Ο Τζορτζ μένει προσκολλημένος στο παρελθόν και δεν μπορεί να δει κανένα μέλλον. Παρακολουθώντας τον για μία ημέρα, βλέπουμε ότι μια σειρά γεγονότων και συναντήσεων τον οδηγούν τελικά στο να αποφασίσει αν η ζωή μετά τον θάνατο του εραστή του, Τζιμ, έχει το οποιοδήποτε νόημα. Ο Τζορτζ δέχεται την παρηγοριά της στενότερης φίλης του, Τσάρλι, μιας 48χρονης καλλονής που κι αυτή πρέπει να δώσει τις δικές της μάχες με τα διλήμματά της για το μέλλον. Ένας νεαρός φοιτητής του Τζορτζ, ο Κένι, που συνειδητοποιεί και αποδέχεται την πραγματική του φύση, αρχίζει να παρακολουθεί στενά τον Τζορτζ καθώς διακρίνει την τρυφερή ψυχή του.
Σκηνοθεσία:
Tom Ford
Κύριοι Ρόλοι:
Colin Firth … George Falconer
Julianne Moore … Charlotte ‘Charley’ Roberts
Nicholas Hoult … Kenny Potter
Matthew Goode … Jim
Jon Kortajarena … Carlos
Ryan Simpkins … Jennifer Strunk
Ginnifer Goodwin … Κα Strunk
Lee Pace … Grant Lefanu
Jon Hamm … Hank Ackerley (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Tom Ford, David Scearce
Παραγωγή: Tom Ford, Andrew Miano, Robert Salerno, Chris Weitz
Μουσική: Abel Korzeniowski
Φωτογραφία: Eduard Grau
Μοντάζ: Joan Sobel
Σκηνικά: Dan Bishop
Κοστούμια: Arianne Phillips
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: A Single Man
- Ελληνικός Τίτλος: Ένας Άνδρας Μόνος
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: A Single Man του Christopher Isherwood.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου (Colin Firth).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Colin Firth) σε δράμα, δεύτερου γυναικείου ρόλου (Julianne Moore) και μουσικής.
- Βραβείο Bafta πρώτου αντρικού ρόλου (Colin Firth). Υποψήφιο για κοστούμια.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Βραβείο αντρικής ερμηνείας (Colin Firth) και queer λέοντας.
Παραλειπόμενα
- Σκηνοθετικό ντεμπούτο του διάσημου σχεδιαστή μόδας Tom Ford. Το φιλμ χρηματοδοτήθηκε από δικά του κεφάλαια.
- Η τηλεοπτική σειρά Mad Men λειτούργησε ως πρότυπο για την εικόνα των 1960, με την κάμεο συμμετοχή του Jon Hamm να μην είναι τυχαία.
- Το σπίτι όπου ζει ο κεντρικός ήρωας είναι σχέδιο του 1948 από τον διάσημο αρχιτέκτονα John Lautner.
- Γυρίστηκε μέσα σε 21 ημέρες.
- Το αρχικό πόστερ υπονοούσε ρομαντισμό (και μάλιστα μεταξύ άντρα και γυναίκας), κάτι όμως που δεν άρεσε στον δημιουργό και απαίτησε να αλλαχτεί.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Shigeru Umebayashi συμμετέχει στο σάουντρακ με οπερετικές άριες.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/2/2010
Επειδή ήταν η πρωτόλεια δουλειά του Tom Ford κι επειδή από την αρχή επιβάλει ύφος, αφέθηκα και τον άφησα να μου «μιλήσει». Είναι συνεχιστής του Wong Kar Wai ως προς τον φορμαλισμό, και μακρινός απόγονος του Free Cinema των Βρετανών ως προς τη θεματολογία του. Με το πέρας της πρώτης ώρας, ήμουν έτοιμος να το ανακηρύξω αριστούργημα, αλλά και να το αποκηρύξω ως μπαρούφα. Κι αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη επιτυχία για τον Ford, αφού σήμαινε πως είχε τραβήξει ήδη την προσοχή για τα καλά…
Τελικό απόφθεγμα; Κάπου στη μέση. Το έργο είναι, καταρχάς, καλό με όλη την έννοια της λέξης. Είναι πνευματώδες στον λόγο του, είναι άριστο στις ερμηνείες του, είναι ιδιαίτερο στο ύφος του, αλλά είναι και φλύαρο. Εκεί που ξεκινάει το σενάριο, εκεί και καταλήγει. Περιμένεις να κάνει τη μεγάλη κίνηση προς τα μπρος, κι αυτό εμμένει να αυτοεπαναλαμβάνεται. Κι αντί να βγαίνει πρωταθλητής ο Ford, τον κερδίζει ο ηθοποιός του, ο Colin Firth, με μια ερμηνεία σύμβολο για τους γκέι. Δίπλα του η Julianne Moore, ως μια νέα Julie Christie, εκστασιάζει με το απλό και σύντομο πέρασμα της. Η ταινία θα μείνει ως αναφορά, αλλά θα χάσει ενέργεια επειδή δεν θα γίνει αληθινά αγαπητή. Ίσως κάποιοι ομοφυλόφιλοι την ανακηρύξουν αριστούργημα, αλλά θα είναι υποκειμενικό το δίκιο τους.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 9/2/2010
Παρακολουθούμε το πρώτο 24ωρο ενός 40+ φιλόλογου, καθηγητή σε κολέγιο, αφού έχει πληροφορηθεί ότι ο επί 23 χρόνια σύντροφός του σκοτώθηκε σε τροχαίο. Ενώ κλωθογυρίζει στο μυαλό του η ιδέα της αυτοκτονίας, πηγαίνει να διδάξει, μετά το μάθημα συζητάει με ένα μαθητή που φαίνεται γοητευμένος μαζί του, παρακάτω αρνείται ευγενικά την πρόταση ενός hustler (πλανόδιου ζιγκολό), το απόγευμα αφού αποτύχει η αυτοχειρία, πάει για δείπνο στην από τα νεανικά χρόνια φίλη του, με την οποία παλιά είχαν μια ερωτική επαφή και η οποία πάντα τον θέλει, αργά το βράδυ ξανασυναντιέται με τον θαυμαστή του και…
Είμαστε στην μισο-μοντέρνα, μισοσυντηρητική Αμερική του 62 ενώ μαίνεται η κρίση στις σχέσεις με την Κούβα, με την απειλή πυρηνικού πολέμου. Ωστόσο στο εσωτερικό τοπίο του Βρετανού ήρωα και στον δικό του μικρόκοσμο (η ζωή με τον σύντροφό του, η σχέση του με την συμπατριώτισσα φίλη) είναι άλλα που βαραίνουν – δεν έχουμε να κάνουμε με ενοχές ή καταπίεση λόγω ομοφυλοφιλίας. Από την αρχή οι σκέψεις του δείχνουν ένα άνθρωπο που συνδυάζει ευαισθησία, υψηλή αντιληπτική ικανότητα, ήθος και πεσιμισμό. Τον διακατέχει η αίσθηση της ματαιότητας, οπότε η απώλεια του συντρόφου ολοκληρώνει τον κύκλο της ζωής. Έζησε, μορφώθηκε, αγάπησε και αγαπήθηκε, κατάλαβε. Τι άλλο μένει; Αναζήτηση μιας επανάληψης με νέο παρτενέρ; Άσκοπο. Οπότε η ταινία επικεντρώνεται στην γλυκόπικρη ματιά πάνω στα πράγματα, ενός ανθρώπου που νοιώθει ότι μάλλον «αποχαιρετά την Αλεξάνδρεια», μάλλον «σαν έτοιμος από καιρό» – ένα έξυπνο σεναριακά «μάλλον» που αποτρέπει τους «μελό» κινδύνους.
Ο διαπρεπής διευθυντής φωτογραφίας και fashion designer 50χρονος Tom Ford, στην πρώτη του ταινία συναγωνίζεται τον Wong Kar Wai (In the Mood for love) σε κινηματογραφική αισθαντικότητα με ανάδειξη της λεπτομέρειας, και με την φωτογραφία και το styling να παραπέμπουν επίσης στην σειρά Mad Men. Η προφανής ωριμότητα του Ford τον οδήγησε να περάσει ένα υποδόριο χιούμορ που δραματοποιεί βαθύτερα την κατάσταση: η σκηνή της απόπειρας με την συνοδεία της γνωστής άριας αποχαιρετισμού από την όπερα La Wally του Catalani είναι κομμάτι ανθολογίας στο κωμικοτραγικό ρεπερτόριο. Τέλος, το έργο απογειώνεται χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες του Colin Firth (του δόθηκε μια σωστή ευκαιρία) και της Julianne Moore (αναμενόμενο).
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 11/2/2010
Ναι, ο σκηνοθέτης είναι ο γνωστός Tom Ford, o σχεδιαστής μόδας που κάνει κάποιους από μας να λατρεύουμε κάθε κομμάτι Gucci τα τελευταία χρόνια. Εδώ μας συστήνεται με μια ιδιότητα διαφορετική, αυτή του σκηνοθέτη, και μας κάνει να αποβάλουμε τελείως από το μυαλό μας τις τσάντες και τα υπέροχα δερμάτινα παντελόνια, αλλά να επικεντρωθούμε σε όσα μας δείχνει στη μεγάλη οθόνη.
Παρθενογένεση στον κινηματογράφο δεν υπάρχει πια, κι ο Ford δεν θα αποτελέσει την εξαίρεση. Οι επιρροές του είναι σαφείς, και η αλήθεια είναι πως δεν προσπαθεί πουθενά να τις κρύψει. Αυτό που θα μας δώσει δεν θα είναι ένα ολότελα δικό του ύφος, αλλά θα πετύχει να προσαρμόσει τις επιρροές του σε οικεία για τον ίδιο μέτρα και σταθμά. Ποια είναι αυτά τα μέτρα και τα σταθμά; Αγνή σινεφιλική κι εν μέρει κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και δυσλειτουργικοί χαρακτήρες. Ναι, θα μας χαρίσει μερικά ομολογουμένως όμορφα πλάνα και δύο ενδοφλεβικά ανεπτυγμένους χαρακτήρες. Αυτά τα δύο, όμως, δεν υπήρξαν ποτέ αρκετά για να χαρίσουν στο κοινό ένα αριστούργημα.
Κάπου εδώ είναι λοιπόν το σημείο στο οποίο ο Ford εξαντλεί τα όσα είχε να μας δώσει με την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά. Η ψαγμένη σκηνοθεσία δεν θα συμβαδίσει με ένα αντίστοιχα πνευματώδες σενάριο, αλλά με ένα σενάριο που δίχως να κουράζει δεν καταφέρνει σε κανένα σημείο να απογειωθεί. Επιπλέον, κάποιος πρέπει να του είπε πως το θέμα του παραείναι προκλητικό και πως δεν έχουμε ξαναδεί φιλί μεταξύ ομοφυλόφιλων στη μεγάλη οθόνη. Μην μπορώντας να δεχτώ ότι βρίσκεται εκτός εποχής, θα μείνω με την απορία του αν αντιμετωπίζει το θέμα του με αλαζονεία ή αν απλά έψαχνε -αλλά δεν βρήκε- τον σωστό τρόπο για να προκαλέσει…
Συμπερασματικά, ίσως οι πρωταγωνιστικές ερμηνείες να καπελώνουν το ταλέντο του Ford, πρόκειται όμως για μια ταινία που σίγουρα αξίζει την προσοχή σας. Και για μια ταινία που θα καταφέρει να αποδείξει ακόμα και στους πιο δύσπιστους ότι ο κόσμος της μόδας δεν είναι μόνο φρου-φρου κι αρώματα…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
