Ένα Ολόγραμμα για τον Βασιλιά

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 5/7/2016

Λίγο σινεφίλ, λίγο ευρωπαϊκό σινεμά, λίγο Χόλιγουντ και μια γερή δόση Τομ Χανκς για να δέσουν τα υλικά. Το νέο φιλμ του Τομ Τίκβερ έρχεται αθόρυβα (δεν είναι και το πιο διαφημισμένο φιλμ του 2016), μας κερδίζει αρχικά, αλλά στην πορεία μας αφήνει μουδιασμένους.

Βασιζόμενος στην ιδιαίτερη ιδέα του συγγραφέα Ντέιβ Έγκερς, ο Τομ Τίκβερ φτιάχνει ένα φιλμ που υπόσχεται πράγματα από τις πρώτες σκηνές του. Ο κωμικός τόνος που διατηρεί για αρκετή ώρα το φιλμ, τονίζεται ιδιαίτερα από το έξυπνο μοντάζ και τα κωμικοτραγικά γεγονότα της ζωής του πρωταγωνιστή αποκτούν κωμικές διαστάσεις, παρότι κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του. Διαζύγιο, μια πρώην σύζυγος που δεν δείχνει κανένα έλεος, δίδακτρα κολεγίου που πρέπει να πληρωθούν, οικονομική κρίση και κίνδυνος πτώχευσης, και να για πότε φτάνεις στη Σαουδική Αραβία να πρέπει να πουλήσεις ολογράμματα σε σεΐχηδες. Πραγματικά, ο Άλαν (Τομ Χανκς) είναι για λύπηση, όμως ο Τίκβερ καταφέρνει να διατηρήσει το κωμικό της όλης κατάστασης και να μη βαρύνει το κλίμα.

Οι δύο σύμμαχοι του σκηνοθέτη στην κωμική πλευρά του φιλμ είναι ο Τομ Χανκς και ο πρωτοεμφανιζόμενος Αλεξάντερ Μπλακ. Ο κωμικός συγχρονισμός του νεαρού με τον έμπειρο Χανκς είναι πολύ καλός και μας δίνει μερικές πικρά αστείες στιγμές. Η συνάντηση των δύο διαφορετικών κόσμων, που εκπροσωπούν ο αμερικανός Άλαν και ο ανατολίτης, σαουδάραβας Γιουσέφ, δίνει έδαφος για μερικά κοινωνικοπολιτικά σχόλια, ενώ δεν λείπει και η ματιά στα ήθη και τα έθιμα της χώρας του Γιουσέφ. Μερικά πιάνουν τόπο, άλλα βρίσκονται στα όρια της προπαγάνδας, χωρίς όμως να νιώθεις ποτέ ότι τα ξεπερνούν.

Η είσοδος της Σαρίτα Τσαουντρί στο φιλμ, ως μια ντόπια γιατρός που επισκέπτεται ο Χανκς λόγω ενός εξογκώματος στην πλάτη του, δίνει στο φιλμ άλλη κατεύθυνση και μοιάζει λίγο να το κόβει στα δύο.

Η κωμωδία ελαττώνεται, το ύφος σοβαρεύει, το δραματικό στοιχείο με το ρομάντζο γίνονται πιο έντονα και ο ρυθμός πέφτει. Κάπου εκεί νιώθεις ότι ο Τίκβερ θέλει να πιέσει λίγο τα συναισθήματα των θεατών, όμως όλο αυτό λειτουργεί αντίστροφα και το ενδιαφέρον μοιάζει να κατακάθεται και να αναπολείς το πόσο ευχάριστα κυλούσε το πρώτο σαραντάλεπτο του φιλμ.

Σχόλιο για την οικονομική ύφεση, ματιά στον απρόσωπο κόσμο των μεγάλων επιχειρήσεων, εξερεύνηση των πολιτισμικών διαφορών Δύσης και Ανατολής, ωδή για τη ζωή και τον έρωτα στη μέση ηλικία. Όλα αυτά τα έχει το φιλμ του Τίκβερ, αλλά κάπου στην πορεία χάνει τον τρόπο μίξης των υλικών του, με αποτέλεσμα να μη μας μένουν και πολλά να θυμόμαστε. Αν για κάτι είσαι σίγουρος μετά το τέλος της ταινίας, είναι ότι ο Τομ Χανκς είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς ηθοποιούς της γενιάς του, με ικανότητες ίσες στο δράμα και την κωμωδία.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 17/11/2017

Κάνοντας βόλτα από πολλά εθνικά σινεμά, ο Τομ Τίκβερ παρουσιάζει για πρώτη φορά κρίση κινηματογραφικής ταυτότητας. Το «ολόγραμμα» του δεν είναι μια ταινία που πρέπει να προσπεράσεις, αλλά στην ουσία χάνει την ευκαιρία να είναι κάτι το αληθινά καλό, κάτι με στέρεη δομή ύπαρξης. Δεν μιλάμε για μια σαφή σάτιρα, αλλά ο γερμανός δημιουργός μιλάει με ευστοχία για την πολιτικο-οικονομική κατάσταση του πλανήτη, και μάλιστα από ένα σημείο του που συγκεντρώνει πολλές από τις «σκοτεινές» δυνάμεις που τον ελέγχουν. Όμως, το φιλμ αποδυναμώνεται από το ξεκάθαρο της πλάκας του, που ακόμα κι όταν πέφτουμε σε πιο δραματικά μονοπάτια, αυτή είναι που επικρατεί. Σαν μια γλυκόπικρη αναφορά στην παγκόσμια κατάντια. Μεγάλο λάθος μονάχα η άτσαλη παρεμβολή του ρομάντζου. Ο Τομ Χανκς, από την άλλη, λάμπει και αδικείται από τη μικρή ανταπόκριση που συνάντησε η ταινία στις αγορές.

Βαθμολογία: