο ο ηρωικός, όσο και ο φαύλος άνθρωπος, είναι αμφότεροι αυτό ακριβώς, απλοί άνθρωποι, γι’ αυτό και το «καλό» δεν πρέπει να μυθοποιείται στον βαθμό που γίνεται απλησίαστο για το μέσο άτομο, βοηθώντας έτσι κι ένα άδικο σύστημα να συντηρείται μέσα από τον φόβο, αλλά ούτε και το «κακό» να γιγαντώνεται στο συλλογικό ασυνείδητο οδηγώντας ουσιαστικά στο ίδιο αποτέλεσμα. Αυτό το μήνυμα τονίζεται τόσο μέσα από ατάκες όσο και από μεμονωμένες σκηνές. Το θάρρος και το ήθος του εισαγγελέα Strassera δεν προέρχονται από υπερφυσικά αποθέματα εσωτερικής δύναμης, άλλωστε και ο ίδιος απεικονίζεται αρκετές φορές ως ευάλωτος και αβέβαιος, αλλά από μια πίστη στον ορθολογισμό και στη γνωστή τακτική του «το σύστημα αλλάζει από μέσα». Και πόση δύναμη κουβαλά η απόφαση του να σκιαγραφηθεί μια φιγούρα τόσο αρνητικά φορτισμένη όσο ο Videla με μια κωμική σχεδόν γελοιότητα, σαν να γίνεται συνειδητό το ότι μια προσέγγιση που θα τον αντιμετώπιζε με τρόμο θα ήταν μια έμμεση νίκη όσων εκπροσώπησε το καθεστώς του οποίου υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία…
Δεν λείπει και το μετρημένο, ανθρώπινο χιούμορ από τη μεγάλη εικόνα ακόμη και με το ειδικό βάρος της εν λόγω θεματολογίας. Βέβαια είναι ένα ζήτημα το ότι στο τέλος η επίγευση που μένει είναι αυτή ενός success story, τη στιγμή που υπήρξε απαλλαγή για κάποιους από τους κατηγορούμενους, αν και ο αντίλογος σε αυτό θα διατύπωνε πως τα ισόβια σε Videla και Massera είναι υπερβολικά μεγάλη νίκη για να επισκιαστεί από τρόπον τινά παράπλευρες απώλειες.
Φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη το ότι η ερμηνευτική αξιοπιστία του Ricardo Darin επιβεβαιώνεται εδώ για μια ακόμη φορά, φέρνοντας εις πέρας με μεγάλη επιτυχία την αποστολή να δώσει γήινη υπόσταση σε ένα πρόσωπο που με μια πρώτη ματιά μπορεί να φαίνεται απλησίαστο λόγω του άθλου που πραγματοποίησε. Η ωριμότητα και η ιδιοσυγκρασία του τον καθοδηγούν στο να αποδώσει με πολύ λεπτά χρώματα έναν χαρακτήρα που πίσω από τις προφανείς αρετές του διαθέτει πολλές κι ενίοτε αντικρουόμενες μεταξύ τους πτυχές, τόσο μάλιστα που δεν επιτρέπει στον εαυτό του την έξαρση ακόμη και στις συναισθηματικά έντονες σεκάνς. Είναι ένα πορτρέτο απαραίτητο για το σύνολο, που όμως δεν «καπελώνει» ποτέ τα άλλα θετικά χαρακτηριστικά και πουθενά δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αυτάρεσκο.
Άλλου τύπου συζητήσεις που έχουν διαχρονικά ανοίξει στις παρυφές της παραπολιτικής σχετικά με το κατά πόσον ο Strassera είχε ευεργετικό ρόλο στην έκβαση της δίκης και δεν εξυπηρέτησε ίσως άλλους σκοπούς εμμέσως μάλλον δεν έχουν νόημα στην προκειμένη περίπτωση, και το «Αργεντινή, 1985» δεν δίνει πατήματα για να κατηγορηθεί για πονηρές προθέσεις. Το ιδεαλιστικό φίλτρο που διαθέτει στην ανάγνωση των δρώμενων που εξιστορεί εκπέμπει μια γνήσια ειλικρίνεια, η ροή είναι εντελώς αβίαστη, με τα 140 λεπτά να περνάνε απροσδόκητα γρήγορα, και το ιστορικό πλαίσιο καλύπτεται με τρόπο τέτοιο που να γίνεται κατανοητό ακόμη και στον όχι και τόσο μυημένο θεατή, χωρίς όμως να γίνονται εκπτώσεις σε επίπεδο ουσίας. Εν ολίγοις, πρόκειται για σινεμά που έχει λαϊκό πρόσημο αλλά και αρκετά υψηλή νοημοσύνη ταυτόχρονα, και που τολμάει να μπει βαθιά στα νερά της πολιτικοποίησης ακολουθώντας την καθιερωμένη λατινοαμερικάνικη παράδοση σε αυτό το πεδίο.
Βαθμολογία: