Οι Μαχητές του Θρόνου (2014)

ΣΥΝΟΨΗ

12ος αιώνας. Δύο εξαντλημένοι σταυροφόροι επιλέγουν να περιπλανηθούν προς την Ανατολή, καταλήγοντας να φτάσουν στη μακρινή Κίνα. Εκεί συμμαχούν με την κόρη και τον γιο του εκθρονισμένου αυτοκράτορα, με σκοπό να υπερνικήσουν τον δόλιο θείο τους, που τους θέλει νεκρούς για να καθιερωθεί στην εξουσία.

Σκηνοθεσία:

Nick Powell

Κύριοι Ρόλοι:

Hayden Christensen … Jacob

Nicolas Cage … Gallain

Yifei Liu … Lian

Jike Junyi … Mei

Andy On … Shing

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: James Dormer

Παραγωγή: Jeremy Bolt, Tove Christensen, Leonard Glowinski, Gary Hamilton, Karine Martin, Christopher Milburn, George Mizen, Ying Ye, Alan Lun Zhang, Mia Zhang, Xun Zhang

Μουσική: Guillaume Roussel

Φωτογραφία: Joel Ransom

Μοντάζ: Olivier Gourlay, Nicolas Trembasiewicz

Σκηνικά: Nigel Churcher

Κοστούμια: Yongfeng Zhu, Yongzhong Zhu

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Outcast
Ελληνικός Τίτλος: Οι Μαχητές του Θρόνου
Εναλλακτικός Τίτλος: Bai You Ling Chuan Qi: Jue Ming Tao Wang [Κίνα]

Παραλειπόμενα

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Πεκίνο στις 22/9/14 και είχε προγραμματιστεί για μεγάλη διανομή στην Κίνα τέσσερις ημέρες αργότερα. Οι παραγωγοί όμως έκαναν πίσω, πηγαίνοντας τη διανομή στον Απρίλη του 2015.
Κατά την πρεμιέρα στο Χονγκ Κονγκ, ξεσηκώθηκαν ντόπιοι για την εικόνα των λευκών που έσωζαν Ασιάτες. Η ταινία απαγορεύτηκε εκεί, και παρότι διαμαρτυρήθηκαν οι παραγωγοί, δεν βγήκε ποτέ ούτε σε DVD.
Ο παραγωγός Jeremy Bolt είχε ανακοινώσει ενδεχόμενο για σίκουελ.
Η ταινία έβγαλε στην ουσία χρήματα μονάχα στην Κίνα, ενώ στις ΗΠΑ πήρε πολύ περιορισμένη διανομή. Έτσι, ενώ κόστισε 25 εκατομμύρια δολάρια, οι εισπράξεις κόλλησαν στα 5,1.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 18/5/2019

Δεν έχουν αφήσει όλοι οι κασκαντέρ κακές εντυπώσεις ως σκηνοθέτες, αλλά η περίπτωση του Νικ Πάουελ δεν ανήκει στις θετικές, ούτε καν στις ουδέτερες. Επιλέγοντας να εξαντλήσει το μπάτζετ που του παρείχαν κυρίως οι Κινέζοι, επιδίδεται σε ό,τι πιο θεαματικό μπορεί να παράγει επί της δράσης, πάντα όμως από τη σκοπιά ενός υπεύθυνου κασκάντων (ή second-unit director, όπως είναι το επίσημο). Αφήνει όμως έτσι όλα όσα θα είχαν απώτερη ουσία τελείως στο κενό, με ένα σενάριο που μάλλον σε κοροϊδεύει, και μια κιτς αισθητική βιντεοκασέτας επί της ψυχής του έργου. Και μην παρεξηγούμαστε, το κιτς δεν αφορά τα όμορφα αλλά στάνταρ σκηνικά και κοστούμια, μα τη γενική εντύπωση που παράγεται από ερμηνείες και σκηνοθετική αντίληψη. Μιλώντας για ερμηνείες, ο Χέιντεν Κρίστενσεν κρατάει κάπως τα μπόσικα, αλλά πρέπει πρώτα να αντέξεις το απόλυτο ανεκδοτολογικής εμφάνισης του Νίκολας Κέιτζ.

Βαθμολογία: