Η τραγωδία φαίνεται ν’ ακολουθεί την 9χρονη Έσθερ. Έμεινε ορφανή στη Ρωσία όπου γεννήθηκε. Τα μέλη της προηγούμενης οικογένειας που την είχε υιοθετήσει πέθαναν σε μια πυρκαγιά, από την οποία μόνο εκείνη γλίτωσε. Τώρα την υιοθέτησε η οικογένεια Κόλμαν και η ζωή είναι ωραία. Μέχρι που ένας συμμαθητής της έχει μια θανατηφόρα πτώση, μέχρι που μια καλόγρια ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου και μέχρι που η νέα μητέρα της Έσθερ αναρωτιέται αν η πυρκαγιά ήταν όντως ατύχημα…
Σκηνοθεσία:
Jaume Collet-Serra
Κύριοι Ρόλοι:
Isabelle Fuhrman … Esther
Vera Farmiga … Kate Coleman
Peter Sarsgaard … John Coleman
CCH Pounder … αδελφή Abigail
Jimmy Bennett … Daniel ‘Danny’ Coleman
Aryana Engineer … Maxine ‘Max’ Coleman
Margo Martindale … Δρ Browning
Karel Roden … Δρ Varava
Rosemary Dunsmore … Barbara Coleman
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Leslie Johnson-McGoldrick
Στόρι: Alex Mace
Παραγωγή: Jennifer Davisson, Leonardo DiCaprio, Susan Downey, Joel Silver
Μουσική: John Ottman
Φωτογραφία: Jeff Cutter
Μοντάζ: Timothy Alverson
Σκηνικά: Tom Meyer
Κοστούμια: Antoinette Messam
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Orphan
- Ελληνικός Τίτλος: Orphan
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Esther
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Το Ορφανό [τηλεόραση]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Το Ορφανό: Πρώτος Φόνος (2022)
Παραλειπόμενα
- Η πλοκή ήρθε ως έμπνευση από την περίπτωση της Barbora Skrlova, που το 2007 ήταν στο επίκεντρο παρόμοιας περίπτωσης στην Εσθονία.
- Η Έσθερ του σεναρίου δεν έμοιαζε σε τίποτα οπτικά με την Isabelle Fuhrman. Η νεαρή όμως ηθοποιός εντυπωσίασε τόσο στην οντισιόν, που κέρδισε τον ρόλο ούτως ή άλλως.
- Η μικρή Aryana Engineer, που κάνει εδώ ντεμπούτο, ήταν και στην πραγματικότητα σχεδόν κωφή. Χρειάστηκε ειδική υποστήριξη για να μπορεί να ακούει και να μιλάει.
- Η Warner Bros ξαναμόνταρε το τρέιλερ και έβγαλε τη φράση: «Είναι δύσκολο να αγαπάς ένα υιοθετημένο παιδί σαν δικό σου». Ο λόγος ήταν οι πολλές διαμαρτυρίες από θετούς γονείς και ανάλογες οργανώσεις.
- Οι φήμες ήθελαν να υπάρξει μία νέα εκδοχή στο DVD με τίτλο Orphan:Legacy Edition, και στην οποία θα υπήρχε μία ώρα εξτρά υλικού. Αυτό όμως δεν συνέβη.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/9/2009
Εν ολίγοις, ένα από τα καλύτερα θρίλερ τρόμου της δεκαετίας. Μην περιμένετε να σας μιλήσω για μεγάλη σκηνοθεσία, για απαράμιλλη πρωτοτυπία, για τεράστιες ερμηνείες. Απλά, η Ορφανή έχει μια μυρωδιά κλασικού, μισό βήμα παρακάτω από την Έκτη Αίσθηση. Ο ισπανός Jaume Collet-Serra παραδίδει μαθήματα απλότητας εκεί που άλλοι συνάδελφοι του φορτώνουν τα θρίλερ τους με επιδείξεις τεχνοτροπίας και περιττά αιμοσταγείς σκηνές. Εδώ επιβάλλεται το σενάριο που συρράπτει αρκετά κλισέ και τα αφομοιώνει στη δική του ψυχοσύνθεση. Επιτέλους, και μια αληθινή έκπληξη στο φινάλε, κάτι που είχε αρχίσει να σπανίζει…
Στο στόχαστρο είναι η οικογενειακή ευημερία. Ο ξενιστής παράγοντας, η μικρή, εισβάλει φορώντας ένα τεράστιο χαμόγελο και χτίζει το προσωπείο ενός ιδιόμορφου psycho-killer που θα θυμάστε καιρό. Εκεί που λες ότι το έχεις ξαναδεί, εκεί νιώθεις ένα ρίγος αγωνίας για το παρακάτω. Ένα τεράστιο κενό για το πού θέλει να σε καταλήξει. Ο τρόμος είναι συναισθηματικής φύσης, προσπαθεί να σε πείσει πως σε αφορά, πως θα μπορούσες να είσαι ένα από τα θύματα. Ποτέ δεν ξεπέφτει στο μεταφυσικό, στην εύκολη λύση. Σε πηγαίνει όπως πηγαίνει και το ορφανό την οικογένεια. Σε κερδίζει, σε υποψιάζει, σε καταβάλει, σε βάζει στο παιχνίδι του, σε θέτει αντίπαλο με κάτι που δεν μπορείς καν να χτυπήσεις. Επιτέλους, ένα αληθινά καλό θρίλερ με κλασικές αρχές και την ελάχιστη σκηνοθετική επίδειξη σε βάρος του κειμένου.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
