Η Νάνσι βρίσκεται σε μια απομονωμένη παραλία και κάνει μόνη της σέρφινγκ. Αλλά ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας θα της επιτεθεί και θα βρεθεί αποκομμένη από την ακτή, ακόμα κι αν αυτή δεν απέχει πολύ. Παρότι μόλις 18 μέτρα από τη σωτηρία, το να βρεθεί εκεί αποδεικνύεται η απόλυτη δοκιμασία θέλησης.
Σκηνοθεσία:
Jaume Collet-Serra
Κύριοι Ρόλοι:
Blake Lively … Nancy Adams
Oscar Jaenada … Carlos
Brett Cullen … Κος Adams
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Anthony Jaswinski
Παραγωγή: Lynn Harris, Matti Leshem
Μουσική: Marco Beltrami
Φωτογραφία: Flavio Martinez Labiano
Μοντάζ: Joel Negron
Σκηνικά: Hugh Bateup
Κοστούμια: Kym Barrett
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Shallows
- Ελληνικός Τίτλος: Σε Ρηχά Νερά
Παραλειπόμενα
- Αρχικά ήταν να το σκηνοθετήσει ο Louis Leterrier. Όμως, ο γάλλος σκηνοθέτης αποχώρησε λόγω δημιουργικών διαφορών, αλλά και μετά από τη μείωση του προϋπολογισμού. O Collet-Serra που ανέλαβε προσέγγισε το φιλμ ως ταινίας επιβίωσης και όχι ταινία τέρατος.
- Η Lively εμπνεύστηκε σημαντικό μέρος της ερμηνείας της από την εμφάνιση του συζύγου της, Ryan Reynolds, στο Buried (2010). Όπως δήλωσε, αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που δέχτηκε να συμμετέχει εδώ.
- Ο χαρακτηριστικός γλάρος είναι συνδυασμός CGI και μαριονέτας, αν και αρχικά υπήρχε η πρόθεση να δουλέψουν με αληθινό γλάρο (κάτι το εξαιρετικά δύσκολο). Είχαν γυριστεί και περισσότερες σκηνές όπου η ηρωίδα μιλούσε σε αυτόν, αλλά ο σκηνοθέτης αποφάσισε ότι κάτι τέτοιο ήταν υπερβολικό.
- Το 90% της ταινίας γυρίστηκε εσωτερικά σε δεξαμενή νερού, και με ντεκόρ τη γνωστή ψηφιακή, μπλε οθόνη. Ο σκηνοθέτης όμως επέμεινε να υπάρχουν και “ζωντανά” στιγμιότυπα, μια κι αυτά θα βοηθούσαν τον θεατή να πιστέψει αυτά που βλέπει.
- Η Lively πράγματι έσπασε τη μύτη της, και στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο το αίμα επί της οθόνης είναι αληθινό.
- Με μπάτζετ μόλις 17 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έβγαλε 119,1.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/8/2017
Από τα μέσα των 1970 και το απίθανο «Jaws» είχαμε να δούμε μια ταινία με καρχαρίες που να άξιζε τα λεφτά της. Σε αυτή τη μικρή λίστα του υποείδους, το «The Shallows» πλασάρεται με ευκολία στη δεύτερη θέση, ακόμα κι αν υπάρχουν σημεία που μας χαλάνε τη γενικά καλή εντύπωση. Μια εντύπωση που χτίζεται σκηνή προς σκηνή με την αγωνία που μεταφέρεται από τον Άντονι Τζασβίνσκι στο υποσυνείδητο του θεατή, παίζοντας ακόμα και με το κλισέ του συνδυασμού του εξωτικού τοπίου με επίμετρο μια σέξι θηλυκή ύπαρξη (Μπλέικ Λάιβλι). Η ιδέα να βρίσκεται τόσο κοντά ο εφιάλτης από την παραλία-λύτρωση, είναι ίσως η πλέον έξυπνη της ταινίας, αφού παρότι θα φανταζόμασταν κάτι το στατικό, τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς. Έτσι, ας προσπεράσουμε κάποιες εξόφθαλμες σεναριακές ατοπίες, το ότι πρόκειται για ταινία-σφηνάκι που στην ουσία δεν τη χορταίνεις χρονικά, και την άτυχη -όσο όμως και θεαματική- σύλληψη του φινάλε, κι ας φάμε τα ποπ-κορν μας χωρίς να μας κάτσουν στο στομάχι.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
