Alpha

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/12/2018

Ο Albert Hughes ανεξαρτητοποιείται από τον αδελφό του, αλλά δεν αλλάζει και κάτι από όσα είχαμε δει από το δίδυμο. Για την ακρίβεια, είτε επιστημονική φαντασία παρουσίαζαν, είτε ταινία εποχής, ένα και το αυτό. Μια βιντεοκλιπίστικη διάθεση που χάνει την αίσθηση του ντεκόρ, κάνοντας το προϊόν πιο εύπεπτο για το κοινό. Τουλάχιστον, όμως, οι Hughes το έκαναν όλο αυτό αρκετά καλά, κι ακόμα πιο ευτυχές το γεγονός ότι και μόνος του ο Albert δεν μένει πίσω.

Το «Άλφα» είναι μια ταινία για οικογενειακό κοινό. Αψηφώντας ότι υπάρχει επιστημονική σοβαρότητα στο γεγονός ότι η εξημέρωση των ζώων από τον άνθρωπο ήταν μια καμπή για την ανθρώπινη ιστορία κι όχι απλά ένα γεγονός όπως πολλά άλλα, το φιλμ επιμένει να θέλει να είναι θελκτικό κυρίως από ένα κοινό που αγνοεί τη σοβαρότητα του θέματος. Μάλιστα, είναι πολύ κρίμα που ένας ενήλικας θα πει «να μια καλή ταινία για τα παιδιά μου», χάνοντας το εκπαιδευτικό κίνητρο που θα έπρεπε να υπάρχει από την πλευρά των δημιουργών. Θα μου πείτε, από την άλλη, πόσες καλές ταινίες με ζώα είχε στη διάθεση του το συγκεκριμένο κοινό, για να παραπονιόμαστε κιόλας; Η αλήθεια είναι ελάχιστες, για αυτό ας βάλουμε λίγο στην άκρη τους «ευσεβείς μας πόθους», κι ας πάμε να δούμε το έργο ως μια απλή περιπέτεια.

Έχοντας κατά νου ότι παρακολουθείς κάτι σαν ιστορία ιθαγενών με ανεπτυγμένο ήδη τον εγκέφαλο σε όλα του τα επίπεδα (αν είχαν ως δια μαγείας αυτοκίνητα, οι συγκεκριμένοι ήρωες απλά θα έμπαιναν και θα οδηγούσαν…), αφήνεσαι στη χάρη του τοπίου και την αντίστοιχη της κάμερας του Hughes. Μια κάμερα που δεν χάνει ποτέ ευκαιρία να παίξει με τα χρώματα, τις αργές κινήσεις, τα θεαματικά πλάνα, παίρνοντας το καλύτερο από μια γενικά απλοϊκή και τετριμμένη ιστορία. Έτσι κι αλλιώς, μιλώντας πάντα για οικογενειακή ταινία, αυτή η απλότητα αφήνει τα βασικά μας ένστικτα να απολαύσουν ένα από τα πλέον όμορφα ζώα που έχουμε δει ποτέ επί της οθόνης. Το συγκεκριμένο λυκόσκυλο που επιλέγηκε είναι ο ερμηνευτής της ταινίας, σε κερδίζει σε όλες του τις παραστάσεις, αλλά και μπολιάζει το φιλμ με το απαραίτητο συναίσθημα που του λείπει. Ταιριαστός κι ο Kodi Smit-McPhee στο πλάι του, ένας νεαρός ηθοποιός που έχει μια προσωπικότητα στις εμφανίσεις του. Ευτυχώς, από την άλλη, το σενάριο δεν εξαντλεί τους κινδύνους που θα μπορούσε να συναντήσει το δίδυμο αυτό στην πορεία του, κι ας έδιναν παραπάνω νότες δράσης, κρατώντας έτσι έναν συνετό χαρακτήρα. Και γενικά, έχουμε ένα σενάριο που δεν το έψαξε ιδιαίτερα να διατηρήσει κάποια προϊστορική αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν κατέφυγε στις υπερβολές της σκηνοθετικής γραμμής.

Υπάρχουν κάμποσες λεπτομέρειες που πρέπει να ξεπεράσει κάποιος που έχει διαβάσει καλά την ανθρώπινη ιστορία, αλλά και πετιέται έξω τελείως ο θεατής του «πρώτου διδάξαντα» Jean-Jacques Annaud με τον «Πόλεμο της Φωτιάς» του. Κοιτώντας το όμως με το αθώο μάτι ενός παιδιού, δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι η τεχνική αρτιότητα, έστω και η βιντεοκλιπίστικη, του Hughes, σε συνδυασμό πάντα με μια γενική αθωότητα κι ένα ζώο που εκφράζεται σαν οσκαρικός ερμηνευτής, παρέχουν μια περιπέτεια που δεν χάνεις αν παρακολουθήσεις. Ειδικά με οθόνη ευρεία.

Βαθμολογία: