Στοργή στο Λαό

Ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη λογοκρισία στον κινηματογράφο την περίοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα (1967-1974), βασισμένο στο άγνωστο μέχρι τώρα αρχείο της λογοκρισίας της χούντας. Περιλαμβάνει αποσπάσματα από ελληνικές και ξένες ταινίες, που λογοκρίθηκαν ή απαγορεύθηκαν στα χρόνια της δικτατορίας, επίκαιρα της εποχής, συνεντεύξεις σκηνοθετών, καθώς και απόρρητα έγγραφα που έρχονται για πρώτη φορά στο φως, δίνοντας μια αποκαλυπτική εικόνα των μηχανισμών ελέγχου του καθεστώτος, αλλά και συνθέτοντας, συγχρόνως, μια τοιχογραφία της εποχής.

Σκηνοθεσία:

Βασίλης Δούβλης

Κύριοι Ρόλοι:

Γιώργος Σταμπουλόπουλος … ο ίδιος

Παντελής Βούλγαρης … ο ίδιος

Γιώργος Τσεμπερόπουλος … ο ίδιος

Νίκος Κούνδουρος … ο ίδιος

Θόδωρος Αγγελόπουλος … ο ίδιος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Βασίλης Δούβλης

Παραγωγή: Πάνος Κουάνης, Άρης Φατούρος

Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής

Φωτογραφία: Τίμων Σουγιούλ

Μοντάζ: Χρόνης Θεοχάρης

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μη αρκούντα στοιχεία.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Στοργή στο Λαό
• Διεθνής Τίτλος: Affection to the People

Παραλειπόμενα

• Πρόκειται για τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, μια παραγωγή του καναλιού της Βουλής, που όμως έκανε και κινηματογραφική πορεία σε φεστιβάλ και ειδικές προβολές.
• Ο τίτλος παραπέμπει ειρωνικά σε ένα σύνθημα της προπαγάνδας της χούντας, τυπωμένο με σφραγίδα σ’ ένα επίσημο έγγραφο που ανέπτυσσε την πολιτική του καθεστώτος απέναντι στον κινηματογράφο.
• Ο Βασίλης Δούβλης είχε δηλώσει για τη δημιουργία του φιλμ: “Η ιδέα του ντοκιμαντέρ μου γεννήθηκε όταν πριν μερικά χρόνια έμαθα, εντελώς τυχαία, ότι ένα μέρος από το αρχείο της λογοκρισίας της χούντας είχε σωθεί. Η ιδέα της δημιουργίας ενός ντοκιμαντέρ που δεν θα βασιζόταν μόνο στις μαρτυρίες των σκηνοθετών που έζησαν στο πετσί τους τη λογοκρισία των συνταγματαρχών, αλλά και στο άγνωστο μέχρι τώρα αρχείο της χούντας, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια της ταινίας. Χρειάστηκε πολλή δουλειά για να ταυτοποιηθεί, να ταξινομηθεί, να συντηρηθεί και να ψηφιοποιηθεί το υλικό αυτό. Τις κομμένες σκηνές τις χρησιμοποίησα στην ταινία όπως ακριβώς τις βρήκα κι όχι στη σημερινή αποκατεστημένη τους μορφή. Ήταν μια αισθητική επιλογή, δεν θέλησα να σβήσω από πάνω τους τα σημάδια της βάναυσης μεταχείρισης την οποία είχαν υποστεί. Οι όποιες φθορές τους και τα αλλοιωμένα τους χρώματα εγγράφουν κατά τη γνώμη μου πάνω στο ίδιο το σελιλόιντ το τραύμα της λογοκρισίας”.