
Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον
- The Curious Case of Benjamin Button
- 2008
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ρωσικά, Γαλλικά
- Αισθηματική, Δραματική, Έπος, Εποχής, Φαντασίας
- 22 Ιανουαρίου 2009
Η εκπληκτική ιστορία ενός όχι και τόσο συνηθισμένου άντρα. Ξεκινώντας το 1918 από τη Νέα Ορλεάνη, στο τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και φτάνοντας μέχρι τον 21ο αιώνα, ο άντρας αυτός διαγράφει μια πορεία ζωής τόσο απρόβλεπτη, όσο θα μπορούσε να είναι η ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου. Συναντά ανθρώπους, ανακαλύπτει νέα μέρη, βρίσκει και χάνει την αγάπη, τις χαρές της ζωής, έρχεται αντιμέτωπος με τη θλίψη του θανάτου, αλλά και με τόσα άλλα συναισθήματα που ξεπερνούν τον… αντίστροφο χρόνο.
Σκηνοθεσία:
David Fincher
Κύριοι Ρόλοι:
Brad Pitt … Benjamin Button
Cate Blanchett … Daisy Fuller
Tilda Swinton … Elizabeth Abbott
Julia Ormond … Caroline Fuller
Taraji P. Henson … Queenie
Elias Koteas … Κος Gateau
Jason Flemyng … Thomas Button
Mahershala Ali … Tizzy Weathers
Jared Harris … καπετάνιος Mike Clark
Phyllis Somerville … γιαγιά Fuller
Faune Chambers Watkins … Dorothy Baker
Donna Duplantier … Blanche Devereux
Tom Everett … Benjamin Button (1935-37)
Chandler Canterbury … Benjamin Button (1995)
Elle Fanning … Daisy Fuller (7 ετών)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Eric Roth
Στόρι: Eric Roth, Robin Swicord
Παραγωγή: Cean Chaffin, Kathleen Kennedy, Frank Marshall
Μουσική: Alexandre Desplat
Φωτογραφία: Claudio Miranda
Μοντάζ: Kirk Baxter, Angus Wall
Σκηνικά: Donald Graham Burt
Κοστούμια: Jacqueline West
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Curious Case of Benjamin Button
- Ελληνικός Τίτλος: Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον
Σεναριακή Πηγή
- Διήγημα: The Curious Case of Benjamin Button του F. Scott Fitzgerald.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ σκηνικών, ειδικών εφέ και μακιγιάζ. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Brad Pitt), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Taraji P. Henson), διασκευασμένο σενάριο, μουσική, φωτογραφία, μοντάζ, κοστούμια και ήχο.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Brad Pitt) σε δράμα, σεναρίου και μουσικής.
- Βραβείο Bafta σκηνικών, ειδικών εφέ και μακιγιάζ/κομμώσεων. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Brad Pitt), σενάριο, μουσική, φωτογραφία, μοντάζ και κοστούμια.
Παραλειπόμενα
- Ο παραγωγός Ray Stark είχε πάρει τα δικαιώματα του βιβλίου του 1922 από τη δεκαετία του 1980, με τη Universal Pictures να υποστηρίζει την παραγωγή. Οι πολλές όμως αναβολές έφεραν τη μεταπώληση των δικαιωμάτων την επόμενη δεκαετία στους Kathleen Kennedy, Frank Marshall. Και παρότι η Paramount Pictures είχε αναλάβει την παραγωγή, αυτή δεν έβλεπε το πράσινο φως αν δεν έρχονταν στο προσκήνιο ο Fincher με τον Pitt το 2005.
- Στα 1980, ήταν να το αναλάβει ο Frank Oz με τον Martin Short στον ρόλο του Μπέντζαμιν. Το 1991, ήταν ο Steven Spielberg που το έβαλε στο πρόγραμμα, με τον Tom Cruise στον κεντρικό ρόλο, αλλά προτίμησε το Τζουράσικ Παρκ και τη Λίστα του Σίντλερ. Μέσα στα επόμενα χρόνια, ήταν και οι Patrick Read Johnson και Agnieszka Holland που ήρθαν στο προσκήνιο για να το σκηνοθετήσουν. Το 1998 ήταν η σειρά του Ron Howard, που αν το έπαιρνε, ο John Travolta ήταν ο πρώτος υποψήφιος για τον κύριο ρόλο. Επί της Paramount, ο Spike Jonze (με σενάριο του Charlie Kaufman) και ο Gary Ross είχαν έρθει τελευταίοι σε συζητήσεις.
- Τα ειδικά εφέ της μεταμόρφωσης του κεντρικού ήρωα ήταν μια δουλειά της Digital Domain.
- Για το καθημερινό μακιγιάζ του Brad Pitt χρειάζονταν 5 ώρες.
- Ο Tarsem Singh, με προτροπή του Fincher, ήταν πίσω από την κάμερα για τη σύντομη σκηνή όπου ο ήρωας αφήνει την Ινδία για να βρεθεί στην Καμπότζη.
- Πρώτη PG-13 ταινία για τον David Fincher.
- Η Rachel Weisz ήταν βασική υποψήφια για να παίξει την Νταίζη, αλλά δεν συμφωνούσε το πρόγραμμα της.
- Ο F. Scott Fitzgerald είχε εμπνευστεί το διήγημα του από μια φράση του Mark Twain, που έλεγε: “Τα καλύτερα σημεία της ζωής μας είναι στο ξεκίνημα, ενώ το χειρότερο κομμάτι είναι το τέλος”.
- Το κόστος υπολογίστηκε ότι έφτασε στα 167 εκατομμύρια δολάρια. Τα κέρδη όμως ήταν στα 335,8.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 21/12/2008
Μπορεί ο David Fincher να μην έκανε ταινία εφάμιλλη με τα Se7en-Fight Club, αλλά σίγουρα δήλωσε συμμετοχή σε έναν νέο κινηματογραφικό μύθο. Η ιστορία του ανθρώπου που πάει ανάποδα το ρολόι της ζωής του είναι τόσο ευρηματική ως ιδέα, όσο και γεννάει σκέψεις πάνω σε έννοιες όπως η ύπαρξη, το παράδοξο, η ιδιαιτερότητα της μονάδας. Ο Eric Roth, γράφοντας το σενάριο, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επεκτείνει την προβληματική του δικού του, Φόρεστ Γκαμπ, και ο Fincher βοηθάει με το να κάνει μια ταινία ανάλογου ύφους και δυναμικής.
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του έργου είναι ότι η μεγάλη του διάρκεια λειτουργεί μονάχα οσκαρικά, και φαντάζει συχνά φλύαρο κι επαναλαμβανόμενο. Ο Fincher κάνει μια αξιοζήλευτη δουλειά στο κράτημα ενός μέσου, κάπως υπνωτιστικού, ρυθμού και στον τεχνικό έλεγχο, παραδίδοντας ένα τελειομανές έργο ως εικόνα και ως επιμέρους στοιχεία. Φωτογραφία, μοντάζ, καλλιτεχνική διεύθυνση, εφέ, κοστούμια, μακιγιάζ όλα επεξεργασμένα στην εντέλεια. Η ερμηνεία του Brad Pitt πολύ μακριά από τα στάνταρ ενός σταρ, λειτουργική αλλά όχι αβανταδόρικη, πάντα στην υπηρεσία της σκηνοθετικής ρότας. Όμως όσο εντυπωσιάζει το φαίνεσθαι του “Μπάτον”, τόσο λείπει το σεναριακό βάθος, ώστε να γίνει αυτό το απόλυτο Χόλιγουντ μια ταινία που θα σου μείνει για πάντα. Σου αφήνει την εντύπωση της συρραφής αποσπασμάτων και της ιδανικής παραγωγής, χωρίς να σε αγγίζει ιδιαίτερα πέρα από τη βασική ιδέα. Η ταινία θα χαρακτηρίσει και μελλοντικά το αμερικανικό 2009, αλλά αυτό ταυτόχρονα θα σηματοδοτεί και την αδυναμία του συγκεκριμένου έτους.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 15/1/2009
Η νέα ταινία του David Fincher φτάνει σε ικανοποιητικά επίπεδα εξαιτίας μίας περίτεχνης αφηγηματικής υφής, προερχόμενη κι αυτή, όπως τα πάντα στο συγκεκριμένο φιλμ, από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο των βασικών συντελεστών της. Η απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον είναι ένα πανέμορφο και καλοστημένο παραμύθι που οι κύριοι αφηγητές του, ο απολαυστικός Brad Pitt από τη μία και ο απολαυστικότερος David Fincher από την άλλη, το διηγούνται υπέροχα. Με ελκυστικούς ρυθμούς, περισσότερο μάλιστα κι από την ίδια την ιστορία του αναγνωρισμένου επί αμερικανικού εδάφους σεναριογράφου Eric Roth, ο σκηνοθέτης φανερώνει την αστείρευτη έμπνευσή του και την έντονη ικανότητα να δημιουργεί ατμοσφαιρικές εικόνες. Εικόνες από τις οποίες πηγάζουν περισσότερα συναισθήματα κι από αυτά που επιδιώκει εξ αρχής να μεταφέρει. Και αποδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι μπορεί να το πράξει ανεξαρτήτως της ποιότητας του σεναρίου. Πολλές φορές θα λέγαμε όχι αποκλειστικά και μόνο αυτού. Μπορεί δηλαδή, να αποθεώσει και την πιο άχαρη, αδιάφορη ή ατελή ιστορία, που εν προκειμένω ελκύει το κοινό με το άκουσμα της αρχικής ιδέας, η οποία όμως δεν αναπτύσσεται ορθά στο χαρτί αλλά εξελίσσεται τελικά στην οθόνη, πάντα με την πολύτιμη αρωγή του σκηνοθέτη.
Η ταινία αυτή όσο έντονα φλερτάρει με την επιτυχία, άλλο τόσο κινδυνεύει να καταδικαστεί από την ίδια της την παρουσία. Χαλαροί ρυθμοί, ισορροπημένη και ειλικρινής στάση, μαζί με μία εκτυφλωτική λάμψη προερχόμενη από τη λεία, απαστράπτουσα επιφάνεια της. Όμως ο Fincher θα καταφέρει τελικά να απομακρύνει τη μαγική του άμαξα, πριν αυτή μετατραπεί σε κολοκύθα στις δώδεκα ακριβώς. Και τελικά να την περισώσει. Και εμείς το χρόνο της παραμονής της, καθόμαστε μονάχα για να θαυμάσουμε το πανέμορφο σκηνικό που ξεπροβάλει μπροστά στα μάτια μας. Ας μη ξεγελιόμαστε, δεν είναι και η καλύτερη ταινία της καριέρας του.
Βαθμολογία: