Άγρια Νύχτα

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 7/12/2022

Υπάρχει κάτι το τόσο κυνικά υπολογισμένο στο φιλμ του Tommy Wirkola, που αυτομάτως μειώνει και την ψυχαγωγική του αξία. Ειδικότερα, προσπαθεί τόσο επιτηδευμένα να χωρέσει μέσα του έναν υπερβολικά μεγάλο αριθμό καλτ στοιχείων, που από ένα σημείο κι έπειτα περισσότερο εκνευρίζει παρά διασκεδάζει. Η σκηνή ειδικά του μακελειού που λαμβάνει χώρα υπό τους ήχους του «Christmas Time» του Bryan Adams βγάζει μια απόγνωση ως προς το να γίνει αντιληπτή ως κουλ και αστεία.

Αυτό που προωθείται ως μεγάλο ατού του όλου εγχειρήματος είναι ο παράδοξος συνδυασμός σπλάτερ και βωμολοχιών με τη ζεστασιά μιας ταινίας που ακολουθεί με παραδοσιακό τρόπο το χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Πρωτότυπο το εύρημα, μόνο που τελικά τα ενήλικα στοιχεία είναι περισσότερο χοντροκομμένα παρά απολαυστικά και ώριμα, και η εορταστική πλευρά του φιλμ πολύ προκάτ για να πείσει τον οποιονδήποτε. Περισσότερη επεξεργασία ήθελε σίγουρα και το στήσιμο γύρω από τον μύθο της συγκεκριμένης εκδοχής του Άη Βασίλη, το οποίο φαντάζει αρκετά πρόχειρο για να δέσει καλά με τα υπόλοιπα δρώμενα.

Κάπου μέσα στο σύνολο, μαζί με μια σατιρική ματιά για τις προβληματικές πτυχές της υψηλής κοινωνίας, κρύβεται κι ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για το πώς ο θεσμός των Χριστουγέννων έχει και αυτός ένα ταξικό πρόσημο, όμως η κατάληξη του συγκεκριμένου συλλογισμού μέσα από την πλοκή έχει αντιδραστικά συντηρητικό χαρακτήρα. Ευτυχώς το σενάριο δεν παίρνει στα σοβαρά αυτήν τη διάστασή του, διατηρώντας τουλάχιστον τον χαβαλέ από την αρχή μέχρι το τέλος.

Δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως ο David Harbour σώζει αρκετά από τα προσχήματα, δείχνοντας να περνάει πολύ καλά με τον ρόλο που υποδύεται, αλλά κυρίως βγάζοντας προς τα έξω τον απαιτούμενο συνδυασμό κωμικότητας και σκληρότητας που χρειάζεται ο χαρακτήρας του. Ακόμη και όταν το κείμενο απαιτεί από τον ίδιο να σοβαρευτεί προσωρινά, καταφέρνει να «σερβίρει» αυτές τις νότες με τρόπο που να μην πηγαίνει κόντρα στο γενικότερο πνεύμα της ερμηνείας του. Και ο John Leguizamo είναι ένας αρκετά ικανοποιητικός κακός, ισορροπώντας με επιδεξιότητα ανάμεσα στη μοχθηρία και τον αυτοσαρκασμό.

Η «Άγρια Νύχτα» σίγουρα θα βρει τους φαν της, αλλά σαν κατασκευή δεν διαθέτει τον αυθορμητισμό που απαιτεί η κεντρική της ιδέα. Έχει τις εμπνευσμένες της στιγμές, κι ενίοτε το χιούμορ βρίσκει τον στόχο του, όμως κατά τη διάρκεια της θέασης γίνεται φανερό πως έχει κινηματογραφηθεί περισσότερο με τη νοοτροπία του προϊόντος παρά της δημιουργίας. Και αυτό είναι ένα γεγονός που θα βλάψει τις προσδοκίες της να γίνει στο άμεσο μέλλον μια αγαπημένη επιλογή για απενοχοποιημένες μεταμεσονύκτιες προβολές στην περίοδο των γιορτών.

Βαθμολογία: