Ένα φορτηγό βγαίνει από τη λεωφόρο και σταθμεύει σε ένα μικρό εστιατόριο. Σίγουρος ότι η κόρη του στο πίσω κάθισμα είναι ασφαλής και υποσχόμενος να επιστρέψει με ένα παγωτό στο χέρι, ο πατέρας αφήνει το αμάξι και μπαίνει στο μαγαζί. Όταν επιστρέφει, η μικρή είναι εξαφανισμένη. Από δω και πέρα, μια σειρά από συνταρακτικά γεγονότα και στοιχεία θα αναγκάσουν τον Μάθιου, τις αστυνομικές αρχές και την 17χρονη, πλέον, κόρη του Μάθιου να πάρουν μέρος σ’ ένα παιχνίδι με τον χρόνο, με σκοπό να λύσουν το μυστήριο της εξαφάνισης.

Σκηνοθεσία:

Atom Egoyan

Κύριοι Ρόλοι:

Ryan Reynolds … Matthew Lane

Scott Speedman … ντετέκτιβ Jeffrey Cornwall

Rosario Dawson … ντετέκτιβ Nicole Dunlop

Mireille Enos … Tina Lane

Kevin Durand … Mika

Alexia Fast … Cassandra ‘Cass’ Lane

Bruce Greenwood … Vince Gray

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Atom Egoyan, David Fraser

Στόρι: Atom Egoyan

Παραγωγή: Atom Egoyan, Stephen Traynor, Simone Urdl, Jennifer Weiss

Μουσική: Mychael Danna

Φωτογραφία: Paul Sarossy

Μοντάζ: Susan Shipton

Σκηνικά: Phillip Barker

Κοστούμια: Debra Hanson

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Captive
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Αιχμάλωτη

Κύριες Διακρίσεις

  • Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
  • Υποψήφιο για σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Ryan Reynolds), σενάριο και σκηνικά στα εθνικά βραβεία του Καναδά.

Παραλειπόμενα

  • Η ταινία είχε αποδοκιμαστική ανταπόκριση κατά την πρεμιέρα της στις Κάνες.
  • Συζήτηση επακολούθησε εντός της καναδικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, βλέποντας να αποτυγχάνει σε όλα τα επίπεδα μια προσπάθεια για εμπορικό θρίλερ στη χώρα τους στα πρότυπα του Χόλιγουντ. Ευθύνες αποδόθηκαν τόσο στις σκηνοθετικές επιλογές του Atom Egoyan, όσο και στην κακή προώθηση. Εισπράττοντας συνολικά 2 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ δεν έφερε πίσω ούτε το κόστος διαφήμισης του.

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 9/9/2014

Οκτώ χρόνια μετά την εξαφάνιση της οκτάχρονης Κασσάνδρας, κάποια στοιχεία υποδηλώνουν ότι είναι ζωντανή και μάλλον «στρατευμένη», να έλκει κι άλλα μικρά κορίτσια σε κάποια διαδικτυακή λέσχη οφθαλμοπορνείας ή έστω ριάλιτι σόου, με τον πατέρα της διαρκώς να την ψάχνει και τη θρηνούσα μητέρα να τον κατηγορεί συνέχεια για αμέλεια.

Δεν ξέρω αν ο Άτομ Εγκογιάν (The Adjuster, Exotica, Το Γλυκό Πεπρωμένο) επηρεάστηκε από το «Prisoners» της προηγούμενης χρονιάς (ταιριάζουν ακόμη και οι τίτλοι) του συμπολίτη του, Ντενίς Βιλνέβ, πάντως η ιστορία που σκέφτηκε κινείται σε κάπως παρόμοιο πλαίσιο. Εξαφάνιση ή απώλεια και ενοχές, θέματα που τον έχουν απασχολήσει συχνά αν προσθέσεις και τη γοητεία που του ασκούν τα κορίτσια. Δυστυχώς, αυτή τη φορά η όλη σύνθεση τού ξέφυγε. Του ξέφυγε εντελώς. Ο καμβάς του θρίλερ πάνω στον οποίο θέλησε να κεντήσει τις ψυχολογικές του διερευνήσεις είναι τετριμμένος, με ασαφείς γενικότητες που τις εντείνουν τα άτσαλα πίσω μπρος στον χρόνο, που σε κάποια σημεία σε μπερδεύουν τελείως και που, ως συνήθως σε πολλές ταινίες τα τελευταία 15 χρόνια, είναι χωρίς εσωτερικό λόγο, σκέτο μηχάνευμα για να φαίνεται μια αφήγηση πιο ενδιαφέρουσα απ ό,τι είναι -χώρια οι τρύπες στην πλοκή. Ακόμη και το φινάλε κινείται επίπεδα χωρίς εκπλήξεις και κορυφώσεις. Οπότε περιμένεις τουλάχιστον ανάπτυξη μερικών αμφίσημων χαρακτήρων, κάτι που… επίσης απουσιάζει. Η μητέρα είναι η πικραμένη, ο σύζυγος ο πεισματάρης και θυμωμένος γιατί τον υποψιάζεται ο ντετέκτιβ, η γυναίκα ντετέκτιβ κομμένη και ραμμένη στα μέτρα ενός b-movie, η κόρη ανεξήγητα πειθήνια στον θύτη της και ο θύτης εντελώς απροσδιόριστος, καθωσπρέπει, αρτίστικος, μειλίχιος, σαν διευθυντής μιας ευγενικής λέσχης. Ποια είναι εντέλει η σχέση τους; Τρέχα γύρευε. Υπάρχει κι ένα λογοπαίγνιο στην όλη πλοκή, που υποτίθεται ότι αποτελεί κλειδί για την κατανόηση της στάσης της κόρης, αλλά παραμένει ένας γρίφος που στάθηκε αδύνατο να καταλάβω και που φαντάζομαι ότι είναι σκέτο πυροτέχνημα στο μυαλό του Εγκογιάν. Όλα τα στοιχεία του φιλμικού του σύμπαντος είναι εδώ, χωρίς να συντίθενται σε τίποτε ενδιαφέρον. Ούτε καν ατμόσφαιρα. Κρίμα. Με τέτοιο αδέξιο σενάριο, οι φιλότιμες ερμηνείες των Ράιαν Ρέινολντς, Ροζάριο Ντόουσον, Κέβιν Ντάραντ πάνε στράφι. Ακόμη χειρότερα για την περίπτωση της Μιρέιγ Ινός που έχει δώσει ρέστα στη σειρά The Killing κι εδώ καλείται να είναι απλά μια λυπημένη. Αν πάλι το αντιμετωπίσεις σαν ένα θριλεράκι ενός άσημου σκηνοθέτη, μπορείς να πεις ότι είναι κάπως «ενδιαφέρον», ότι βλέπεται για να περάσει η ώρα.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *