The Rover

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 12/9/2014

Σε έρημο της Αυστραλίας, δέκα χρόνια μετά από μια ακαθόριστη ολική κατάρρευση του πολιτισμού. Υπάρχουν εδώ κι εκεί παρηκμασμένα πρατήρια να πάρεις φαί, βενζίνη και όπλα που αγοράζονται κατά προτίμηση με αμερικανικά δολάρια. Ο Έρικ, έχοντας παρκάρει σε ένα παράπηγμα στη μέση του πουθενά για να πάρει κάτι, βλέπει ότι μια συμμορία, που μόλις έχουν κλέψει από κάπου μια γερή μπάζα, του κλέβει το αυτοκίνητο, νομίζοντας ότι το δικό τους χάλασε. Εκείνος τους κυνηγά, του ξεφεύγουν και επιστρέφοντας πέφτει πάνω στον πληγωμένο αδελφό του ενός, που τον παράτησαν. Αφού του περιποιείται τα τραύματα, τον παίρνει μαζί του να τον οδηγήσει σε αυτούς που του έκλεψαν το αμάξι.

Μετά το Animal Kingdom, o Ντέιβιντ Μισό επιχειρεί να κάνει μια όχι τόσο δυνατή, αλλά πιο αρτίστικη δουλειά, σε ύφος μινιμαλιστικό, οργανώνοντας μια ρεαλιστική δυστοπία χωρίς θρύλους αλά Μαντ Μαξ, ούτε εφιαλτική ατμόσφαιρα αλά Ο Δρόμος, ούτε ψυχολογικά ονειρική αλά Στοιχείο του Εγκλήματος. Όλα συμβαίνουν κάτω απ` τον ανελέητο ήλιο της ερήμου και ως πλοκή είναι ξεκάθαρα. Ο ήρωας έχει «καεί» από την κατάσταση των πραγμάτων. Στα δυο τρίτα του φιλμ εξηγεί ότι αυτό που τον έχει υπαρξιακά αποσβολώσει είναι ότι ακόμα κι αν έχει εγκληματήσει (μας λέει τι), με ελαφρυντικά ή όχι, δεν υπάρχει νόμος, τιμωρία και κάθαρση. Παρατηρούμε στις φαινομενικά αντιφατικές πράξεις του ότι ελλοχεύει ηθικός κώδικας, αλλά ακόμη κι αυτός δεν τον παρηγορεί, καθώς όλα γύρω έχουν καταρρεύσει. Γιατί ψάχνει το αυτοκίνητό του, και τάχα ζητάει εκδίκηση; Εντέλει «έτσι», κατά βάθος απλά κινείται μέσα στη ζωή γιατί εξακολουθεί να υπάρχει. Η σχέση που αναπτύσσει με τον πληγωμένο κι ελαφρά καθυστερημένο Ρέι, πολύ σωστά δεν ολοκληρώνει μια δυνάμει φιλία, γιατί κι αυτή δεν μπορεί να αποκτήσει νόημα.

Με άλλα λόγια, η ιστορία του ηθοποιού και σεναριογράφου Τζόελ Έτζερτον (The Square του 2008), με την οποία καταπιάστηκε ο Μισό γράφοντας και το σενάριο, έχει κέντρο, νόημα, ζουμί, αρκεί να έχεις την υπομονή να ζήσεις όλο αυτό τo κάπως αργό και χωρίς ιδιαίτερη πλοκή, κατά βάθος γουέστερν οδοιπορικό.

Είναι, χωρίς σκληρές σκηνές και εικόνες, ένας ζοφερός οραματισμός ενός τέλους του πολιτισμού, όπως αυτός αντανακλάται μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου. Ο Γκάι Πιρς ερμηνεύει λειτουργικά σε έναν μόνο τόνο, με το πρόσωπό του ρημαγμένο από βουβή απελπισία, οργή, θλίψη και ο Ρόμπερτ Πάτινσον πιάνει ένα πειστικό ύφος δαρμένου σκύλου. Ο Άντονι Πάρτος ντύνει την αφήγηση με έξυπνη μινιμαλιστική μουσική ρίχνοντας και λεπτά αρώματα έθνικ και η Νατάσα Μπράιερ στήνει μια ατμοσφαιρική φωτογραφία αχανών οριζόντων και θλιβερών εσωτερικών.

Βαθμολογία: