Oldboy

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 9/4/2014

Η παρακάτω κριτική δεν έχει να κάνει ούτε με κάποια εμπάθεια προς το πρόσωπο του Spike Lee, ούτε και με κάποια υπέρμετρη προσκόλληση στην κορεάτικη ταινία του Chan-wook Park, παρότι ανήκω σε αυτούς που τη θεωρούν αριστούργημα. Μια διασκευή, για να θεωρηθεί άξια λόγου, πρέπει να δώσει στον εαυτό της μια αιτία για τη δημιουργία της. Μια τέτοια αιτία μπορεί να είναι η απόδοση ενός έργου του παρελθόντος μέσα από τα μάτια και το όραμα ενός διαφορετικού καλλιτέχνη, που επιδιώκει να αναδείξει μια άλλη πτυχή της ίδιας ιστορίας, δίνοντας αλλού την έμφαση. Άλλες αιτίες μπορεί να είναι η αναπροσαρμογή ενός κλασικού έργου στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα (όπως έκανε ο Hirokazu Koreeda με το «Μια Μέρα του Καλοκαιριού», μια σύγχρονη προσαρμογή του «Ταξίδι στο Τόκιο» ή ο Woody Allen με τη «Θλιμμένη Τζασμίν», διασκευή του «Λεωφορείον ο Πόθος»). Ο Haneke γύρισε ξανά σκηνή προς σκηνή το «Παράξενα Παιχνίδια» αγγλόφωνο, για να το γνωστοποιήσει στο αμερικάνικο κοινό.

To νέο «Oldboy», παιδί του Spike Lee, είναι μια από τις πιο παταγώδεις αποτυχίες στον τομέα των ασιατικών ριμέικ. Το χειρότερο όμως είναι ότι από όποια πλευρά κι αν το δούμε, δεν έχει απολύτως κανέναν λόγο ύπαρξης, ενώ λόγω του τεράστιου fan-base που έχει δημιουργήσει το αυθεντικό, δεν είχε εξαρχής καμιά ελπίδα να γίνει εισπρακτική επιτυχία. Ο άνεμος ήταν πάντα εναντίον του και όχι αδίκως.

Χωρίς καμία σκηνοθετική πρωτοτυπία, κανένα ίχνος συναισθήματος, ελλειπή ανάπτυξη χαρακτήρων (για ψυχολογική διερεύνηση ούτε λόγος), απουσία θεματικής (θυμόμαστε την εκδίκηση στην αρχή της ταινίας, ή καλύτερα μάς τη θυμίζει το κορεάτικο, μα οι χαρακτήρες είναι τόσο ουδέτεροι και ξένοι προς τον θεατή, από τη στιγμή που δεν αναπτύσσονται τα κίνητρά τους, ώστε χάνεται κάπου στις σκηνές δράσης και δεν επανέρχεται ποτέ), και φυσικά έλλειψη της παραμικρής κλιμάκωσης. Η απόλυτη κακοτεχνία, ή μάλλον ατεχνία, σε όλα τα επίπεδα. Τι μένει, λοιπόν, στην ταινία αυτή; Ένα σενάριο κακογραμμένο, που προφανώς στερείται πρωτοτυπίας, αφού η ιστορία παραμένει σε γενικές γραμμές ίδια με το πρωτότυπο και αναγκαστικά απλουστεύεται, λόγω της ασιατικής πολιτιστικής της προέλευσης. Εδώ δεν υπάρχει ύπνωση, δεν υπάρχει λύτρωση, δεν υπάρχει τέρας και γαλήνευση ψυχής. Όλα παραμένουν ρεαλιστικά και ψυχρά.

Αξιοπρεπής ο Sharlto Copley στον ρόλο του αντιήρωα, ενός ψυχάκια του οποίου τα κίνητρα παραμένουν για πάντα ασαφή, αντί ενός πολύπλοκου χαρακτήρα που δεν μεγάλωσε ποτέ, που θυσιάστηκε στο όνομα της εκδίκησης κι έμεινε για πάντα νέος (αναφέρομαι στον Woo-jin Lee). Μέτριος ο Josh Brolin, μερικές φορές στα όρια του γελοίου (ίσως ευθύνεται και εδώ η ασιατική χροιά της ιστορίας και των χαρακτήρων). Ένας διακοσμητικός Samuel L. Jackson, που έρχεται αποκλειστικά και μόνο για να αντικαταστήσει το χαρακτήρα του Dal-su Oh από το αυθεντικό (στη γνωστή σκηνή με το «οδοντικό βασανιστήριο»), που όμως διαδραμάτιζε πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην ιστορία. Εδώ ο Jackson είναι αχρείαστος.

Η μουσική της κορεάτικης ταινίας, ένα από τα ωραιότερα soundtrack που ακούσαμε την προηγούμενη δεκαετία, συμβάλλει καθοριστικά στην καλλιέργεια ενός μελαγχολικού λυρισμού που προσδίδει ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος και μετατρέπει το «Oldboy» σε ένα σκληρό παραμύθι. Εδώ μουσική δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου και η ελάχιστη που ακούγεται παραμένει πλήρως αδιάφορη, χωρίς να δίνει το παραμικρό.

Στο μεταξύ, έχει γίνει μια ιδιαίτερα εμφανής προσπάθεια για μεγαλύτερη γραφικότητα στη βία. Αυτό όχι μόνο δεν βοηθάει σε κάτι, αλλά γίνεται τόσο άτσαλα που αποσπάει την προσοχή του θεατή από το επίπεδο της ιστορίας και διακόπτει κάθε προοπτική για ομαλή ροή στο έργο. Το «Oldboy» του 2013 είναι μια κενή ταινία δράσης, που προσπαθεί επιφανειακά να διεκδικήσει τον τίτλο του δράματος, αλλά μάταια.

Βαθμολογία: