
Τρεις επιστήμονες, ο Μαξ, ο Γουιλ και η σύζυγός του, Έβελιν, έχουν αναπτύξει έναν κώδικα προγραμματισμού για να δημιουργήσουν τον πρώτο σκεπτόμενο υπολογιστή στον κόσμο. Όταν μια ομάδα τρομοκρατών που μάχονται κατά αυτής της τεχνολογίας δολοφονήσουν τον Γουιλ, η Έβελιν θα «φυτέψει» τον εγκέφαλό του σε έναν υπολογιστή. Κι ενώ αρχικά θα πιστέψει ότι το πείραμά της απέτυχε, σύντομα θα δει ότι ο Γουιλ ζει κι ανταποκρίνεται μέσα από αυτό το σύστημα. Στη συνέχεια, θα τον συνδέσει με το ίντερνετ αλλά και με μικρόφωνο και κάμερα για να μπορεί να βλέπει και να μιλάει. Όταν οι τρομοκράτες ανακαλύπτουν τις τελευταίες αυτές εξελίξεις, θα προσπαθήσουν να κλέψουν το σύστημα για να το καταστρέψουν. Όμως, ο Γουιλ δεν χρειάζεται πλέον το κομπιούτερ για να επιζήσει.
Σκηνοθεσία:
Wally Pfister
Κύριοι Ρόλοι:
Johnny Depp … Will Caster
Rebecca Hall … Evelyn Caster
Paul Bettany … Max Waters
Kate Mara … Bree
Cillian Murphy … πράκτορας Donald Buchanan
Cole Hauser … συνταγματάρχης Stevens
Morgan Freeman … Joseph Tagger
Xander Berkeley … Δρ Thomas Casey
Clifton Collins Jr. … Martin
Cory Hardrict … Joel Edmund
Lukas Haas … James Thomas
Josh Stewart … Paul
Falk Hentschel … Bob
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jack Paglen
Παραγωγή: Kate Cohen, Broderick Johnson, Andrew A. Kosove, Annie Marter, Marisa Polvino, Aaron Ryder, David Valdes
Μουσική: Mychael Danna
Φωτογραφία: Jess Hall
Μοντάζ: David Rosenbloom
Σκηνικά: Chris Seagers
Κοστούμια: George L. Little
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Transcendence
- Ελληνικός Τίτλος: Κυριαρχία
Παραλειπόμενα
- Υποψήφιοι για ρόλους ήταν οι: James McAvoy, Tobey Maguire, Christian Bale, Jude Law, Noomi Rapace, Kate Winslet, Ewan McGregor, Tom Hardy, Emily Blunt, Rooney Mara, Rebecca Hall και η Alison Brie.
- Ο Christopher Nolan βοήθησε τον συχνό συνεργάτη του ως διευθυντή φωτογραφίας, Wally Pfister (στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο), από το πόστο του εκτελεστή παραγωγής.
- Ο Pfister επέλεξε να γυρίσει την ταινία με αναμορφικούς φακούς σε φιλμ 35mm.
- Το έργο κόστισε 150 εκατομμύρια δολάρια, αλλά έβγαλε μόνο 103.
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 19/4/2014
Η «Κυριαρχία» είναι η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Wally Pfister, που συνεργάζεται συχνά με τον Christopher Nolan ως κινηματογραφιστής. Είναι όμως και η δεύτερη μεγάλη παραγωγή της χρονιάς (μετά το «Νώε»), η οποία αποτυγχάνει σε πολλά επίπεδα, παρά τις μεγάλες της προοπτικές.
Ο Δρ. Γουίλ Κάστερ είναι ένας γνωστός επιστήμονας που ασχολείται με την τεχνητή νοημοσύνη και την ανάπτυξη ενός «σκεπτόμενου» υπολογιστή. Ορισμένοι που αντιτίθενται σε αυτή την ιδέα θα τον δολοφονήσουν και έτσι η σύζυγος και συνεργάτης του έχει την ιδέα να φορτώσει τον εγκέφαλό του σε έναν υπολογιστή, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει μια ανθρώπινη μηχανή με τεράστιες δυνατότητες. Το πείραμα πετυχαίνει, με συνέπεια ο Γουίλ να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και να γίνει «κυρίαρχος» του κόσμου.
Ο επίσης πρωτοεμφανιζόμενος σεναριογράφος Jack Paglen γράφει ένα σενάριο με πλήθος θεματικών διαστάσεων, χωρίς να επιτυγχάνει κάποιον σοβαρό στοχασμό πάνω σε αυτές. Θίγονται πολύπλοκα θέματα όπως η σχέση του ανθρώπου με τη μηχανή και η προοπτική της συνένωσής τους, η αυγή ενός μέλλοντος όπου η μηχανή κυριαρχεί κι αντικαθιστά βαθμιαία την ανθρώπινη επαφή, καθώς και η δύναμη των ανθρώπινων συναισθημάτων και το ερώτημα αν η νοημοσύνη μιας μηχανής μπορεί εξίσου να αισθανθεί ανθρώπινα. Δυστυχώς, όλα αυτά τα πολυαγαπημένα θέματα μεγάλων ταινιών επιστημονικής φαντασίας παραμένουν μετέωρα και υπάρχουν αποκλειστικά για να λειτουργήσουν στο πλαίσιο της εντέλει απλοϊκής και μη ρεαλιστικής πλοκής, που απαιτεί ορισμένα λογικά άλματα. Διερεύνηση αυτών των θεμάτων θα μπορούσε να γίνει σε κοινωνικό, πολιτικό, ή φιλοσοφικό επίπεδο, αλλά τίποτα από αυτά δεν υφίσταται.
Οι χαρακτήρες είναι αδύναμοι, ελάχιστοι και παρόλα αυτά, κάποιοι από αυτούς καταφέρνουν να περιττεύσουν. Μεγάλα ονόματα όπως ο Paul Bettany, ο Morgan Freeman, ο Cillian Murphy και η ανερχόμενη Kate Mara εμφανίζονται ελάχιστα στη μορφή προσχηματικών ρόλων. Αλλά ακόμα και ο μεγάλος σταρ-πρωταγωνιστής Johnny Depp μοιάζει απάτη, από τη στιγμή που διαθέτει επίσης μικρό screen-time και θα μπορούσε να αντικατασταθεί από οποιονδήποτε.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, είναι ότι η ταινία δεν έχει ψυχή. Είναι καλογυαλισμένη, με προσεγμένα εφέ ως μεγάλη παραγωγή και όμορφη, εντυπωσιακή φωτογραφία που υπάρχει για μόστρα, χωρίς να προσθέτει αφηγηματικά στο έργο (τουλάχιστον στον «Νώε», η φωτογραφία ήταν ταιριαστή και δεμένη με την ατμόσφαιρα και την αφήγηση). Το πιο πιθανό είναι ότι λίγες ώρες μετά θα την έχετε ξεχάσει.
Βαθμολογία: