Fantastic 4: Rise of the Silver Surfer

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 9/6/2007

Οι Fantastic Four, ένα από τα διασημότερα κόμικ της Marvel, δεν ευτύχισε στον κινηματογράφο το 2005, κι ούτε συμβαίνει κάτι το καλύτερο σε αυτό το σίκουελ. Ως μπλοκ-μπάστερ που σέβεται τον εαυτό του, έχει πολύ καλά ειδικά εφέ και μια δράση που ικανοποιεί στα βασικά. Καλύτερο σημείο του έργου, η εμφάνιση του Σίλβερ Σέρφερ, που με τη φωνή του Λόρενς Φίσμπερν ευτυχεί ως αρνητικός ήρωας. Όμως, το κακό συνεχίζει να υπάρχει στους «θετικούς», που τόσο ως χαρακτήρες, όσο κι ως ερμηνείες ηθοποιών (ειδικά του Ioan Gruffudd) είναι υπερβολικά φτωχοί και για μικρές ηλικίες. Ίσως φταίνε και τα πολλά κρύα αστεία. Ο σκηνοθέτης Τιμ Στόρι προέρχεται από τη χαλαρή κωμωδία και είναι άξιο απορίας που του εμπιστεύτηκαν ένα τόσο ακριβό σχέδιο. Στην καλή των περιπτώσεων λες συμβατική τη δουλειά του, αλλά από την άλλη υπάρχουν στοιχεία ανήλικου σινεμά, παρότι υποτίθεται ότι μεγιστοποιείται το θέαμα σε σχέση με το πρώτο μέρος.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 23/1/2015

Ένας γάμος, ενδοοικογενειακά και ψυχολογικά προβλήματα, είναι μερικά από τα πράγματα που τρώνε αρκετά από τα ενενήντα λεπτά διάρκειας του Rise Of The Silver Surfer. Κι εκεί που το φιλμ αρχίζει θεαματικά, σου κόβει τη φορά για αρκετή ώρα, για να επανέλθει στο τελευταίο ημίωρο ουσιαστικά.

Ο Τιμ Στόρι θέλησε να ανατρέψει το κλίμα που είχε δημιουργήσει το πρώτο φιλμ των 4 Φανταστικών επιχειρώντας να πει μια πολύ μεγαλύτερη ιστορία και να βάλει απέναντι στην υπερηρωική ομάδα ένα πανίσχυρο πλάσμα ή μάλλον δύο, για να είμαι πιο ακριβής. Ο Γκαλάκτους και ο Σίλβερ Σέρφερ είναι δημιουργήματα των Κέρμπι και Σταν Λη και είχαν πρωτοεμφανιστεί στις σελίδες των Fantastic Four τον Μάρτιο του 1966, σε μια στιγμή που οι δύο συνεργάτες έψαχναν τρόπους να αυξήσουν τις πωλήσεις, δημιουργώντας υπερήρωες πέρα από τα στερεότυπα της εποχής. Οι Κέρμπι και Λη κατάφεραν όχι μόνο να αυξήσουν τις πωλήσεις αλλά να δώσουν και στον κόσμο των κόμιξ δύο χαρακτηριστικές ακόμα και σήμερα φιγούρες. Η απόλυτα κακή και απόκοσμη οντότητα που ακούει στο όνομα Γκαλάκτους και ο Σίλβερ Σέρφερ είναι δύο πολλοί ιδιαίτεροι χαρακτήρες. Ο Σίλβερ Σέρφερ είναι μάλιστα ιδιαίτερα αγαπητός στην Αμερική και από προσωπική πείρα μπορώ να πω ότι έχει ευτυχήσει να έχει και μερικές πολύ καλές ιστορίες.

Αυτό που έκαναν οι Κέρμπι και Λη είχε μάλλον στο μυαλό του να κάνει και ο Τιμ Στόρι αλλά δεν του βγήκε. Ο Σίλβερ Σέρφερ λειτούργησε σαν “κράχτης” για να τραβήξει το κοινό αλλά στο πανί τα πράγματα δεν ήταν πολύ διαφορετικά από την προηγούμενη φορά. Χαβαλές σε καρτουνίστικο ύφος, μια διάθεση για σάτιρα του life style και της showbiz, ελάχιστος προβληματισμός σχετικά με τη διαφορετικότητα των ατόμων (“πιο”… ελάχιστος δε γίνεται) και μερικές θεαματικές σκηνές, ίσως ελαφρώς πιο θεαματικές απ’ ότι στο πρώτο φιλμ. Επίσης, εδώ διακρίνω και μια διάθεση από τον Στόρι να γίνει λίγο πιο σκοτεινό το φιλμ αλλά για λίγες στιγμές.

Βοηθά αρκετά η παρουσία του Σίλβερ Σέρφερ στο να νιώσεις κάποιες στιγμές ότι το φιλμ ήθελε να κάνει κάτι ουσιαστικότερο από τον προκάτοχό του αλλά δεν βγαίνει απόλυτα στην οθόνη αυτό. Κάποιοι διάλογοι του Σέρφερ με τη Σου Στορμ και κάποιες επιβλητικές σκηνές όπως αυτή στο Λονδίνο δίνουν λίγη παραπάνω ευχαρίστηση στο θεατή αλλά πάντα στο επίπεδο της ποπ κορν διασκέδασης και τίποτα περισσότερο τελικά.

Προσωπική μου άποψη, όπως και με το πρώτο φιλμ αυτής της διλογίας, είναι ότι είναι διασκεδαστικό. Παραμένει μεγάλο πρόβλημα το γράψιμο και οι διάλογοι αλλά οι προθέσεις είναι κι εδώ τίμιες. Χαλαρή διασκέδαση χωρίς προδιάθεση σοβαροφάνειας. Ίσως αν αυτό το φιλμ είχε τη διάρκεια του πρώτου και έδινε λίγο παραπάνω χρόνο στον ενδιαφέροντα χαρακτήρα του Σέρφερ και τον Γκαλάκτους, να μπορούσε να δείξει κάτι παραπάνω. Δυστυχώς, όμως, περνούν κι αυτοί με πολύ χάρτινο τρόπο από μπροστά μας.

Βαθμολογία: