Η Μπίλι, ένα κορίτσι γεννημένο στην Κίνα που μεγάλωσε στις ΗΠΑ, αποφασίζει να ακολουθήσει την οικογένεια της στο Τσάνγκτσουν, όπου ανακαλύπτει ότι η γιαγιά της δεν έχει πολύ χρόνο να ζήσει, αλλά η οικογένεια της αποφασίζει να μην της το πει. Θα κάνουν τα πάντα για να είναι χαρούμενη και να διατηρήσει το εκπληκτικό της πνεύμα, ενόψει κι ενός γάμου που έρχεται.

Σκηνοθεσία:

Lulu Wang

Κύριοι Ρόλοι:

Awkwafina … Billi Wang

Tzi Ma … Haiyan Wang

Shuzhen Zhao … Nai Nai

Diana Lin … Lu Jian

Hong Lu … Little Nai Nai

Yongbo Jiang … θείος Haibin

Han Chen … Hao Hao

Aoi Mizuhara … Aiko

Xiang Li … θεία Ling

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Lulu Wang

Παραγωγή: Anita Gou, Daniele Tate Melia, Andrew Miano, Peter Saraf, Marc Turtletaub, Chris Weitz, Jane Zheng

Μουσική: Alex Weston

Φωτογραφία: Anna Franquesa Solano

Μοντάζ: Matt Friedman, Michael Taylor

Σκηνικά: Yong Ok Lee

Κοστούμια: Athena Wang

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Farewell
  • Ελληνικός Τίτλος: Τρυφερός Αποχαιρετισμός

Σεναριακή Πηγή

  • Ραδιοφωνικό διήγημα: What You Don’t Know της Lulu Wang.

Κύριες Διακρίσεις

  • Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Awkwafina) σε κωμωδία/μιούζικαλ. Υποψήφιο για ξενόγλωσση ταινία.
  • Υποψήφιο για Bafta ξενόγλωσσης ταινίας.
  • Καλύτερη ταινία στα βραβεία Independent Spirit.

Παραλειπόμενα

  • Βασίζεται εν μέρει σε προσωπικές εμπειρίες της δημιουργού, όπως πρώτα τις είχε παρουσιάσει μέσα από τη ραδιοφωνική εκπομπή This American Life.
  • Η Lulu Wang δήλωσε πως οι πρώτες προσπάθειες της να κάνει την ταινία συνάντησαν αποκαρδιωτική αντιμετώπιση, τόσο από αμερικανούς όσο και κινέζους χρηματοδότες. Εν ολίγοις, επέμεναν να παρεμβληθεί ένας λευκός χαρακτήρας στο κεντρικό καστ, και να γίνει η ταινία καθαρά κωμική. Ευτυχώς ο Chris Weitz άκουσε το ραδιοφωνικό διήγημα και βοήθησε να βρεθούν τα χρήματα.
  • Με την ανεξάρτητη A24 να αναλαμβάνει τη διανομή, το φιλμ πέτυχε να εισπράξει από τις αίθουσες 23,1 εκατομμύρια δολάρια, κι ενώ είχε μπάτζετ μόλις 3.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Η Lulu Wang είναι αυτή που παίζει το πιάνο για το μουσικό θέμα.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/1/2020

Πριν από οτιδήποτε άλλο, η ταινία της Lulu Wang λειτούργησε νοσταλγικά μέσα μου. Με πήγε κάπου στα μέσα των 1990, και στις πρώιμες ταινίες του Ang Lee. Κοινό τους τόπος το σύγχρονο αστικό περιβάλλον, η λεπτή δραμεντί διάθεση, και ο τόσο επεξηγηματικός τρόπος κατανόησης της κινεζικής λογικής προς έναν δυτικό θεατή. Μια λογική που ελλοχεύει μέσα και στη δική μας, ελληνική, κουλτούρα, αλλά εκεί ανάγεται σε ιεροτελεστική ύπαρξη.

Το κεντρικό στόρι, που μάλιστα δεν ενέχει καμία αναστροφή ως το φινάλε, είναι κάτι το καθημερινό, το συνηθισμένο. Αλίμονο, δεν είναι διόλου λίγες οι οικογένειες που επιλέγουν να μην ανακοινώσουν στο αγαπημένο τους πρόσωπο ότι πλησιάζει το τέλος της ζωής του, μεταξύ αυτών και η δική μου. Κι όμως, παρότι η ταινία δεν ενέχει τίποτα παραπάνω από αυτό, σε κερδίζει σε κάθε της κομμάτι, εν μέσω των μικρών πραγμάτων. Ένας μορφασμός, ένα κοίταγμα, μια φράση… η δύναμη της στιγμής. Εικόνες που όταν τις ζεις ως βίωμα μπορεί να μην τις προσέχεις, εδώ λαμβάνουν χαρακτήρα τέχνης, αλλά μιας τέχνης που ενδιαφέρεται πρωτίστως να μη δεις τίποτα παραπάνω από το γνήσια αληθινό.

Το φιλμ, παρότι επικεντρώνεται σε ένα τόσο τραγικό θέμα, ποτέ δεν σε καταβάλει. Αυτό που εκλαμβάνει ως χαρά η γιαγιά Νάι Νάι, και που με αυτό «δραπετεύει» από τον θάνατο, αυτό εκλαμβάνουμε κι εμείς ως θεατές. Η συγκίνηση μας βαδίζει σε ίδιο δρόμο με τη ζεστασιά που παίρνουμε από την αγάπη που εγκλείεται εντός των τόσο καθαρών ψυχών των ηρώων, και αισθανόμαστε ότι καθόμαστε μαζί τους στο οικογενειακό τραπέζι, συμμετέχοντας στον βουβό τους πόνο, και τον σφικτό οικογενειακό τους δεσμό. Η Lulu Wang έχει ως μέλημα της να σου κάνει κατανοητό το πώς αντιλαμβάνονται εκεί στην πατρίδα της αυτό τον οικογενειακό δεσμό. Κι όσο απλό κι αν μοιάζει όταν μας το εξηγεί, τόσο στην πραγματικότητα σύνθετο είναι, ειδικά στην μοναδική ατόφια κωμική σκηνή του νεκροταφείου.

Ως κεντρικό πρόσωπο προβάλλεται η αμερικανοθρεμμένη Μπίλι, με μια απίθανη Awkwafina στον ρόλο, ακριβώς για να συνδεθεί ο δυτικός πολίτης με την προσπάθεια της να αντιληφθεί βαθύτερα αυτή την παράδοση, που εκείνη άφησε πίσω της. Κι ακόμα κι αν στην τελική σκηνή μοιάζει ακόμα ο δικός της τρόπος να φέρει τα δίκια του, έρχεται μια μικρή φωτογραφία πριν τους τίτλους, με τη συνοδεία μιας μικρής φράσης που εμπεριέχει τη θριαμβευτική δικαίωση του «πρωτόγονου» τρόπου. Κάτι που ισχυροποιείται με τη γνώση ότι όλα βασίζονται σε πραγματικές εμπειρίες της δημιουργού.

Εν κατακλείδι, δεν έχουμε μια ταινία που μπορείς με ευκολία είτε να αποθεώσεις, μια και εμμένει στη σεμνή της φύση σε «εκνευριστικό» βαθμό, είτε να δώσεις άδικο σε αρκετούς που μπορεί να τη βρουν κουραστική. Πρόκειται για μια διαυγή φιλμική παρέα, που δεν σε υποχρεώνει να συμμετέχεις στο πλάι της, αλλά αν το πράξεις με την καρδιά σου, σου δίνει την ευκαιρία να γίνεις μέλος της, και μάλιστα οικογενειακό.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

12 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *