Μεθυσμένο Ημερολόγιο

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Rum Diary

Ελληνικός Τίτλος: Μεθυσμένο Ημερολόγιο

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας (1998)

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: The Rum Diary του Hunter S. Thompson.

Παραλειπόμενα

• Η παραγωγή είχε αρχικά οριστεί να ξεκινήσει το 2004. Το δε βιβλίο, είχε γραφτεί στις αρχές των 1960 κι εκδόθηκε το 1998.
• Benicio Del Toro, Brad Pitt, Josh Hartnett και Nick Nolte είχαν προγραμματιστεί να παίξουν. Μάλιστα, ο Benicio Del Toro είχε ακουστεί και πως θα το σκηνοθετήσει.
• Keira Knightley και Scarlett Johansson ήταν υποψήφιες για τον ρόλο της Σενό.
• Άμεσα συγγενικό με το παραπλήσιου θέματος Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας (1998), βασισμένο πάλι σε βιβλίο του Thompson, όπου κι εκεί έπαιζε ο Johnny Depp.
• Bruce Robinson (γράφοντας το σενάριο) και Johnny Depp (παίζοντας) το έριξαν στο ποτό, και το σταμάτησαν μονάχα αφού τελείωσε η δουλειά τους.
• Πρώτη ταινία του Bruce Robinson μετά το 1992.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 28/2/2012

Ο αμερικάνος δημοσιογράφος Πολ Κεμπ (Τζόνι Ντεπ), έχοντας χάσει τη δουλειά του εξαιτίας των ιδιορρυθμιών του, φτάνει στο Πουέρτο Ρίκο να δουλέψει σε ντόπια εφημερία που παραπαίει οικονομικά και η οποία δεν αγγίζει τα κακώς κείμενα που έχουν να κάνουν κυρίως με κτηματομεσιτικές-τουριστικές παράνομες κερδοσκοπίες. Ο αλκοολικός ήρωας θα περιπλανηθεί ανάμεσα σε περιθωριακούς, θα στριμωχτεί από μεγαλο-λαμόγια για να τους βοηθήσει με την πένα του, θα ερωτευτεί την κοπέλα (Άμπερ Χερντ) τού επί κεφαλής (Άαρον Έκχαρτ), θα κυνηγηθεί, κ.λπ.

Ο αμερικανός δημοσιογράφος-συγγραφέας Χάντερ Σ. Τόμσον έμεινε στην ιστορία για το «Gonzo journalism» που εγκαθίδρυσε, δηλαδή εμπλεκόμενος ο ίδιος στις ιστορίες που ερευνούσε, σε βαθμό που να γίνεται ο ίδιος ήρωας των ιστοριών αυτών και βέβαια γράφοντας με έναν βιωματικό τρόπο (ο ίδιος αλκοολικός και χρήστης παραισθησιογόνων) κι όχι με την απόσταση του χρονογράφου. Θα λέγαμε, ένας μπίτνικ της δημοσιογραφίας. Δεν τον νοιάζουν τόσο τα «ολοκληρωμένα» στόρι των μυθιστορημάτων, αλλά το οδοιπορικό. Σε αυτή την ιστορία, π.χ., υπάρχουν όλα τα συστατικά του φιλμ νουάρ, αλλά λειτουργούν περισσότερο ως σκηνικό, αποδομούνται, διαλύονται προς χάρη μιας ποιητικής αίσθησης των πραγμάτων. Ο Τζόνι Ντεπ είχε ήδη πρωταγωνιστήσει το 1998 στην μεταφορά του άλλου βιβλίου του, Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας, όπου ο Τέρι Γκίλιαμ βρήκε την ευκαιρία να διασκεδάσει αποδίδοντας τις παραισθήσεις του ήρωα υπό την επήρεια των ναρκωτικών, αφήνοντας τον Ντεπ να ενσαρκώσει την όλη κωμικοτραγική κατάσταση. Στην παρούσα περίπτωση, αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και το σενάριο ο Μπρους Ρόμπινσον που το 1987 είχε κάνει αίσθηση με το Ο Φίλος μου κι Εγώ, καταγράφοντας το οδοιπορικό δυο νεαρών απόκληρων της θατσερικής Αγγλίας.

Στην περίπτωση του Τόμσον, ο χειρισμός ενός τέτοιου υλικού είναι δύσκολος. Το γελοίο με το δραματικό συμπλέκονται ευκολότερα μέσα από την λογοτεχνική γλώσσα, αλλά στο σινεμά μπορεί να το χάσεις παρά ένα «τσακ». Και παρόλο που ο Ντεπ έχει το χάρισμα του μεταιχμιακού, εδώ δεν πολυπείθει. Τμηματικά υπάρχουν όλα όσα χρειάζονται από μεριά και της σκηνοθεσίας και της ερμηνείας. Κι όμως, κάτι δεν κολλάει, κάτι δεν ολοκληρώνεται.

Βαθμολογία: