Παιχνίδι Μίσους

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 9/9/2022

Η κομεντί προσπαθεί να γυρίσει στις ρίζες της, τότε που ήταν σπιρτόζα και με αιχμηρές ατάκες και πλάνα. Ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο ικανό να μιλήσει με βλέμματα, και να μοιάζουν πως εννοούν την κάθε τους λέξη. Ό,τι λοιπόν διαβάσατε ως τώρα στην κριτική… απλά διαγράψτε το. Ισχύουν μόνο για το πρώτο εικοσάλεπτο αυτής της αφόρητα κουραστικής ταινίας…

Είναι ένα σημείο αιχμής, που δεν μπορεί να μην το εντοπίσετε, μια και είναι τόσο κακογυρισμένο, που από μόνο του αλλάζει ρότα στη διάθεση του θεατή. Πρόκειται για ένα «αθώο» παιχνίδι paint-ball, που οριστικοποιεί τη λήξη κάθε «παιχνιδιού μίσους» που μας υπόσχονταν τόσο ο τίτλος, όσο και η έναρξη του φιλμ. Το εργασιακό rom-com πάει πλέον περίπατο, και έχουμε μια light εκδοχή του 50 Αποχρώσεις του Γκρι. Για την ακρίβεια το έχουμε αυτούσιο, απλά ξεχάστε την «τσόντα» (άστα να πάνε, δηλαδή…)!

Τη σκηνοθετική ερασιτεχνικότητα στην αρχή την αποδέχεσαι, μια και μυρίζει ανεξάρτητη αμερικανική κομεντί των 1990. Στη συνέχεια όμως είναι ακόμα ένας πρόσθετος λόγος που έπρεπε αυτό το «προϊόν» να καταλήξει σε τηλεταινία του Lifetime Channel, μια και το να προβάλλεται σε μεγάλη αίθουσα φαντάζει με ιδιοτροπία του δημιουργού της.

Κανένα φταίξιμο για αυτό το «τίποτα» στη  Lucy Hale και τον Austin Stowell. Αμφότεροι δείχνουν στα πρώτα λεπτά μια διάθεση να παράγουν αυτούς τους στάνταρ κομεντί χαρακτήρες που θα έλεγες πως δεν αποτυγχάνουν ποτέ. Ακολούθως είναι κι αυτοί μαζί με τον θεατή που πρέπει να ακολουθούν μια αλλοίωση των χαρακτήρων που πιστεύαμε ότι ερμήνευαν, για να τους ρίξουν σε μια σειρά παράδοξων αποφάσεων και ακατανόητων κρίσεων (κατά ανάγκη θα έλεγε κανείς, μπας και προκύψει ροή), ενώ την ίδια ώρα παρουσιάζονται και οι δύο ως οι «κύριοι τέλειοι» ενός σαπουνέ τηλερομάντζου. Κανένα φταίξιμο και στο υπόλοιπο καστ, που είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, δεν το καταλαβαίνει και κανείς, ακόμα κι αν τυπικά διαδραματίζουν ρόλο στην πλοκή.

Αλλά ξέρετε κάτι; Το «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα» δεν έχει βγει διόλου τυχαία. Το μπεστ-σέλερ που εδώ διασκευάζεται θεωρείται υπόδειγμα σύγχρονου rom-com, ενώ όσο κι αν θάβει δικαίως κανείς μια σαπουνόπερα, είναι άδικο να καταδικάζει αυτούς που επιλέγουν να τις βλέπουν. Άρα, εμείς τα είπαμε και αμαρτία ουδεμία από μέρους μας, αλλά εκεί έξω, ανάμεσα σας, δεν είναι ούτε φυσιολογικό ούτε καν θα θέλαμε να συμμερίζονται όλοι τις δικές μας απόψεις-γούστα πάνω σε όλα…

Βαθμολογία: