Scream

Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης

Έκδοση Κειμένου: 13/1/2022

Είκοσι πέντε χρόνια μετά τις πρώτες δολοφονίες στο Woodsboro, ένας νέος δολοφόνος με τη στολή του Ghostface εμφανίζεται και επιτίθεται στη νεαρή Tara. Η αδερφή της, Sam, μόλις μάθει για την επίθεση που δέχτηκε η Τάρα, θα επιστρέψει στο Woodsboro μετά από χρόνια. Μαζί όμως με αυτή θα επιστρέψει και το παρελθόν που είχε αφήσει πίσω της. Στη μικρή πόλη θα επιστρέψει και η Sidney Prescott για να δώσει ένα τέλος στις δολοφονίες του Ghostface…

Η πέμπτη ταινία της σειράς Scream, των slasher ταινιών τρόμου με meta-στοιχεία, αποτελεί ένα «ρίκουελ», δηλαδή ένα είδος reboot του πρώτου με όμως τη συμμετοχή προσώπων των πρώτων ταινιών σε μη πρωταγωνιστικούς ρόλους, πράγμα το οποίο ο θεατής ακούει και στην ταινία μέσω της κλασικής meta-περιγραφής που περιέχουν όλες οι ταινίες του franchise. Το νέο Scream λοιπόν περιέχει όλα τα στοιχεία των προηγούμενων, δηλαδή αίμα, μυστήριο μέσω της whodunit υπόθεσης, αποδόμηση του είδους, αυτοειρωνεία και αναφορές στις προηγούμενες ταινίες. Όλα αυτά συνδυάζονται αρκετά αρμονικά δημιουργώντας μια διασκεδαστική ταινία για έναν απλό θεατή, αλλά και για να ικανοποιήσει τους φαν της.

Τα αρνητικά είναι αυτά που γενικά περιλάμβαναν όλα τα σίκουελ του franchise. Αρχικά, όλα τα στοιχεία της ειρωνείας με τα κλισέ τόσο του είδους του horror όσο και του ίδιου του franchise (π.χ. ότι όποιος φοράει τη μάσκα αποκτά υπεράνθρωπες δυνάμεις, κάτι το οποίο ειρωνεύεται το Scream III), χρησιμοποιούνται σε όλες τις ταινίες και κινούν την κεντρική πλοκή, αλλά και το «κρύψιμο» του ενόχου, πράγμα που αναιρεί τον σαρκασμό σε κάποια σημεία. Επιπλέον, η δομή είναι ακριβώς η ίδια με τις υπόλοιπες. Φυσικά αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, αλλά σίγουρα φαίνεται η διάθεση να παραχθεί κάτι ασφαλές που θα φέρει σίγουρα έσοδα και δεν επιτρέπει να υπάρξουν πειραματισμοί. Ακόμη ένα αρνητικό είναι η αρκετά μεγάλη και φλύαρη δεύτερη πράξη, που σε έναν βαθμό κάνει τον θεατή να σαστίζει, καθώς υπάρχει μια έντονη επανάληψη που δεν προχωρά την υπόθεση ούτε κάνει πιο έντονο το μυστήριο.

Όμως, αν ο θεατής που θα παρακολουθήσει το Scream γνωρίζει τι σημαίνει μία ταινία του franchise, θα λάβει όλα όσα χρειάζονται για να διασκεδάσει από το σενάριο των James Vanderbilt και Guy Busick και τη σκηνοθεσία των Matt Bettinelli-Olpin και Tyler Gillett. Η σκηνοθεσία είναι αξιόλογη και ο ρυθμός -εκτός από το σημείο που κάνει κοιλιά- είναι γρήγορος και έντονος, μεταφέροντας το σασπένς στον θεατή. Το σενάριο έχει έναν αρκετά δύσκολο ρόλο να εξυπηρετήσει, καθώς πρέπει να μας συστήσει νέους χαρακτήρες, αλλά να επαναφέρει με κάποιο τρόπο και τους παλιούς, και σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνει. Η πρώτη πράξη, δηλαδή, εκμεταλλεύεται πλήρως τον χρόνο της και το exposition γίνεται αρκετά ομαλά, χωρίς να μας εξηγεί την υπόθεση και τους χαρακτήρες για μεγάλο χρονικό διάστημα, τοποθετώντας μας όμως επιτυχημένα στην πλοκή. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο σύνολο οι ερμηνείες τουλάχιστον των πρωταγωνιστών είναι αξιόλογες, ξεπερνώντας τις άχαρες ή καρικατουρίστικες που είχαν οι προηγούμενες ταινίες. Ειδικότερα η ερμηνεία της Jena Ortega που, εκτός των μεγάλων στιγμών του χαρακτήρα της που της δίνεται περιθώριο να ερμηνεύσει, έχει μια φυσική ερμηνεία που πείθει.

Γενικά, το Scream δεν είναι κάποιο κινηματογραφικό επίτευγμα ή αριστούργημα, αλλά είναι μια ταινία που πετυχαίνει τους στόχους της. Υπάρχουν σίγουρα αρκετές απροσεξίες και πράγματα που μπορούν να θεωρηθούν αρνητικά, ωστόσο αυτό δεν χαλάει σε μεγάλο βαθμό το σύνολο. Η ταινία καταφέρνει να τοποθετήσει τον θεατή μέσα στην υπόθεση και στην πλοκή της παρά τη δύσκολη αποστολή που έχει να επιτελέσει, δηλαδή να παρουσιάσει νέους πρωταγωνιστές στον θεατή, αλλά και να ξαναφέρει στην οθόνη τους παλιούς. Τέλος, τιμά την κληρονομιά της και τους Wes Craven -στον οποίο είναι κι αφιερωμένη η ταινία- και Kevin Williamson, χαρίζοντας ένα διασκεδαστικό δίωρο σε φαν και απλό κοινό που θα επιλέξει να την παρακολουθήσει.

Βαθμολογία: