Ο Μελισσοκόμος

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 11/1/2024

Υπάρχουν δύο σκηνοθέτες δράσης μέσα στον David Ayer, ο ένας ικανός να φέρει εις πέρας πολυδάπανα μπλοκμπάστερ όπως το “Fury” και το “Suicide Squad” και ο άλλος που κατασκευάζει ταινίες χαμηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων όπως το πρόσφατο “Tax Collector”. Αυτοί οι δύο συγκλίνουν στο κοινό στοιχείο ότι ο Ayer αποδεδειγμένα γνωρίζει καλά τους κανόνες που ορίζουν την κατηγορία της εκάστοτε ταινίας που αναλαμβάνει, θέλοντας, περισσότερο από το να δώσει μια αναγνωρίσιμη και προσωπική κινηματογραφική γλώσσα, να παραποιήσει τον τρόπο παρουσίασης των τεχνικών που χρησιμοποιεί ώστε να ταιριάξουν απόλυτα σε αυτήν. Και κάπως έτσι κατορθώνει, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, να δώσει την πιο διασκεδαστική ταινία με πρωταγωνιστή τον Jason Statham στην καριέρα και των δύο.

Δεν έχω την αφέλεια να θεωρώ πως περιμένει κανείς να δει ένα ραφιναρισμένο θρίλερ δράσης με περίτεχνη πλοκή, αλλά μια ταινία που ο λόγος ύπαρξής της έγκειται στην πρωταγωνιστή Statham, τη βασικότερη σύγχρονη μετάλλαξη των παλαιών μορφών της δράσης με άφθονο ξύλο, όπως ο Jean-Claude Van Damme και ο Chuck Norris. Αντίστοιχα κι αυτός έχει αναπτύξει το δικό του χαρακτηριστικό στιλ, του μοναχικού και οξύθυμου τύπου με ασυναγώνιστα one-liners, που η ταυτοποίησή του προκαλεί τρόμο ακόμα και στους πιο ισχυρούς. Έτσι κι εδώ, έχουμε μια αναπαραγωγή τύπων, με το βάρος να πέφτει στο πώς θα γίνουν ενδιαφέροντες -οι ερμηνείες ηθοποιών όπως ο Jeremy Irons και ο Josh Hutcherson συμβάλλουν τα μέγιστα-, παρά σε ‘λεπτομέρειες’ όπως η συνοχή, το να γίνουν πιστευτές οι ακραίες συμπτώσεις και οι διάλογοι που ακροβατούν μεταξύ του σουρεαλισμού, του σαρδόνιου χιούμορ και του κακού γούστου.

Η έλλειψη προσοχής στις παραπάνω πτυχές οφείλεται φυσικά στο γεγονός ότι εδώ προωθείται η δράση, και είναι παράλογο να ενοχλήσουν τον θεατή από τη στιγμή που αυτή ξεδιπλώνεται με ένα γοητευτικό χάρισμα. Οι χαρακτήρες παραμένουν σταθερά γειωμένοι στην πραγματικότητα -αν όχι σαν ολοκληρωμένες οντότητες, σίγουρα ως προσωπικότητες-, ο συνδυασμός της κλασικότροπης σωματικής δράσης συνδυάζεται ομαλά με τα μοντέρνα σύνεργα που οι ρόλοι έχουν στη διάθεσή τους, ενώ στο νοηματικό επίκεντρο της ατομικής σταυροφορίας του Statham βρίσκεται μια φιλοσοφία που θέλει να αντιμετωπίζουμε το σύστημα στο οποίο ζούμε -είτε αναφερόμαστε στο οικοσύστημα είτε στην κοινωνική δομή που έχουμε δημιουργήσει- ως κάτι που χρήζει προστασίας, και εμάς ως μέλη του να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τις απαραίτητες θυσίες για να το διατηρήσουμε στην υγιή του μορφή. Το σενάριο φροντίζει να το καταστήσει σαφές, όχι μέσω καμιάς φιλοσοφικής διαλεκτικής, αλλά μέσα από απλές αναλογίες και βασικά παιχνίδια λέξεων που εκφράζονται με τον κατανοητό τρόπο της άμεσης πράξης, αυτό που θα περίμενε δηλαδή κανείς από μια πολεμική μηχανή με τη μορφή του Jason Statham. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα έχουν αδιαπέραστη λογική ή αποτέλεσαν το αρχικό κίνητρο, καθώς η ταινία, όπως είναι το σύνηθες, προτείνει ως φυσική εξέλιξη της θεωρίας την αυτοδικία με γνώμονα το κοινό καλό, απλώς εδώ τυχαίνει για ακόμα μία φορά ο εκτελεστής αυτής της θεωρίας να είναι ο πιο ισχυρός που μπορεί και να την επιβάλλει.

Μια ειδική σημείωση για μια απρόσμενη έκπληξη προς το φινάλε, μια εξαιρετικά χορογραφημένη και πλανοθετημένη μονομαχία με μαχαίρι που εκτυλίσσεται υπό την απόλυτη μουσική σιγή που εντείνει την αποτελεσματικότητά της από τη χρήση της ηχητικής μπάντας. Ως εκ τούτου, ενδείκνυται η θέαση της ταινίας στους κινηματογράφους, κυρίως όμως γιατί είναι η πιο ανόθευτη εκτέλεση ψυχαγωγικής συνταγής που θα συναντήσετε.

Βαθμολογία: