Ο μεγαλοφυής μαθηματικός Τζον Νας βρίσκεται στα πρόθυρα της παγκόσμιας αναγνώρισης, όταν παγιδεύεται σε μια εφιαλτική συνωμοσία με πράκτορες της ΣΙΑ. Τώρα μόνο η αφοσιωμένη σύζυγός του, Αλίσια, μπορεί να τον βοηθήσει, ενώ αντιμετωπίζει τη διατάραξη της πνευματικής του υγείας, όσο και την εμπλοκή του σε έναν αγώνα με στόχο τη νοητική του αποκατάσταση.
Σκηνοθεσία:
Ron Howard
Κύριοι Ρόλοι:
Russell Crowe … John Nash
Jennifer Connelly … Alicia Nash
Ed Harris … William Parcher
Christopher Plummer … Δρ Rosen
Paul Bettany … Charles Herman
Adam Goldberg … Richard Sol
Josh Lucas … Martin Hansen
Judd Hirsch … Helinger
Austin Pendleton … Thomas King
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Akiva Goldsman
Παραγωγή: Brian Grazer, Ron Howard
Μουσική: James Horner
Φωτογραφία: Roger Deakins
Μοντάζ: Daniel P. Hanley, Mike Hill
Σκηνικά: Wynn Thomas
Κοστούμια: Rita Ryack
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: A Beautiful Mind
- Ελληνικός Τίτλος: Ένας Υπέροχος Άνθρωπος
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: A Beautiful Mind της Sylvia Nasar.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jennifer Connelly) και διασκευασμένου σεναρίου. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Russell Crowe), μουσική, μοντάζ και μακιγιάζ.
- Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), πρώτου αντρικού ρόλου (Russell Crowe) σε δράμα, δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jennifer Connelly) και σεναρίου. Υποψήφιο για σκηνοθεσία και μουσική.
- Βραβείο Bafta πρώτου αντρικού ρόλου (Russell Crowe) και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jennifer Connelly). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και σενάριο.
Παραλειπόμενα
- Χρειάστηκε να διαβάσει μονάχα ένα απόσπασμα από το μπεστ-σέλερ της Sylvia Nasar, και ο παραγωγός Brian Grazer αγόρασε άμεσα τα δικαιώματα. Το σχέδιο πήγε στα χέρια του Ron Howard, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να το αναλάβει λόγω υποχρεώσεων. Σύμφωνα με τον Grazer ήταν πολλοί οι υποψήφιοι πρωτοκλασάτοι σκηνοθέτες που καλέστηκαν να καταθέσουν την οπτική τους (ανάμεσα σε αυτούς και ο Robert Redford), αλλά εκείνος επικεντρώθηκε σε έναν. Από σύμπτωση, όταν ο συγκεκριμένος ένας ήταν πια διαθέσιμος, ομοίως ήταν πλέον και ο Howard.
- Αρκετοί ήταν οι υποψήφιοι πρωταγωνιστές, με επικρατέστερους, εκτός φυσικά από τον Crowe, τους Bruce Willis, Kevin Costner, John Travolta και Tom Cruise.
- Τα γεγονότα της ζωής του Nash διαφέρουν κατά πολύ από όσα βλέπουμε στην ταινία. Για παράδειγμα, ο νομπελίστας μαθηματικός είχε μόνο ακουστικές παρακρούσεις, ενώ ήταν και αντικαπνιστής. Αρκετοί έδειξαν επικριτικοί επί αυτού, αλλά οι δημιουργοί του φιλμ απάντησαν ότι ποτέ δεν ήθελαν μια πιστή βιογραφία.
- Ο John Nash επισκέφτηκε τα γυρίσματα, με τον Russell Crowe να αδράζει την ευκαιρία να αντιγράψει κάποιες χαρακτηριστικές του κινήσεις. Από τη συνάντηση τους βασίστηκε και η “τραβηγμένη” σκηνή με το τσάι, μια και οι δυο τους πέρασαν 15 λεπτά συνομιλώντας για το αν θα πάρουν καφέ ή τσάι.
- Το φιλμ γυρίστηκε κατά το 90% με χρονολογική σειρά, ώστε να βοηθηθεί ο Crowe στις μεταπτώσεις του χαρακτήρα που ερμήνευε.
- Brittany Murphy, Salma Hayek, Rachel Weisz, Charlize Theron, Emily Watson, Mary McCormack, Mira Sorvino, Geena Davis, Teri Hatcher, Jennifer Jason Leigh, Mia Maestro, Rhona Mitra, Julia Ormond και Hilary Swank ήταν υποψήφιες για τον ρόλο της Αλίσια.
- Με κόστος 58 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έβγαλε από τα ταμεία 313.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/1/2005
Ο Ρον Χάουαρντ, εν γένει εμπορικός σκηνοθέτης, είχε στα χέρια του μια ενδιαφέρουσα βιογραφία, έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα που σε λεπτά σημεία θυμίζει την πλασματική περίπτωση του Φόρεστ Γκαμπ. Για να μην ακολουθήσει τον συμβατικό τρόπο ανάπτυξης μιας αντίστοιχης χολιγουντιανής παραγωγής, αναμιγνύει με θριλερική τακτική το πραγματικό με αυτό που ο ήρωας έχει στο κεφάλι του, χαρίζοντας στην ταινία τον ιδιαίτερο της χαρακτήρα. Οι αλλαγές των εποχών, από τα κολεγιακά χρόνια του «ιδιαίτερου» Νας, ως και τη σύγχρονη «λυτρωτική» εποχή, έχουν τη δική τους γοητεία, ενισχυμένες με το άρτιο της παραγωγής και την εξελισσόμενη ερμηνεία των Κρόου, Κόνελι.
Όλα αυτά κάνουν μια καλή ταινία, που δεν ακολουθάει την πεπατημένη αντίστοιχων, έστω κι αν δεν αποποιείται σε κανένα σημείο τον χαρακτήρα ενός φιλμ που θέλει βραβεία και εισιτήρια. Κυρίως είναι ταινία κοινού, μια και ο Χάουαρντ παίζει με το συναίσθημα του θεατή, και είναι κατά πολύ λιγότερα ακαδημαϊκός από τις προηγούμενες του δουλειές, εντυπωσιάζοντας ανά σημεία και το μάτι. Σίγουρα δεν έπρεπε να φιγουράρει σε μια λίστα όπως αυτή των Όσκαρ καλύτερης ταινίας, αλλά αντιπροσωπεύει αυτό που συνήθως θέλουν τα εν λόγω βραβεία: το να κλέβεις τις εντυπώσεις.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
