Προσκύνημα (2017)

ΣΥΝΟΨΗ

Ιρλανδία, 1209 μ.Χ. Ένα νησί στα πέρατα του τότε κόσμου. Μια μικρή ομάδα μοναχών ξεκινούν το διστακτικό τους προσκύνημα ανά το νησί, το οποίο επί αιώνες βάλλεται από πολεμικές φυλές και την ολοένα αυξανόμενη ισχύ των νορμανδών εισβολέων. Συνοδεύοντας το ιερό τους κειμήλιο του μοναστηριού προς τη Ρώμη, κι ενώ η υλική, πολιτική και θρησκευτική αξία του αντικειμένου γίνεται επικίνδυνα αντιληπτή, το μονοπάτι τους προς την ανατολική ακτή συνεχώς και δυσκολεύει. Οι μοναχοί συνειδητοποιούν ότι σε αυτή τη γη αρχαίων προλήψεων, η πίστη που τους οδηγεί και τους δένει μεταξύ τους μπορεί να τους οδηγήσει και στην καταστροφή τους.

Σκηνοθεσία:

Brendan Muldowney

Κύριοι Ρόλοι:

Tom Holland … αδελφός Diarmuid
Richard Armitage … Raymond De Merville
Jon Bernthal … ο μουγκός
John Lynch … αδελφός Ciaran
Stanley Weber … αδελφός Geraldus
Eric Godon … βαρόνος De Merville
Hugh O’Conor … αδελφός Cathal
Νίκος Καραθάνος … άγιος Matthias
Ακύλλας Καραζήσης … ο δολοφόνος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jamie Hannigan
Παραγωγή: Conor Barry, John Keville, Benoit Roland
Μουσική: Stephen McKeon
Φωτογραφία: Tom Comerford
Μοντάζ: Mairead McIvor
Σκηνικά: Owen Power
Κοστούμια: Leonie Prendergast

INFO

Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.
Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Pilgrimage
Ελληνικός Τίτλος: Προσκύνημα

Παραλειπόμενα

Για να αποδώσει καλύτερα τον ρόλο του, ο Jon Bernthal πέρασε τις πρώτες βδομάδες των γυρισμάτων δίχως να πει μία λέξη, ακόμα κι όταν δεν βρίσκονταν κοντά στον χώρο γυρισμάτων.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Στο σάουντρακ ακούγεται η χορωδία Crux (υπό τη διεύθυνση του Paul McGough), που θεωρείται η ογκωδέστερη επαγγελματική αντρική χορωδία που εμφανίστηκε ποτέ στην Ιρλανδία.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 30/6/2018

Εκ πρώτης όψης, η ταινία του Μπρένταν Μαλντάουνι αγγίζει σε μεγάλο βαθμό την οπτική που θα θέλαμε να παρουσιάζεται μια τόσο σκοτεινή εποχή. Μινιμαλισμός στο πεδίο, κίνδυνος σε κάθε βήμα, ακραίο θρησκευτικό φρόνημα και φυσικά άφθονη αιματηρή βία. Δεν είναι περίεργο, δε, που θα νιώσετε σαν να παρακολουθείτε ένα γουέστερν με σπαθιά και ράσα. Αυτό όμως που δεν επιμελείται διόλου ο δημιουργός κατάλληλα, είναι οι χαρακτήρες και η όλη ψυχολογία της πλοκής του. Όση ψυχή βγαίνει στην εικόνα, τόση χάνεται επί του κειμένου, κι εντέλει μοιάζει σαν να είμαστε απλά μπροστά σε ένα εικονογραφημένο κόμικ με όμορφες εικόνες και γωνίες λήψης. Όλα αυτά προσφέρουν μια ξέγνοιαστη θέαση για τους λάτρεις της βίαιης περιπέτειας, αλλά με το πέρας αποζητάς κάποιο νόημα που να συνοδεύει την όλη σου εμπειρία, κάτι που μάλλον μάταια θα πράττεις.

Βαθμολογία: