Transit

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/3/2012

Το μοτίβο αδίστακτοι κακοποιοί εναντίον αθώας οικογένειας έχει αναπαραχθεί πολλάκις από την εποχή του Bogart. Ο Antonio Negret δεν μπαίνει σε κανέναν ιδιαίτερο κόπο να αποποιηθεί τους προγόνους του, αλλά κάνει το κατιτίς που διασώζει το έργο του: έχει μια γενική σοβαροφάνεια, πηγαίνει με ασφαλή βήματα και δεν κάνει το τραγικό λάθος. Αν λοιπόν σας πετύχει με όρεξη για ταινία, δεν θα περάσετε καθόλου άσχημα. Αν όμως μπείτε στη διαδικασία να το αναλύσετε, χάσατε παντελώς το παιχνίδι. Είναι από αυτά που λέμε ότι γίνονται εύκολα αρεστά… στο τσάμπα. Δηλαδή, επί της μικρής οθόνης.

Αναλύοντας το Transit, θα πέσουμε πάνω σε κάμποσα κλισέ, σε μη ικανοποιητική, αλλά όχι μηδενική, ανάλυση χαρακτήρων, και σε ένα σενάριο που θα μπορούσε να έχει γραφτεί κατά τα γυρίσματα. Η αρνητική ερμηνεία του Caviezel, η υπερβολικά τετριμμένη όψη των κακών και το απελπιστικά προβλεπόμενο φινάλε συμβάλουν στη μικρή ένταση που αντλείται από τη συνεχή δράση, που θέλει να παραπέμψει σε cult στιγμές, αλλά απέχει κατά αιώνες. Τα δε σεναριακά λαθάκια είναι αρκετά, αλλά μπορούν να δικαιολογηθούν πάνω στην ένταση της στιγμής. Κι αυτό, γιατί το θετικό του έργου, ως αποτέλεσμα των μηδενικών ρίσκων του σκηνοθέτη (ενός σκηνοθέτη αληθινά χαμηλής κλάσης), είναι πως σε βάζει σε μια αίσθηση πως όλα όσα παρακολουθείς είναι ρεαλιστικά καμωμένα. Μην είμαστε αχάριστοι, λοιπόν, το είδος έχει προσφέρει πολλά χειρότερα.

Βαθμολογία: