[Rec]

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 14/5/2008

Μη βιαστείτε να πείτε ότι είναι μια ακόμα ταινία τύπου Blair Witch Project. Αρκετά τρομακτικό θα έλεγε κανείς το poster (με το πρόσωπο της νεαρής πρωταγωνίστριας), αρκετά τρομακτική και αυτή η φτωχή σε budget ταινία. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ψάχνοντας τρόπους να ανανεώσουν ένα είδος που τα τελευταία χρόνια μόνο αδιαφορία προκαλεί και για να παρατάξουν τη βιομηχανία τους απέναντι σε αυτή τον Ασιατών που έχουν αναπτύξει μια δική τους φιλοσοφία στις ταινίες τρόμου και θρίλερ, εκμεταλλεύονται τη μέθοδο της ερασιτεχνικής κάμερας και τη χρησιμοποιούν κατά κόρον. Μην παραβλέπουμε όμως και τους οικονομικούς λόγους, αιτίες που οδηγούν νέους κυρίως σκηνοθέτες σε αυτή την ευφυέστατη σκηνοθετική πρακτική. Επί του παρόντος και πάλι: όποιο κι αν είναι το σκεπτικό των Jaume Balaguero και Paco Plaza (εν προκειμένω δε μ’ ενδιαφέρει καθόλου) μπορώ να πω πετυχαίνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον και καταφέρνουν να έχουν το θεατή στην τσίτα τρομάζοντας τον αρκετά. Κι όλα αυτά σε ένα και μόνο χώρο, ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους. Το ουσιαστικό μέρος της ιστορίας αρχίζει και τελειώνει σε ένα κτήριο. Το θεωρητικό εκεί που φτάνει η φαντασία των θεατών. Αυθάδες και προκλητικό, δεν κουράζει στιγμή και δεν γελοιοποιείται λεπτό.

Ο σκηνοθέτης Jaume Balaguero, λάτρης (γιατί δεν τον λες και πετυχημένο) ταινιών αυτού του είδους παρέα με το φίλο του Paco Plaza, ο οποίος ανάγκασε τους Αμερικανούς να σκεφτούν καλά το ενδεχόμενο ενός ριμέικ (Quarantine), εκμεταλλεύονται τα μέσα που διαθέτουν και πετυχαίνουν να παρατάξουν το δάχτυλο τους ενώπιόν σου, λέγοντας αρκετές φορές: «κοίτα, τρομάζεις με κάτι που δε βλέπεις, τρομάζεις με το άγνωστο». Κι όταν σταδιακά αντιληφθείς την πηγή του κακού, η αγωνία και ο τρόμος αυξάνονται διαρκώς. Ποιοτικά πάλι νοιώθεις ότι το [Rec] δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το φετινό Cloverfield, δεν σου προκαλεί στιγμή τη λεγόμενη κινηματογραφική ναυτία που ένοιωθες με το Blair Witch Project ώστε να αναγκαστείς να πας στο σινεμά με τις δραμαμίνες σου ανά χείρας και φυσικά ξέρουν τι κάνουν με την κάμερα στα χέρια τους οι δύο σκηνοθέτες σε αντίθετη με το μαέστρο (;) κ. Romero (Diary of the Dead)….

Να σε ρωτήσω κάτι; Αναρωτιέμαι, θα δω παράξενα όντα; Λίγα και καλά…Από οπτικά εφε τι λέει; Αξιοπρεπέστατα. Ανάλυση χαρακτήρων; Τι είναι αυτά που λες, άλλωστε τι μας ενδιαφέρει;;; Από ερμηνείες; Θα μπορούσαν να είναι και καλύτερες…Καμιά διάκριση έχει λάβει; Από φεστιβαλικές συμμετοχές και βραβεία(κια) άλλο τίποτα…Και λύση στην ιστορία; Ναι, θα δοθεί σε ένα άριστο και οπτικά έξυπνο φινάλε, υπερφορτωμένο όμως με σεναριακά στοιχεία και κλισέ τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Κι όλα αυτά για να κατανοήσεις πως ξεκινούν τα γεγονότα που (υποθετικά) πρόκειται να ακολουθήσουν, πως τα βιώνουν οι πρώτοι μάρτυρες και με την κάμερα να βρίσκεται ανάμεσά τους νοιώθεις ότι είσαι κι εσύ ένας από αυτούς.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 19/6/2008

Ει, εσύ! Κλείσε αμέσως την κάμερα. Έχει αποδειχτεί στον κινηματογράφο, πως αν μια κάμερα χειρός δεν την κρατάει ο Von Trier, κάποιος θα φάει κάποιον! Πλάκα κάνω, αλλά βρισκόμαστε ενώπιον ενός νέου τύπου θρίλερ, που μετά το Blair Witch Project έχει αρχίσει να παίρνει μια τετριμμένη πορεία και να λέει πάντα το ίδιο πράγμα… Μην κρατάτε κάμερες! Αντιθέτως, προσωπικά πιστεύω πως μια μίνι κάμερα είναι όπλο του σύγχρονου νέου ανθρώπου και μια ευκαιρία έκφρασης, όταν το σινεμά έχει γίνει πολύ μα πολύ ακριβό χόμπι…

Στο προκείμενο τώρα, και πατήστε το Rec. Κάποτε ήταν οι βρικόλακες, μετά ήταν οι επιθετικοί εξωγήινοι, μετά τα ζόμπι, οι ψυχοπαθείς δολοφόνοι, οι μεταφυσικές ιστορίες κ.ο.κ, αλλά πάντα το σινεμά τρόμου φανέρωνε μια τάση επιμονής σε θέματα. Τώρα έχουμε επίσημα περάσει στους μεταλλαγμένους και έχουν ήδη οριοθετηθεί οι βασικοί κανόνες. Οι μεταλλαγμένοι είναι επιθετικοί και δαγκώνουν. Γρήγοροι στις κινήσεις τους, και όπως τα ζόμπι, πεθαίνουν (ή ξαναπεθαίνουν) πολύ δύσκολα. Ο ιός μεταδίδεται με το σάλιο, και για να είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα, αν είμαστε μεταλλαγμένοι (!) δαγκώνουμε το θύμα, μετατρέποντας το, μέσα σε κάποιο απροσδιόριστο χρόνο, σε θύτη. Ταινία ορόσημο το 28 Μέρες Μετά και βασικές επιρροές τα ρομερικά ζόμπι.

Οι Ισπανοί έχουν ξεχυθεί σε ένα ανελέητο μπαράζ τρόμου και φρίκης, και ο Jaume Balaguero μπορεί να θεωρείται από τους βασικούς εκπροσώπους. Αυτή είναι η τέταρτη θριλερική του παραγωγή και ενώ στην Ελλάδα έχουμε δει το Απόλυτο Σκοτάδι (2002) και το Φάντασμα (Fragiles, 2005) σε DVD. Το Rec είναι η καλύτερη του δουλειά, όχι όμως και πάλι τελείως ικανοποιητική. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πρωτοτυπήσει ούτε σε ελάχιστο βαθμό, και αναμασάει γνωστές σκηνές και μοτίβα που έχουμε δει περισσότερες από μία φορές. Κινείται εδώ καλύτερα σε σπλατερικό χώρο, παρά όταν ασχολούνταν με τα φαντάσματα, αλλά η ταινία του έχει τόσο φανερές επιρροές που πάσχει από ταυτότητα.

Επί του συνόλου, οι μεταλλαγμένοι είναι και πάλι εδώ, και πλέον μιλάμε για επιδημία! Ο ισπανός σκηνοθέτης δουλεύει πάνω σε αρκετές ταινίες του πρόσφατου και του μακρινού (βλέπε Romero) παρελθόντος, και καταφέρνει ένα μίνι επεισόδιο του 28 Μέρες Μετά. Υπάρχει σπλατερική διάθεση, προσεγμένο από τη φωτογραφία κλειστοφοβικό κλίμα, κάποια αγωνία προς το τέλος, καλό μακιγιάζ, αλλά όλα αυτά χιλιοειδωμένα και αναμασημένα. Πάντως, η μικρή διάρκεια και το προβλεπόμενο αλλά δυναμικό φίνις κάνουν την ταινία μια ενδιαφέρουσα πρόταση για μερικές τρομάρες, που είναι σίγουρο πως θα βρει το κοινό της…

Βαθμολογία: