Νταντά Υψηλής Κοινωνίας
- The Nanny Diaries
- 2007
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά
- Αισθηματική, Δραμεντί, Κομεντί
- 25 Οκτωβρίου 2007
Η Άνι Μπράντοκ είναι μια φοιτήτρια που βρήκε δουλειά πρόσφατα σε μια πλούσια οικογένεια του Μανχάταν ως νταντά. Στο εξής θα είναι υπεύθυνη για τον παραμελημένο 4χρονο Γκρέιερ, του οποίου η οικογένεια βρίσκεται υπό διάλυση. Η Άνι σύντομα θα καταλάβει ότι οι ζωές των πλούσιων οικογενειών δεν είναι ρόδινες, ενώ σύντομα θα έρθει η αναστάτωση καθώς θα ερωτευτεί τον γείτονα της οικογένειας, τον οποίο θα ονομάσει “Harvard Hottie”.
Σκηνοθεσία:
Shari Springer Berman
Robert Pulcini
Κύριοι Ρόλοι:
Scarlett Johansson … Annie ‘Nanny’ Braddock
Chris Evans … Hayden ‘Harvard Hottie’
Laura Linney … Κα Alexandra ‘X’
Paul Giamatti … Κος Stan ‘X’
Nicholas Art … Grayer Addison ‘X’
Donna Murphy … Judy Braddock
Alicia Keys … Lynette
Julie White … Jane Gould
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Shari Springer Berman, Robert Pulcini
Παραγωγή: Richard N. Gladstein, Dany Wolf
Μουσική: Mark Suozzo
Φωτογραφία: Terry Stacey
Μοντάζ: Robert Pulcini
Σκηνικά: Mark Ricker
Κοστούμια: Michael Wilkinson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Nanny Diaries
- Ελληνικός Τίτλος: Νταντά Υψηλής Κοινωνίας
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Nanny Diaries των Emma McLaughlin, Nicola Kraus.
Παραλειπόμενα
- Emma McLaughlin και Nicola Kraus, οι δύο συγγραφείς του μπεστ-σέλερ του 2002, είχαν αμφότερες εργαστεί ως νταντάδες σε πάνω από 30 σπίτια της υψηλής κοινωνίας του Μανχάταν.
- Η Scarlett Johansson ήταν στο μυαλό των δημιουργών από τότε που ξεκίνησαν να γράφουν το σενάριο.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/10/2007
Μετά το American Splendor, το σκηνοθετικό δίδυμο των Berman και Pulcini ανέβασε ψηλά τον πήχη ποιότητας και τις απαιτήσεις μας από αυτούς. Η αντισυμβατική τους όμως ματιά καταρρέει με αυτή τους την απόλυτα πολιτικά ορθή επιλογή και τον κομφορμιστικό τρόπο που τη διαχειρίζονται.
Το θέμα θέτει υψηλούς προβληματισμούς πάνω στις νταντάδες υψηλής κοινωνίας… Όχι, η ντισνεϊκή οπτική πάνω σε ένα αδιάφορο στον μέσο άνθρωπο ζήτημα δεν αποτελεί ούτε θέμα συζήτησης, ούτε θέαμα απαιτήσεων. Το να υπηρετείς ανθρώπους που σπαταλάν τη ζωή τους ανάμεσα στα ψώνια τους και τον ψηλομυτισμό τους, θα μπορούσε να ειπωθεί μέσα από μια πιο προλεταριακή χροιά και όχι καταλήγοντας σε θρίαμβο του απλοϊκού τρόπου σκέψης. Γιατί εδώ η έννοια του απλοϊκού είναι επιστρωμένη από χαλιά του Χόλιγουντ, και όχι από αυτό που κρύβεται πέρα από την παιδικότερη άποψη μας για τη ζωή.
Εν κατακλείδι, θα μπορούσε να είναι μια οικογενειακή παραγωγή των στούντιο Ντίσνεϊ, που σε αυτά παραπέμπει έτσι κι αλλιώς. Τα κλισέ εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο, και δεν αργεί να γίνει βαρετό, όταν είναι πλέον φανερό πως δεν θα δούμε τίποτα το καινούριο. Το σενάριο σε κάνει να απορείς πώς βασίζεται σε μπεστ-σέλερ, και ίσως σε υποψιάζει για την ποιότητα κι αυτού και κάποιων επιλογών των Αμερικανών. Θα ήθελε να σε κάνει να ονειρευτείς, αλλά θα ήταν πιο λειτουργικό σαν σάτιρα (που υποτίθεται ότι ήταν το βιβλίο), παρά σαν εύγεστη άποψη του αμερικανικού ονείρου. Προτείνεται στη συμπαθή τάξη των νταντάδων που ταλαιπωρούνται από πλούσια αφεντικά (όχι όμως για να βγάλουν το όποιο άχτι τους…), και εντέλει σε μικρά παιδιά, που δεν χρειάζεται να δίνουν βάση σε αυτό που λέγεται ποιότητα. Το βλέπουμε μόνο για την παρουσία της Johansson, που δείχνει χαλαρή άνεση στο να κρατήσει κι αυτό τον ρόλο σε ένα καλό επίπεδο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
