Το Λάθος Αστέρι

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 8/3/2015

Βασισμένο σε μπεστ-σέλερ του Τζον Γκριν και απευθυνόμενο κυρίως στα κορίτσια, το φιλμ εστιάζει σωστά στις αντισυμβατικές ιδιοσυγκρασίες των δυο ηρώων που αντιτάσσουν το χιούμορ στο δράμα τους και δεν δίνουν πολλή σημασία σε πολιτικές ορθότητες. Όμως, αυτό δεν συνιστά μέχρι τέλος το ύφος της ταινίας, αφήνοντας δηλαδή το δράμα να λειτουργήσει ανάμεσα απ’ τις γραμμές, να μείνει ως μελαγχολικό φόντο, και αναπόφευκτα αυτό το ύφος δρα ως δούρειος ίππος, για να μας πιάσουν απροετοίμαστους τα κλάματα όταν τα πράγματα σκουραίνουν. Αρχικά γλυκόπικρο, μετά μελό, εξασφαλίζοντας τη μεγάλη εμπορική επιτυχία.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 15/4/2015

ο Λάθος Αστέρι είναι μια ταινία γεμάτη “ναι μεν, αλλά..” Είναι κάτι λιγότερο από αυτό που θα μπορούσε και ίσως θα έπρεπε να είναι, έχοντας στιγμές δυνατές αλλά και στιγμές φανερά κενές.

Οι δύο γνωστοί στο εφηβικό κοινό νεαροί πρωταγωνιστές από την τριλογία της Απόκλισης πρωταγωνιστούν ως το ζευγάρι που ερωτεύεται προσπερνώντας το ζήτημα της ασθένειάς τους και είναι και οι δύο σχετικά αξιοπρεπείς αν αναλογιστείς το γενικότερο κλίμα της ταινίας. Αρκετά καλογυαλισμένες εικόνες που έρχονται σε αντίθεση με το θέμα της. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αναλόγως των ηλικιών που θα παρακολουθήσουν το φιλμ. Υπήρξαν στιγμές που όλο αυτό το πολύχρωμο ρομάντζο με ενόχλησε αλλά απ’ την άλλη σκεφτόμουν ότι πρέπει να διατηρείς την αισιοδοξία σου ακόμα και σε περιπτώσεις όπως αυτές των δύο παιδιών, που γνωρίζουν ότι η ζωή τους είναι πολύ πιο σύντομη από των υπολοίπων. Κάπως έτσι στα μέσα του φιλμ, σταμάτησε να με απασχολεί το οπτικό κομμάτι. Όμως, σύντομα άρχισε να με κουράζει το ρομάντζο. Αδιαφόρησα για την εμφάνιση του Νταφόε ως του συγγραφέα που θέλουν να συναντήσουν τα δύο παιδιά στο Άμστερνταμ, παρότι υποτίθεται ότι ήταν ένα κομμάτι πολλά υποσχόμενο από τον τρόπο που παρουσιάστηκε μέχρι τότε μέσα στο φιλμ. Εκνευρίστηκα όταν ξαναεμφανίστηκε λίγο πριν το τέλος του φιλμ. Άρχισα να χτυπάω νευρικά τα δάχτυλα μου στο μπράτσο του καθίσματος όταν πλέον ο Μπουν ασχολιόταν με το ρομάντζο και όχι με την ασθένεια μέσα στο ρομάντζο. Αργεί πολύ να το κάνει ξανά, μερικά λεπτά πριν οι τέλους πέσουν, και τότε ένιωσα πως ήταν αργά. Συγκινήθηκα αλλά με είχε χάσει πολύ πιο πριν.

Μη με παρεξηγήσετε και με θεωρήσετε σκληρό και αναίσθητο. Κάθε άλλο. Είμαι από αυτούς που κλαίνε εύκολα. Κλαίω στις ταινίες, κλαίω ακούγοντας μουσική, κλαίω τραγουδώντας, κλαίω διαβάζοντας ένα βιβλίο. Δε μπορώ όμως να κλάψω όταν με πιέζουν έμμεσα να το κάνω. Όχι. Πρέπει να σκάψεις λίγο πιο βαθιά και νιώθω ότι το Λάθος Αστέρι δεν το κάνει αυτό. Έχει σκηνές που σε συγκινούν, μερικές προκύπτουν από την ερμηνεία της Λόρα Ντερν, η οποία δίνει μια πολύ φυσική ερμηνεία, έχει όμως και αυτές που φωνάζουν από μακρυά “εδώ πρέπει να συγκινηθείς”.

Πρότασή μου για το Λάθος Αστέρι είναι η εξής. Δείτε το αν είστε κάτω (ίσως αρκετά κάτω) των τριάντα ετών. Είναι πολύ πιο κοντά στο ηλικιακό κοινό 15 έως μάξιμουμ τα 30 και εκεί θα πιάσει τόπο ενημερώνοντας για μερικές καταστάσεις, έστω και με αυτόν τον “καλογυαλισμένο” τρόπο του. Απ’ την άλλη καλύτερα να μην τη δείτε αν είστε άνω των τριάντα ετών. Πιθανό είναι να σας κουράσει το εφηβικό μελόδραμα και γενικότερα ο τρόπος ανάπτυξης της ταινίας καθώς είναι φτιαγμένη για μικρότερες ηλικίες.

Βαθμολογία: