Αγάπησα ένα Ζόμπι

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Warm Bodies

Ελληνικός Τίτλος: Αγάπησα ένα Ζόμπι

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: Warm Bodies του Isaac Marion.

Παραλειπόμενα

• Η ταινία δεν πήγε καθόλου άσχημα στα ταμεία, ενώ και οι κριτικοί αποδέχτηκαν τα ζόμπι με τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Τα κέρδη έφτασαν στα 117 εκατομμύρια δολάρια, έναντι κόστους των 35.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 15/1/2013

Η σκηνοθετική προϋπηρεσία του Levine με την πολύ όμορφη δραματική κομεντί «50/50» δεν προετοιμάζει τον οποιονδήποτε έμπειρο θεατή για αυτό που θα αντικρίσει με το «Warm Bodies», βασισμένο (οποία έκπληξις) σε λογοτεχνικό έργο για νεαρούς ενήλικες. Πρόκειται για ένα τρομακτικό συνονθύλευμα κλισέ καθιερωμένων από άλλες ταινίες, όχι απαραίτητα με ζόμπι (αν κι αυτές έχουν την τιμητική τους μιας και παρακολουθούμε μια «παρωδία» τους, που δυστυχώς δεν αγαπάει καθόλου το είδος πάνω στο οποίο «πατάει» και μάλιστα από ένα σημείο κι έπειτα απλά προσπαθεί να μιμηθεί ένα εφηβικό ρομάντζο με, υποτίθεται, σοβαρό ύφος) που μιμείται με πολύ άσχημο τρόπο (π.χ. μια αφόρητη πρωτοπρόσωπη αφήγηση που ενίοτε έχει και ειρωνικές νύξεις επιπέδου «πω πω κοιτάξτε τι αργά που περπατάμε εμείς τα ζόμπι»).

Είναι ένα έργο μυθοπλασίας που αυτοαποκαλείται «διαφορετικό» και «τρελιάρικο» ακολουθώντας τα πιο μπανάλ και προβλέψιμα δραματικά σχήματα. Δικαιολογεί δήθεν τις αρχετυπικές καταστάσεις που αναπαριστά ως «κλείσιμο του ματιού» στο έργο-σταθμός για τη διαμόρφωση του μετα-αναγεννησιακού δυτικού πολιτισμού «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Shakespeare, απλά και μόνο ονοματίζοντας τους πρωταγωνιστές του σε Juliette και… R., το όνομα που υιοθετεί ο κεντρικός ήρωας επειδή δεν θυμάται το κανονικό του από την εποχή πριν γίνει ζόμπι. Να υπενθυμίσουμε απλά για όσους έχουν διαβάσει το κλασικό κείμενο πως η κατάληξη των δύο εραστών εκεί ήταν πολύ διαφορετική, αλλά από ό,τι φαίνεται οι δημιουργοί της ταινίας δεν είχαν το θάρρος να τραβήξουν σε τέτοιο σημείο το «κλείσιμο του ματιού», για να μη γίνει βαρύ και ασήκωτο μωρέ. Παριστάνει το «ψαγμένο» κι «εναλλακτικό» δείχνοντας πως ο κεντρικός χαρακτήρας του ανάμεσα στα παλιά βινύλια που ακούει (ένα μποζόνιο Χιγκς ξέρει πως αφού υποτίθεται πως το έργο αναφέρεται σε μια κοινωνία μετά την αποκάλυψη-επέλαση ζομποϊού έστω-άρα πως γίνεται να υπάρχει ηλεκτρισμός που επιτρέπει τη λειτουργία ενός πικάπ σε περιοχή απομονωμένη μάλιστα;) έχει και Joni Mitchell, αλλά η μουσική που θα ακούσουμε στην ταινία θα είναι χιτάκια των ‘80s, το σούπερ επιτυχημένο στην εποχή του άρα όχι και «άγνωστο διαμάντι» Hungry Heart του Bruce Springsteen από το άλμπουμ The River και M83 γιατί τότε ήταν 2013 και το Midnight City ακουγόταν παντού, που αναφέρει το Zombie του Fulci που ο πρωταγωνιστής για κάποιο λόγο έχει σε Blu-Ray αλλά καμία σχέση δεν έχει με το είδος του σινεμά που εκπροσωπεί.

Δήθεν επικαλείται «feel-good» αισθήματα ακόμη και για τους λιγότερο συμβατικούς χαρακτήρες της (τα ζόμπι που τελικά δεν είναι τόσο κακά, γιατρεύονται με τη… δύναμη της αγάπης στο έργο-χωρίς πλάκα, έτσι ακριβώς συμβαίνει), αλλά μια δεύτερη κατηγορία «κακών» που δημιουργεί στο σύμπαν της, γιατί πώς αλλιώς θα έχουμε αγωνία, ένταση και δράμα στην τρίτη πράξη της ταινίας (οι αποκαλούμενοι «σκελετοί» που ουσιαστικά και πάλι ζόμπι είναι, αλλά τόσο «παραδομένα» στη φύση τους που από ένα σημείο και μετά γδέρνουν τη σάρκα τους χάνοντας έτσι την ανθρώπινη εμφάνισή τους και επιδίδονται πλήρως στην κατανάλωση ανθρώπινου κρέατος σε αντίθεση με τα απλά ζόμπι που έχουν ψήγματα συναισθημάτων) εξολοθρεύεται σαν ορδή από κατσαρίδες χωρίς ίχνος οίκτου για να επικρατήσει η «φυσική τάξη του καλού» που επισφραγίζεται σε ένα τελικό πλάνο όπου το τοίχος που διαχώριζε ανθρώπους και νεκροζώντανους, εντέλει γκρεμίζεται σε μια αποτυχημένη απόπειρα πολιτικού συμβολισμού από μια ταινία η οποία αν ήταν άνθρωπος θα νόμιζε πως η λέξη «αναρχοκαπιταλισμός» εκπροσωπεί μια «γκουρμεδιά».

Βαθμολογία: