Η ιστορία μάς ταξιδεύει στη ρωμαϊκή Αίγυπτο, τον 4ο αιώνα μ.Χ., όπου η αστρολόγος-φιλόσοφος Υπατία της Αλεξάνδρειας μάχεται για να σώσει τη συγκεντρωμένη σοφία του αρχαίου κόσμου. Η μειοψηφία του χριστιανικού πληθυσμού υποκινεί τη βία στους δρόμους της Αλεξάνδρειας, με αποτέλεσμα το ξέσπασμα ενός εμφυλίου πολέμου τεραστίων διαστάσεων. Ο σκλάβος της Υπατίας, Ντάβους, είναι διχασμένος ανάμεσα στην αγάπη για την αφέντρα του και στην πιθανότητα να αποκτήσει την ελευθερία του, με την έλευση του Χριστιανισμού.
Σκηνοθεσία:
Alejandro Amenabar
Κύριοι Ρόλοι:
Rachel Weisz … Υπατία
Max Minghella … Davus
Oscar Isaac … έπαρχος Ορέστης
Ashraf Barhom … μοναχός Αμμώνιος
Michael Lonsdale … Θέωνας
Rupert Evans … Συνέσιος
Richard Durden … Ολύμπιος
Sami Samir … αρχιεπίσκοπος Κύριλλος
Homayoun Ershadi … Ασπάσιος
Oshri Cohen … Μεντόριος
Amber Rose Revah … Σιδωνία
Yousef ‘Joe’ Sweid … Πέτρος
George Harris … αξιωματούχος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Alejandro Amenabar, Mateo Gil
Παραγωγή: Alvaro Augustin, Fernando Bovaira
Μουσική: Dario Marianelli
Φωτογραφία: Xavi Gimenez
Μοντάζ: Nacho Ruiz Capillas
Σκηνικά: Guy Hendrix Dyas
Κοστούμια: Gabriella Pescucci
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Agora
- Ελληνικός Τίτλος: Agora
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο σεναρίου, φωτογραφίας, παραγωγής, σκηνικών, κοστουμιών, ειδικών εφέ και μακιγιάζ/κομμώσεων στα Goya. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο γυναικείο ρόλο (Rachel Weisz), μουσική, μοντάζ και ήχο.
Παραλειπόμενα
- Για τον θάνατό της Υπατίας υπάρχουν πολλές θεωρίες για το ποιος ήταν υπεύθυνος και ποια ήταν τα κίνητρα, αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο. Η ταινία επιλέγει να χρησιμοποιήσει ιστορική μυθοπλασία ώστε να τονίσει τις διαφορές της επιστήμης-πολυθεϊσμό με τον χριστιανισμό, την εποχή που συγκρούστηκαν για πρώτη φορά μεταξύ τους. Κι ενώ το Βατικανό απάντησε θετικά στο να δει την ταινία και να βοηθήσει συμβουλευτικά, ισπανική καθολική ομάδα έκρινε επικίνδυνη την ταινία.
- Με το πέρας του Η Θάλασσα Μέσα μου, ο Alejandro Amenabar βρέθηκε για ξεκούραση στη Μάλτα, και μέσα από συζητήσεις με φίλους, ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την αστρονομία. Μελετώντας κλασικά ονόματα που πρόσφεραν επιστημονικά στον κλάδο, έπιασε τον εαυτό του να επηρεάζεται περισσότερο από την περίπτωση της Υπατίας της Αλεξάνδρειας. Σε αυτήν είδε και τους περισσότερους δεσμούς με το κοινό του 21ου αιώνα.
- Γυρίστηκε εξολοκλήρου στη Μάλτα.
- Υπακούοντας τις εντολές του σκηνοθέτη, ο Guy Hendrix Dyas κατασκεύασε μεγάλα σκηνικά, δίχως καθόλου ψηφιακή παρέμβαση. 400 άνθρωποι εμπλάκηκαν σε αυτά τα έργα.
- Ιστορικός σύμβουλος παραγωγής ήταν ο Justin Pollard, συγγραφέας του The Rise and Fall of Alexandria (2007).
- Ο χαρακτήρας του Ντάβιους είναι καθαρά μυθοπλαστικός.
- Μπορεί μεν στην Ισπανία να τερμάτισε στην πρώτη θέση των πιο εμπορικών ταινιών της χρονιάς, η ταινία δεν κατάφερε εύκολα να βρει διανομή στο εξωτερικό δε. Αυτό την ώθησε σε εμπορική αποτυχία, μια και είχε μπάτζετ 70 εκατομμυρίων δολαρίων, και τα συνολικά έσοδα έμειναν στα 39.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/1/2010
Για να ξεκινήσω με το να γίνω κάπως κακός, αν η ταινία είχε μεγαλύτερη διαφήμιση, η εκκλησία θα είχε χιμήξει να τη φάει. Χρησιμοποιεί ένα ιστορικό θέμα για να τονίσει τα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα του χριστιανισμού, που κάποιοι σήμερα επιμένουν να ξεχνάνε. Αυτό που ισχύει για το θέμα της ταινίας και για όλα τα παρεμφερή είναι το ότι επιβάλλεται να ξεκαθαρίζουμε την έννοια Θεός από τις πράξεις της εκάστοτε εκκλησίας. Είναι και μια πρώτης τάξης ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε την απόλυτη ευθύνη των πράξεων μας, και έτσι είναι το σοφά ποιημένο. Τι ωραίο να εξουσιοδοτούμαστε να υπερβαίνουμε τον ηθικό και λογικό νόμο, προβάλλοντας τη θεία εύνοια; Κεραυνό που θέλουν κάποιοι…
Η ταινία του Amenabar υπηρετεί με πίστη το θέμα του και είναι συγκεκριμένος πάνω σε αυτό χωρίς να πλατειάζει αφηγηματικά. Προσθέστε και την αέρινη εμφάνιση της Rachel Weisz και καθαρίσαμε με τα θετικά, που γενικά προσφέρουν μια σεβαστή θέαση. Από κει και πέρα έχουμε προβληματάκια. Υπάρχουν λεπτεπίλεπτα ντεκόρ, αλλά η αίσθηση του υπερθεάματος δεν κερδίζεται. Σε αυτό συμβάλλουν οι μέτριες ολόγυρα ερμηνείες, η στατικότητα των χαρακτήρων, η θεατρικότητα κάποιων σκηνών και η στάνταρ σκηνοθετική προσέγγιση του Amenabar στην πιο ακαδημαϊκή του δουλειά. Σου αφήνει την αίσθηση μιας καλογυρισμένης τηλεταινίας ή έπους εποχών που το είδος δεν βρίσκονταν σε ακμή, όπως στα 1980. Μην το αποφύγετε, όμως, κυρίως για το θάρρος της άποψης του, ακόμα κι αν δεν αφήνει περιθώρια στην αντίθετη άποψη. Εκείνες οι εποχές, βέβαια, δεν χωρούσαν κάτι τέτοιο, ήταν ούτως ή άλλως μονοδιάστατες…
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 25/1/2010
Λατίνος σκηνοθέτης, αγγλόφωνη παραγωγή κι ένα σενάριο που εκτυλίσσεται στην αρχαία Αλεξάνδρεια. Ιδιαίτερο μίγμα, που σίγουρα προκαλεί την περιέργεια του κοινού και μένει να δούμε αν είναι εκρηκτικό, ή αν κάτι, κάπου πήγε στραβά…
Ο Amenabar έχει εδώ να διαχειριστεί μια ιστορία που εξ ορισμού της καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού. Η θρησκεία τα τελευταία χρόνια είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά της κινηματογραφικής βιομηχανίας, που σε συνδυασμό με φεμινιστικά νοήματα και μια ατμόσφαιρα εποχής δεν μπορούν να απογοητεύσουν ολοκληρωτικά το κοινό. Όσο όμως δεν θα το απογοητεύσουν, άλλο τόσο δεν θα καταφέρουν να το κερδίσουν. Ο σκηνοθέτης μάς δίνει μια ταινία που δεν ξεχωρίζει σχεδόν σε τίποτα από αρκετές προκατόχους της. Μια ταινία συμβατική που πέρα από μια αξιόλογη πρωταγωνιστική ερμηνεία, δεν ξεχωρίζει σε κανένα άλλον τομέα. Όλα τα σεναριακά και σκηνοθετικά τεχνάσματα που έχουμε δει και ξαναδεί είναι εδώ για να μας δώσουν μια ταινία κοινότυπη που στερείται οποιασδήποτε ιδιαίτερης ματιάς.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία που υπόσχεται ένα αρκετά ευχάριστο δίωρο, το οποίο όμως μερικές μέρες μετά θα έχετε κιόλας λησμονήσει ότι περάσατε.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
