Ζόχαν: Πράκτορας Υψηλής Κομμωτικής (2008)

ΣΥΝΟΨΗ

O Ζόχαν Ντβιρ, γνωστός στη χώρα του απλά ως “ο Ζόχαν”, είναι ο πιο διάσημος ισραηλινός πράκτορας: απίστευτα ικανός και φαινομενικά απρόσβλητος, ο Ζόχαν τα καταφέρνει εξίσου καλά με τις γυναίκες όσο και με το κυνήγι κατά της τρομοκρατίας, και είναι ο νούμερο ένα αντίπαλος του παλαιστινίου τρομοκράτη Φάντομ. Όμως, ο Ζόχαν έχει ένα μυστικό: ο στρατός τον έχει κουράσει και δεν βλέπει την ώρα να φύγει μακριά από τη χώρα του, για να εκφράσει τη δημιουργικότητα του ακολουθώντας του όνειρό του να γίνει … κομμωτής. Η ευκαιρία τού δίνεται σε μια αναμέτρηση με τον Φάντομ, όπου ο Ζόχαν σκηνοθετεί τον θάνατό του και φεύγει για τη Νέα Υόρκη.

Σκηνοθεσία:

Dennis Dugan

Κύριοι Ρόλοι:

Adam Sandler … Zohanelen ‘Zohan’ Dvir/Scrappy Coco

Emmanuelle Chriqui … Dalia Hakbarah

John Turturro … Fatoush ‘Phantom’ Hakbarah

Nick Swardson … Michael Klayman

Lainie Kazan … Gail Klayman

Ido Mosseri … Oori Shulimson

Rob Schneider … Salim Yousfobdal

Dave Matthews … James T. O’Skanlon

Michael Buffer … Grant Walbridge

Sayed Badreya … Hamdi

Kevin Nealon … Kevin

Robert Smigel … Yosi

Dina Doron … Κα Dvir

Shelley Berman … Κος Dvir

Alec Mapa … Claude

Barry Livingston … Gray ‘Pancake’ Kleibolt

Chris Rock … ταξιτζής

Charlotte Rae … Κα Greenhouse

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Adam Sandler, Robert Smigel, Judd Apatow

Παραγωγή: Jack Giarraputo, Adam Sandler

Μουσική: Rupert Gregson-Williams

Φωτογραφία: Michael Barrett

Μοντάζ: Tom Costain

Σκηνικά: Perry Andelin Blake

Κοστούμια: Ellen Lutter

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: You Don’t Mess with the Zohan
Ελληνικός Τίτλος: Ζόχαν: Πράκτορας Υψηλής Κομμωτικής

Παραλειπόμενα

Η πρώτη εκδοχή του σεναρίου είχε γραφτεί το 2000, αλλά τα γεγονότα της 11/9 έβαλαν στο ράφι την παραγωγή για ευνόητους λόγους ευαισθησίας από πλευράς του κοινού.
Εν μέρει το στόρι βασίστηκε στην αληθινή περίπτωση του Nezi Arbib, που από στρατιώτης στο Ισραήλ βρέθηκε κομμωτής στην Καλιφόρνια. Ο Sandler πέρασε μαζί του δύο βδομάδες για να μάθει τα βασικά της κομμωτικής του τέχνης.
Στο σενάριο ενσωματώθηκαν στοιχεία από δύο σκετς του Saturday Night Live, στα οποία πρωταγωνιστής ήταν ο Tom Hanks. Στο πρώτο από αυτά ήταν μία από τις πρώτες τηλεοπτικές εμφανίσεις του Sandler στη σειρά, ενώ στο δεύτερο εμφανίζονταν επίσης οι Rob Schneider, Robert Smigel και Kevin Nealon.
Σύμφωνα με την εβραϊκή εφημερίδα Haaretz, στους κύκλους του Χόλιγουντ η ταινία αναφέρονταν ως “η εβραϊκή ταινία”, κάνοντας πολλούς ομοεθνείς ηθοποιούς να αναζητούν μια θέση στο καστ. Αντίθετα, η κοινότητα των Αράβων εξέφραζε δυσαρέσκεια. Ακόμα και η Emmanuelle Chriqui που προσλήφθηκε για ρόλο Παλαιστίνιας, είναι ορθόδοξη Εβραία.
Σε κάμεο ρόλους εμφανίζονται ως ο εαυτός τους οι: Kevin James, Henry Winkler, Mariah Carey, John McEnroe, Bruce Vilanch και ο George Takei.
Κόστισε 90 εκατομμύρια δολάρια, αλλά κατάφερε να εισπράξει 204,3.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/6/2008

Ας αφήσουμε τους προγόνους, γιατί υπάρχουν αν ψάξεις, και ας πάμε στο «ευλογημένο έτος» 1997 και το πρώτο Austin Powers. Οι κανόνες είναι απλοί: σεξιστικά ανέκδοτα, κανένας φόβος αποκάλυψης ανδρικών, μόνο, απόκρυφων, μια κυνικότητα και μια υπερβολή ολόγυρα, υπαρκτός ρομαντισμός αλλά όχι σε σημείο που θα χαλάσει την κωμική συνέχεια. Το είδος ξαναχτύπησε το 2001 με το Zoolander και ήρθε η ώρα που λογικά θα επιβληθεί με τις περιπέτειες του αμίμητου Ζόχαν ή θα πεθάνει για πάντα…

Το επίπεδο του χιούμορ είναι μάλλον υψηλό και δεν θα υπάρχει κανένας που θα φύγει της αίθουσας χωρίς να έχει γελάσει έστω μία φορά. Η τρέλα είναι αυθεντική και ο Adam Sandler ποτέ δεν ήταν αστειότερος και ποτέ δεν έφτασε πιο κοντά από το να μην είναι μια απλή σκιά του Ben Stiller. Το σεξιστικό περιεχόμενο δεν προσβάλει, αλλά ίσα-ίσα που εμπεριέχει και ένα μήνυμα υπέρ της απόλαυσης για την… τρίτη ηλικία.

Και όμως η ταινία είναι μία απροκάλυπτη προπαγάνδα του εβραϊκού λόμπι των ΗΠΑ, παρότι σαν ιδέα προβάλει, φαινομενικά αθώα, τον συμβιβασμό Εβραίων-Παλαιστινίων. Οι Εβραίοι φέρονται να είναι εντάξει, όταν οι Παλαιστίνιοι είναι οι χιουμοριστικές νότες και ο ήρωας τους είναι ένας τρομοκράτης-ιδιοκτήτης φαστ-φουντ αλυσίδας, που στο πρόσωπο του John Turturro προκαλεί γέλιο, αλλά και ταυτόχρονα προκαταβάλει στο γελοίο. Ίσως πάλι όλα να έδειχναν οκ, αν πολύ απλά ο πόλεμος στα εδάφη του Ισραήλ μαίνονταν επί ίσων όρων και δεν είχαμε μια εξελισσόμενη γενοκτονία. Ο ήρωας Ζόχαν μπορεί να είναι στη μεγαλύτερη διάρκεια κομμωτής, ξεκινάει όμως από υπέρ-πράκτορας της Μοσάντ και έχει στο σπίτι του αναρτημένο πορτρέτο του Νταγιάν… Από την άλλη, μπορεί κανείς να το δει σαν μια άτυπη ρεβάνς από την ονειρική σκηνή του Θεϊκή Παρέμβαση του Elia Suleiman, όπου μια τρομοκράτισσα κάνει τελατίνι τους ισραηλινούς.

Υπάρχει ακόμα ένα (ένα μόνο;) σημείο που θα ενοχλήσει και προσωπικά μου προκάλεσε ιδιαίτερη απέχθεια. Η παρουσία του βασανισμού των ζώων είναι απανταχού, σε μια περίοδο που ακούμε συνέχεια για παρόμοιες πράξεις κάποιων «ζώων» και δεν χρειάζεται να παίρνουν «καλό παράδειγμα». Επίσης κάποιες μικρές νύξεις κατά των ομοφυλόφιλων που στις ΗΠΑ προκάλεσαν αναστάτωση και θα μπορούσαν εξίσου να λείπουν. Υπάρχει και μια σκηνή όπου κάποιοι συζητάνε με ποια γυναίκα από την πολιτική σκηνή θα ήθελαν να «κοιμηθούν». Γενικά, όπως μάλλον έχετε ήδη καταλάβει, είναι το πλέον δύσκολο πράγμα να βγει κάποιος τελείως άθικτος από την αίθουσα…

Συνολικά, έχουμε μια ταινία «Δρ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ». Την «ημέρα» θα ξεκαρδιστείς από το γέλιο και θα καταδιασκεδάσεις με την παλαβομάρα και την τρέλα του Ζόχαν, συγκρίσιμη μόνο με αυτήν του Μποράτ. Τη «νύχτα» όμως δεν υπάρχει περίπτωση να μη θιχτείς είτε από πολιτικής άποψης, είτε από ανθρωπιστικής, και η ταινία μοιάζει να επενδύει και πάνω σε αυτή την πρόκληση, που αυτοαποκαλεί σάτιρα. Ιδανικός ο Adam Sandler και πιο αστείος από ποτέ, τρομερή αντί-φάτσα ο John Turturro, καλοί δεύτεροι ρόλοι, αλλά όποιος τα βάλει με τον Ζόχαν… την πάτησε, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον!

Βαθμολογία: