1993. Η Κάμερον Ποστ είναι, φαινομενικά, το πρότυπο της μαθήτριας λυκείου. Αλλά όταν την πιάνουν στα πράσα με μια συμμαθήτριά της στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου τη βραδιά του σχολικού χορού, τη στέλνουν σε ένα κέντρο επαναπροσδιορισμού & θεραπείας για έφηβους που «πάσχουν» από ερωτική έλξη για άτομα του ίδιου φύλου. Στο κέντρο, η Κάμερον υπόκειται σε εξωπραγματική πειθαρχία, αμφίβολες μεθόδους «απo-ομοφυλοποίησης» και τραγούδια χριστιανικής ροκ. Όμως, αυτό το παράδοξο μέρος τής προσφέρει ταυτόχρονα τη δυνατότητα να συμμετέχει σε μια γκέι κοινότητα. Για πρώτη φορά, η Κάμερον έρχεται σε επαφή με άτομα που της μοιάζουν και καταφέρνει να βρει τη δική της θέση ανάμεσα σε άλλους «απόβλητους».

Σκηνοθεσία:

Desiree Akhavan

Κύριοι Ρόλοι:

Chloe Grace Moretz … Cameron Post

Jennifer Ehle … Δρ Lydia Marsh

John Gallagher Jr. … αιδεσιμότατος Rick

Sasha Lane … Jane Fonda

Forrest Goodluck … Adam Red Eagle

Emily Skeggs … Erin

Quinn Shephard … Coley Taylor

Marin Ireland … Bethany

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Desiree Akhavan, Cecilia Frugiuele

Παραγωγή: Michael B. Clark, Cecilia Frugiuele, Jonathan Montepare, Alex Turtletaub

Μουσική: Julian Wass

Φωτογραφία: Ashley Connor

Μοντάζ: Sara Shaw

Σκηνικά: Markus Kirschner

Κοστούμια: Stacey Berman

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Miseducation of Cameron Post
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Come As You Are

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: The Miseducation of Cameron Post της Emily M. Danforth.

Κύριες Διακρίσεις

  • Μεγάλο βραβείο επιτροπής στο φεστιβάλ Sundance.

Παραλειπόμενα

  • Βασίζεται στο ντεμπούτο για την Emily M. Danforth στη λογοτεχνία, το 2012, επηρεασμένο με τη σειρά του από τις αναρτήσεις του νερού Zach Stark στο MySpace το 2005.
  • Εντός του φιλμ αναφέρεται η ταινία Κάρι: Έκρηξη Οργής. Διόλου τυχαία, η Chloe Grace Moretz ήταν η πρωταγωνίστρια του ριμέικ της.
  • Παρότι ήταν ο μεγάλος νικητής του Sundance, το φιλμ άργησε πολύ να βρει διανομέα και χρειάστηκαν να περάσουν μήνες για να βρεθεί στις αίθουσες. Αυτό είχε να συμβεί από 25 χρόνια πριν.

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 28/10/2018

Το θέμα της αποκαλούμενης ως διορθωτικής θεραπείας έχει θιγεί ελάχιστες φορές στον κινηματογράφο, κάτι ελαφρώς παράδοξο, μιας και από την απεικόνισή του μπορούν να αντληθούν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις για τη νοοτροπία της ομοφοβίας που διέπει ένα μεγάλο ακόμη κομμάτι της σύγχρονης κοινωνίας, στο βαθμό που φτάνει μέχρι και να θεσμοθετείται τρόπον τινά. Η ταινία της Desiree Akhavan παίρνει την αυτονόητη θέση απέναντι στο ζήτημα, αυτό όμως που την κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι η καταγγελία δεν είναι ο αυτοσκοπός της αλλά προκύπτει φυσικά από τα δρώμενα. Το πρώτο μέλημα εδώ είναι οι χαρακτήρες, που σχεδόν όλοι προσεγγίζονται με περισσή ευαισθησία και κατανόηση, στην παράδοση του καλού ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά. Έχει ενδιαφέρον να εντοπιστούν και οι ουσιαστικές διαφορές της συγκεκριμένης σχολής σε σχέση με έναν κινηματογράφο πιο “ευκολοχώνευτο” στη ματιά του πάνω στην ίδια θεματική, ειδικότερα πάνω στην περίπτωση του “Με Αγάπη, Σάιμον” που έκανε μια αίσθηση αυτήν τη χρονιά. Σε αντίθεση με την υπερεκτιμημένη, έστω και μέσα στις καλές της προθέσεις, ταινία του Berlanti, εδώ δεν προσφέρονται εύκολες λύσεις, η συγκαταβατικότητα που εκπέμπεται έχει μια ειλικρίνεια, η αίσθηση του γλυκόπικρου είναι ισορροπημένη χωρίς να γέρνει εσφαλμένα στο πρώτο εκ των δύο χαρακτηριστικών του επιθέτου και το πλαίσιο που περιβάλλει τους ήρωες δε μοιάζει βουτηγμένο σε ένα “σιρόπι” τόσο γλυκό που να πνίγει κάθε ρανίδα ρεαλισμού.

Παρόλο που το κέντρο βάρους της αφήγησης πέφτει προφανώς πάνω στην Chloë Grace Moretz, η μοιρασιά του κινηματογραφικού χρόνου και στους ήρωες που την πλαισιώνουν κατανέμεται με πολύ σοφό τρόπο, με ελάχιστους εξ αυτών να μη βρίσκουν τον απαιτούμενο χώρο για να αναπτυχθούν. Αναλόγως και οι ερμηνείες στην πλειοψηφία τους είναι έξοχες και ιδιαίτερα μετρημένες, με την καθεμιά να δίνει το δικό της προσωπικό στίγμα, ίσως ακόμη περισσότερο κι από την ίδια την πρωταγωνίστρια σε κάποιες περιπτώσεις. Ειδικότερα μένουν στο νου η εσωτερικευμένη θλίψη του John Gallagher Jr., η αμείλικτη αυστηρότητα κρυμμένη κάτω από ένα φαινομενικά μειλίχιο προσωπείο της Jennifer Ehle και ο πηγαίος δυναμισμός της Sasha Lane. Ενώ η πλάστιγγα γέρνει σαφώς προς το δράμα αποφεύγοντας την πανάκεια της δραμεντί, η Akhavan, ακόμη και όταν οι καταστάσεις φτάνουν στα άκρα, κρατάει μια αξιοθαύμαστη ισορροπία μη γέρνοντας ποτέ στην υπερβολή: οι συνθήκες στις οποίες βρίσκονται οι νεαροί χαρακτήρες είναι προφανώς δυσάρεστες και αφύσικες, όμως η αποτύπωση της καθημερινότητάς τους γίνεται με μια ματιά προσγειωμένη, που δεν λειαίνει μεν τίποτα αλλά δεν βυθίζει δε και στην απόλυτη απόγνωση, που αφήνει μέχρι και κάποια αισιοδοξία να “φυτρώσει” ριζώνοντας όμως πάντα σε έναν πραγματισμό.

Δε γίνονται όμως όλα τέλεια: ομολογουμένως τα πράγματα είναι λίγο επίπεδα σε συναισθηματικό επίπεδο. Παρόλο που και επαρκής χρόνος αφιερώνεται για να γνωρίσει ο θεατής τα πρόσωπα που μετέχουν στο δράμα και υπάρχουν κάποιες μικρές κορυφώσεις, απουσιάζουν στιγμές που να περιέχουν πραγματική ένταση και που να βάζουν βαθιά αυτόν που παρακολουθεί στο μάτι του κυκλώνα των καταστάσεων. Η ματιά πάντα μένει σε μια αποστασιοποίηση που χαρακτηρίζει την παρατήρηση, δεν γίνεται ποτέ αληθινά βιωματική για το κοινό, και αυτό αποδεικνύεται προβληματικό τις στιγμές που πρέπει να γίνει εστίαση στην ψυχοσύνθεση της Moretz μιας και το φιλμ υιοθετεί ξεκάθαρα τη δική της οπτική γωνία. Και η κατακλείδα, παρόλο που κλείνει ταιριαστά την πλοκή, δίνει την εντύπωση σαν να συλλήφθηκε λίγο βιαστικά, σαν μια εναλλακτική που να επιλέχθηκε ελέω δημιουργικού αδιεξόδου των σεναριογράφων. Σίγουρα το σύνολο επιδέχεται βελτιώσεων, όμως δεν υπάρχει αμφιβολία πως η “Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ” κοιτάζει στα μάτια το ζήτημα που αγγίζει και το αναλύει ουσιωδώς, αποτελώντας ταυτόχρονα μια ειλικρινής καταγραφή της εφηβικής ψυχολογίας, κάτι που έχει την ειδική σημασία του σε μια εποχή που είναι κοινή πεποίθηση πως το όνομα που είπε την πρώτη και την τελευταία λέξη επάνω στο θέμα στον κινηματογράφο ήταν ο John Hughes.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

15 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *