Ο Τόνι Μοντάνα, φτωχός κουβανός μετανάστης στο Μαϊάμι, γίνεται πρωτοπαλίκαρο του μεγαλέμπορου ναρκωτικών Φρανκ Λοπέζ. Παρόλα αυτά, δεν είναι διατεθειμένος να σταματήσει εκεί. Η γνωριμία του με την Ελβίρα, ερωμένη του Λοπέζ, ωθεί τον Τόνι να εκτοπίσει το αφεντικό του και να πάρει τη θέση του. Και ενώ η συνεργασία του με τα κολομβιανά καρτέλ εξελίσσεται ομαλά, η εξάρτησή του από την κοκαϊνη, η αλαζονία του και ένα απρόσμενο συμβάν θα πυροδοτήσουν μια σειρά από ενέργειες που θα οδηγήσουν στην αναπόφευκτη πτώση του.

Σκηνοθεσία:

Brian De Palma

Κύριοι Ρόλοι:

Al Pacino … Tony Montana

Steven Bauer … Manny Ribera

Michelle Pfeiffer … Elvira Hancock

Mary Elizabeth Mastrantonio … Gina Montana

Paul Shenar … Alejandro Sosa

Miriam Colon … Mama Montana

F. Murray Abraham … Omar Suarez

Robert Loggia … Frank Lopez

Harris Yulin … Mel Bernstein

Angel Salazar … Chi Chi

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Oliver Stone

Παραγωγή: Martin Bregman

Μουσική: Giorgio Moroder

Φωτογραφία: John A. Alonzo

Μοντάζ: Gerald B. Greenberg, David Ray

Σκηνικά: Edward Richardson

Κοστούμια: Patricia Norris

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Scarface
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Σημαδεμένος

Άμεσοι Σύνδεσμοι

  • Σκάρφεϊς (1932)

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: Scarface του Armitage Trail.
  • Στόρι: Σκάρφεϊς των Howard Hawks, Ben Hecht.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Al Pacino) σε δράμα, δεύτερου αντρικού ρόλου (Steven Bauer) και μουσικής.

Παραλειπόμενα

  • Ο Pacino ήταν αυτός που όταν παρακολούθησε την ταινία του 1932 έβαλε πλώρη για να γίνει ένα ριμέικ. Η πρώτη του ιδέα ήταν να βγει ως ταινία εποχής.
  • Αρχικά ήταν να το σκηνοθετήσει ο Sidney Lumet. Αποχώρησε λόγω δημιουργικών διαφορών με τον παραγωγό Martin Bregman.
  • Ο Oliver Stone στην αρχή δεν αποδέχτηκε να γράψει το σενάριο, επειδή δεν του άρεσε ιδιαίτερα το ορίτζιναλ. Πείστηκε μονάχα όταν ο Lumet του είπε ότι δεν θα γίνονταν εποχής, αλλά θα αφορούσε το σήμερα. Την εποχή που ξεκίνησε να το γράφει, ήταν σε απεξάρτηση από κοκαΐνη.
  • Ο Pacino επέμεινε να αναλάβει αυτός τον πρώτο ρόλο, αν και αυτός πρόλαβε να προσφερθεί στον Robert De Niro, όπου και τον απέρριψε.
  • Ο διάσημος μποξέρ Roberto Duran βοήθησε τον Pacino να αποκτήσει τον σωματότυπο που έπρεπε για τον ρόλο, αλλά έγινε και πρότυπο αυτού.
  • Pacino και De Palma δεν αποδέχονταν να παίξει η Pfeiffer, μια και ήταν ακόμα άγνωστη ηθοποιός. Ο Bregman ήταν αυτός που επέμεινε, κι ενώ η πρώτη επιλογή ήταν η Glenn Close. Υποψήφιες έμειναν οι: Geena Davis, Carrie Fisher, Kelly McGillis, Sharon Stone και Sigourney Weaver.
  • Ο John Travolta ήταν στα υπόψιν για τον Μάνι Ριβέρα.
  • Ο Steven Spielberg επισκέπτονταν συχνά τα γυρίσματα, και σκηνοθέτησε μια single-camera σκηνή δράσης.
  • Στα κρέντιτ αναγράφεται ότι οι κουβανοαμερικανοί της ταινίας δεν είναι αντιπροσωπευτικοί του λαού τους, διότι υπήρχαν διαμαρτυρίες από τη συγκεκριμένη κοινότητα πάνω σε στον τρόπο που παρουσιάζονται, σε συνδυασμό με το ότι δεν έπαιζαν Κουβανοί τους ρόλους. Ο μόνος που ήταν αυτής της καταγωγής από το κεντρικό καστ ήταν ο Steven Bauer.
  • Η κινηματογραφική βιομηχανία είδε με μεγάλη αντιπάθεια την ταινία μετά την πρεμιέρα της. Χαρακτηριστικά, παρότι είχε τρεις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα, ήταν και υποψήφιο για Χρυσό Βατόμουρο χειρότερης σκηνοθεσίας.
  • Αρχικά η ταινία πήρε χαρακτηρισμό ακατάλληλης, κάτι που θα περιόρισε τη διανομή της. Ο De Palma προέβη άμεσα σε κόψιμο υλικού, αλλά και πάλι δίχως το θεμιτό αποτέλεσμα. Συνέχισε να κόβει, μέχρι ένα σημείο που δήλωσε στη Universal ότι είτε θα το έβγαζε όπως ήταν, είτε να τον απέλυε και να κάνει κάποιος άλλος το τελικό μοντάζ. Στη συνεδρίαση της MPAA για το συγκεκριμένο ζήτημα, το φιλμ κατάφερε να πάρει το πολυπόθητο R, ιδίως λόγω της φιλίας του αφεντικού του στούντιο με τον πρόεδρο της εν λόγω εταιρίας.
  • Παρά τον “πόλεμο”, η ταινία έγινε άμεσα δημοφιλής στο κοινό, εκτόξευσε τις καριέρες των Pfeiffer και Mastrantonio, και της αποδόθηκε η φήμη του cult.
  • Το 2001, ήταν στα σκαριά το Son of Tony, σίκουελ της ταινίας, με πρωταγωνιστή του χιπ-χοπ καλλιτέχνη Cuban Link. Άμεσα ήρθε έντονη επίκριση, και εντέλει ακυρώθηκε. Από το 2011, η Universal βρίσκονταν σε μακρά διαδικασία για ένα ριμέικ, όπου πέρασε σκηνοθετικά από ονόματα όπως των: David Yates, Pablo Larrain και Antoine Fuqua.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 24/1/2010

Στην εποχή του κατηγορήθηκε για φτηνό ριμέικ του κλασικού, ομότιτλου έργου του 1932. Οι εντυπώσεις άλλαξαν όταν το κοινό αγκάλιασε την ταινία και θεωρείται πλέον μια από τις πιο cult δημιουργίες των 1980. Δεν είναι «Νονός», αλλά ο Μπράιαν Ντε Πάλμα αναπτύσσει με αρτιότητα την έννοια της ανόδου και της πτώσης, εμμονή των παλιών γκαγκστερικών ταινιών. Ο Αλ Πατσίνο είναι ο απόλυτος Τόνι Μοντάνα (απόλαυση, παρότι ακόμα άπειρη, και η Μισέλ Φάιφερ), ένας ήρωας χωρίς καμία αναστολή, που η έλλειψη συνείδησης θα τον οδηγήσει στην παράνοια. Γύρω του κινούνται τα υποχείρια της μοίρας, άνθρωποι που επιλέγουν τον «υπόνομο» και δεν έχουν κανέναν λόγο στη ζωή τους. Ο Ντε Πάλμα κάνει μια μοντέρνα και σκληρή εποποιία, που παίρνει τα πράγματα σκηνή-σκηνή και τα κορυφώνει μαθηματικά. Η τελική σκηνή είναι μια από τις κλασικότερες του κινηματογράφου της βίας και είναι το καλύτερο ξεπλήρωμα για μια ταινία που διαρκεί τόσο πολύ.

Βασικό της μείον η επιλογή του δημιουργού της να μοιάζει οπτικά με την οποιαδήποτε άλλη αστυνομική ταινία των 1980 (πλέον μοιάζει και με b-movie), αλλά στα συν το ότι στην ουσία δεν έχουμε πουθενά ριμέικ, μα κάτι που πατάει γερά στο σήμερα του (όσο μοντέρνο για την εποχή του κι αν ήταν το ορίτζιναλ). Μην το χάσετε, αν δεν το έχετε δει, γιατί είναι από τις ταινίες που πρέπει να δείτε έστω και μία φορά στη ζωή σας, και έχουν σημαδέψει τη γενιά τους.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

18 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *