Αφού ενορχηστρώνει μια λαμπρή απόδραση από μια ψυχιατρική εγκατάσταση της Εσθονίας, η Έσθερ ταξιδεύει στην Αμερική υποδυόμενη την εξαφανισμένη κόρη μιας πλούσιας οικογένειας. Ωστόσο, μια απροσδόκητη ανατροπή προκύπτει που τη φέρνει απέναντι σε μια μητέρα που θα προστατεύσει με κάθε κόστος την οικογένειά της από το δολοφονικό “παιδί”.
Σκηνοθεσία:
William Brent Bell
Κύριοι Ρόλοι:
Isabelle Fuhrman … Esther Albright/Leena Klammer
Julia Stiles … Tricia Albright
Rossif Sutherland … Allen Albright
Matthew Finlan … Gunnar Albright
Hiro Kanagawa … ντετέκτιβ Donnan
Samantha Walkes … Δρ Segar
David Lawrence Brown … Δρ Novotny
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Coggeshall
Στόρι: David Leslie Johnson-McGoldrick, Alex Mace
Παραγωγή: Ethan Erwin, Alex Mace, Hal Sadoff, James Tomlinson
Μουσική: Brett Detar
Φωτογραφία: Karim Hussain
Μοντάζ: Josh Ethier
Σκηνικά: Matthew Davies
Κοστούμια: Kim H. Ngo
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Orphan: First Kill
- Ελληνικός Τίτλος: Το Ορφανό: Πρώτος Φόνος
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Orphan (2009)
Σεναριακή Πηγή
- Στόρι (χαρακτήρες): Orphan του Alex Mace.
Παραλειπόμενα
- Πρίκουελ της ταινίας του 2009, που το 2020 ανακοινώθηκε με τίτλο Esther. Παρότι όμως η ιστορία πηγαίνει πίσω, η 25χρονη πλέον Isabelle Fuhrman επαναλαμβάνει τον ρόλο της 13 χρόνια μετά, χωρίς την παραμικρή χρήση ψηφιακών εφέ.
- Η Fuhrman αποκάλυψε ότι αποτέλεσε ρόλο κλειδί στο να πάρει το σχέδιο το πράσινο φως για τις αίθουσες. Κι αυτό ξεκίνησε όταν το 2019 η ηθοποιός έμαθε για μια παρόμοια με την ορίτζιναλ ταινία αληθινή περίπτωση. Άμεσα επικοινώνησε με τον David Leslie Johnson-McGoldrick για την πιθανότητα ενός σίκουελ, κι εκείνος της αποκάλυψε ότι υπήρχε έτοιμο ένα σενάριο. Η Fuhrman εργάστηκε πάνω του μαζί με τον σεναριογράφο, αλλά εκείνη την εποχή ευελπιστούσε μόνο σε πιθανή γκεστ συμμετοχή της επί του καστ.
- Η Paramount προτίμησε να το διανείμει στις ΗΠΑ ταυτόχρονα σε επιλεγμένες αίθουσες και στην πλατφόρμα του Paramount+.
- Η Fuhrman επιβεβαίωσε πως υπήρξαν συζητήσεις για ένα τρίτο μέρος, υπό την προϋπόθεση πως αυτό θα πάει καλά από εμπορικής άποψης.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/9/2022
Είναι τόσο μα τόσο τραβηγμένη αυτή η αλληλεξάρτηση ανάμεσα στο σίκουελ και τις χολιγουντιανές ταινίες τρόμου (εξαπλωμένη βέβαια ωσάν «ιός» σε όλα τα άκρα της υδρογείου). Για την εν λόγω «ορφανή» περίπτωση, απαιτούνταν να μείνει και ως ταινία ορφανή λόγω του θέματος της και του φινάλε της. Ακόμα όμως κι έτσι, δεν θα τη συγκατάλεγα ανάμεσα στα χίλια σίκουελ-πρίκουελ-κτλ που δεν πρέπει επ’ ουδενί να δείτε.
Το παιχνίδι μοιάζει χαμένο εξαρχής, με τον William Brent Bell να έπρεπε να έχει βάλει ήδη μυαλό με την περίπτωση του The Boy. Οι πρώτες σκηνές της νέας Ορφανής φαντάζουν με κινηματογραφική αγγαρεία, όπου δείχνεις στο κοινό αυτά που λογικά πλήρωσε να δει όντας τυφλός φαν του πρώτου μέρους. Θέλοντας όμως να τιμήσει τα σεναριακά «παντελόνια» του ορίτζιναλ ως προς το καλοδεχούμενο twist, o Bell ευτυχώς δεν μας αφήνει για πολύ ώρα να φάμε τα νύχια μας. Έχει κι αυτός έναν κρυφό άσο, που σε σχετικά σύντομο διάστημα ανατρέπει όσα -κάνουμε ότι- βλέπουμε.
Το πρόβλημα βέβαια από twist σε twist είναι πως ενώ του 2008 έγραφε μια κούτσικη ιστορία σε μια εποχή που ο αμερικανικός τρόμος πάσχιζε να αποκτήσει και πάλι κοινό, εδώ αξίζει αποκλειστικά και μόνο… για να μη φτάσουμε ως τις παρανυχίδες. Δεν είναι κάτι που ανανεώνει ουσιαστικά το φιλμ, απλά το στρέφει αλλού. Ακόμα περισσότερο, του μειώνει τη δυναμική ως προς το θριλερικό του κομμάτι, μοιάζοντας πλέον με εμπορικού τύπου νουάρ και όχι καθαρή ταινία τρόμου. Έτσι, ενώ προσωρινά δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστείς που δεν θα δεις ως το φινάλε αυτό που περίμενες, σκηνή με σκηνή η έκπληξη αυτή περιορίζεται στο «άντε, ας δούμε και το φινάλε». Τα twist όμως έχουν εξαντληθεί πλέον για τα καλά, και το φινάλε απλά βάζει ακόμα μία -κλισέ- φωτιά σε πλατό ταινίας του είδους.
Ίσως όμως το σημαντικότερο πρόβλημα δεν ανήκει στα άνωθεν λεγόμενα, μια και πάνω-κάτω αυτά δεν είναι ανήκουστα στους «βλέπω ό,τι θρίλερ τρόμου κυκλοφορεί». Μα με ποια όμως λογική έπρεπε να παίζει η 25χρονη πλέον Isabelle Fuhrman μια νεότερη εκδοχή του αλά 2009 εαυτού της εν έτει 2022;.. Αν υπάρχει κάτι αληθινά ανατριχιαστικό εδώ πέρα, είναι το ότι η πάλαι ποτέ πράγματι νεαρά δεν πείθει κανέναν για κοριτσάκι 9 ετών. Ούτε το CGI ούτε τα οπτικά τρικ δεν διορθώνουν αυτή την αλλόκοτη εικόνα της Fuhrman (δεν «γέρασε» καν καλά), που γίνεται ανεκτή από τον θεατή μόνο όταν ξεχνιέται επί του θέματος της ταινίας. Και εντάξει εμείς το βλέπουμε έτσι, είναι δυνατόν να μην το βλέπει κανείς από τους ήρωες; Άντε, πέρα των…
Συνολικά τη ρουτίνα δεν τη γλυτώσαμε, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε την τάση αποφυγής της. Γιατί μπορεί το αποτέλεσμα να μη δικαιώνει όσους εργάστηκαν πάνω σε αυτό, αλλά διαφαίνεται μια προσπάθεια τόσο από τη Fuhrman όσο και τον David Leslie Johnson-McGoldrick να μη σερβίρουν κρύο πιάτο (για τον Bell ουδέν σχόλιο). Κακό κιόλας πράγμα η ισοπέδωση στην κρίση μας άνευ σοβαρών αιτιολογήσεων, και εντέλει εδώ δεν χρειάστηκε. Πάμε λοιπόν στο «μέτρια», κι έπειτα παρακάτω…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
To κατέβασα μόνο και μόνο για να δω πόσο πατάτα θα ήταν (αφού και το το πρώτο δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο) Τελικά δεν επιβεβαιώθηκα. Η ταινία ήταν πολύ μεγάλη πατάτα με κακές ερμηνείες και σενάριο τραβηγμένο από τα μαλλιά... 1/10 και πολύ του είναι. Κατά 99,99% όποιος το δει σε κινηματογράφο μάλλον θα κλαίει τα λεφτά του... ΜΑΚΡΙΑ. Ακόμα και το κατέβασμα, είναι άσκοπη σπατάλη χρόνου και bandwidth!
Είσαι όμως συναισθηματικό παιδί. Από τη μία μας ξεχέζεις και από την άλλη όλο εδώ είσαι... Η ομάδα του filmy λοιπόν σού στέλνει όλη της αγάπη για την αφοσίωση σου σε εμάς και στο τσάμπα!
Σε ευχαριστώ Σταύρο... Και εγώ θα συνεχίσω να σας επισκέπτομαι, ώστε να όταν θα βλέπω καλές κριτικές για κάποια ταινία να ξέρω να μην την κατεβάζω.
Καλά εσύ κολλάς μόνο στο ειρωνικό του θέματος, αλλά δεν στέκεσαι να δεις ότι κανείς εδώ από εμάς δεν σου απευθύνεται με άσχημο τρόπο όταν διαφωνεί μαζί σου. Και όταν βρίσκεις τον τρόπο να εκφράζεις την άποψη σου δίχως να προσβάλεις κάποιον ή κάποιους, θα είναι πάντα καλοδεχούμενη, ακόμα κι αν διαφωνούμε με αυτή στο 100%. Απώτερη σημασία έχει όπως έλεγε παλιά και ο Ρίτσος με τη φωνή του Ξυλούρη... "Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά". Σκέψου το λίγο αυτό.