
Ένας πληρωμένος δολοφόνος αποφασίζει να εκπαιδεύσει έναν νεότερό του, πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Όλα όμως ανατρέπονται όταν αποκαλύπτεται πως ο εκπαιδευόμενος είναι ο γιος ενός εκ των θυμάτων του “δασκάλου” του, που διψά για εκδίκηση.
Σκηνοθεσία:
Simon West
Κύριοι Ρόλοι:
Jason Statham … Arthur Bishop
Ben Foster … Steve McKenna
Tony Goldwyn … Dean Sanderson
Donald Sutherland … Harry McKenna
Mini Anden … Sara
Jeff Chase … Burke
John McConnell … Andrew Vaughn
Stuart Greer … Ralph MacGregor
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Richard Wenk, Lewis John Carlino
Παραγωγή: Rene Besson, William Chartoff, David Winkler
Μουσική: Mark Isham
Φωτογραφία: Eric Schmidt
Μοντάζ: T.G. Herrington, Todd E. Miller
Σκηνικά: Richard Lassalle
Κοστούμια: Christopher Lawrence
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Mechanic
- Ελληνικός Τίτλος: Το Μούτρο
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Το Μούτρο (1972)
- Το Μούτρο: Η Επιστροφή (2016)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Το Μούτρο (1972) του Lewis John Carlino.
Παραλειπόμενα
- Στα χρόνια που η ταινία ήταν ακόμα ως προσχέδιο, ο Michael Douglas ήταν η πρώτη επιλογή για τον πρώτο ρόλο. Είχε, δε, ακουστεί και το όνομα του Sylvester Stallone, τόσο για τον ρόλο, όσο και τη σκηνοθεσία.
- Ένα διαφημιστικό του φιλμ απαγορεύτηκε στη Βρετανία. Αυτό ήταν επακόλουθο της προβολής του κατά τη διάρκεια του νεανικού σίριαλ Glee, και μετά από κλήση 13 ανθρώπων που παραπονέθηκαν ότι ήταν ακατάλληλο για τέτοιου είδους κοινό.
- Ο Ben Foster έσπασε το κόκκαλο του τραχήλου του κατά τα γυρίσματα σκηνής μονομαχίας.
- Ούτε οι κριτικές αλλά ούτε και η κίνηση στα ταμεία (76,3 εκατομμύρια δολάρια κέρδη, έναντι κόστους των 40) ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Παρόλα αυτά, το ριμέικ αυτό απέκτησε ένα σίκουελ το 2016, και πάλι με τον Jason Statham στον κεντρικό ρόλο.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 25/1/2011
Το original του 1972 με τον Charles Bronson είχε κάνει κάποια αίσθηση γιατί το σενάριο (Lewis John Carlino) και η σκηνοθεσία (Michael Winner) ξέφευγαν από τα κλισέ μιας ιστορίας με εκτελεστή, στρέφοντας το ενδιαφέρον στους χαρακτήρες. Ήταν ένα ψυχολογικό δράμα με βιτρίνα ένα αστυνομικό θρίλερ. Ο Άρθουρ Μπίσοπ είναι ο εκτελεστής-καλλιτέχνης που στα πενήντα του παύει να νοιώθει αυτάρκης, και στο πρόσωπο του γιου ενός πρώην εργοδότη του (που τον εκτελεί όταν του δίνεται από αλλού η εντολή) βλέπει το υποκατάστατο ενός γιου. Ο νεαρός Στιβ ΜακΚένα από την άλλη βλέπει ένα μέντορα, διαθέτει τον κυνισμό και το φονικό ένστικτο που τον καθιστά οικείο στα μάτια του παλιού αλλά όπως αποδεικνύεται σταδιακά, δεν έχει κώδικα, δεν είναι καλλιτέχνης, αντιπροσωπεύει, προφητικά θα έλεγα, μια γενιά zero. Η σκηνοθεσία παρέα με την εξπρεσιονιστική μουσική επένδυση του Jerry Fielding καταγράφουν τις ψυχολογικές διακυμάνσεις και εκμεταλλεύονται κάθε λεπτομέρεια.
Στο παρόν remake του Simon West (Con Air, Lara Croft: Tomb Raider) συμβαίνει αυτό που συμβαίνει στην εποχή μας στις περισσότερες παραγωγές θρίλερ, αστυνομικών και λοιπών ανάλογων ειδών. Δράση, δράση, δράση – μάλιστα οι αποστολές που ανατίθενται στον mechanic είναι διαφορετικές ώστε να εξυπηρετούν τα νέα στάνταρ θεάματος. Δράση λοιπόν, με τα στοιχεία που περιείχε το πρωτότυπο, άλλα να εξαλείφονται κι άλλα να περνούν στα γρήγορα και υπαινικτικά. Στη θέση του Bronson έχουμε τον Jason Statham και μοιραία η ταινία διαμορφώνεται πάνω του. Γίνεται μια ακόμη «ταινία με τον Statham». Και είναι μεν ένας ικανός ηθοποιός δράσης που ξέρει να περιβάλλεται από μια σκληρή σιωπή αλλά δεν έχει το αινιγματικό πρόσωπο του Bronson από το οποίο δεν λείπει η γκάμα των συναισθημάτων. Στον σχεδιασμό του Μακένα το νέο σενάριο είναι πιο συντηρητικό, χολιγουντιανής ηθικής αφού τον βάζει, αν και επιπόλαιο, άχρηστο γιο, εν τέλει να εκδικείται τον πατέρα του. Κοντά σε αυτά, τροποποιούν και το τέλος με τρόπο που να αφήνει…πόρτα ανοιχτή σε περίπτωση εισπρακτικής επιτυχίας. Χωρίς σύγκριση με το original, είναι μια καλοφτιαγμένη ταινία του είδους, πολύ δεμένη και με σωστό ρυθμό.
Βαθμολογία: