Πρόσκληση για Φόνο

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Video-on-Demand.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Murder Mystery

Ελληνικός Τίτλος: Πρόσκληση για Φόνο

Παραλειπόμενα

• Το 2012, είχε γραφτεί ότι η Charlize Theron θα έπαιζε στην ταινία, υπό τη σκηνοθεσία του John Madden. Πριν κι από αυτό, το σχέδιο άνηκε στην Walt Disney, που ήθελε ως σκηνοθέτη τον Kevin McDonald. Το 2013, το βασικό καστ συμπληρώνονταν από τους Colin Firth, Adam Sandler και Emily Blunt. Κι ενώ από το καστ αυτό μονάχα ο Sandler παρέμενε σταθερός, ανακοινώθηκε το όνομα της Anne Fletcher για τη σκηνοθετική καρέκλα.
• Η ταινία προβλήθηκε αποκλειστικά από το Netflix.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 26/8/2019

Σε επίπεδο πατροπαράδοτης βιντεοκασέτας ξέπεσε ο Adam Sandler, που εντέλει δεν μου φαίνεται ότι του βγήκε σε καλό το συμβόλαιο με το Netflix. Πριν αυτού, έβγαζε στο κατά λάθος και καμιά συμπαθητική κωμωδιούλα, και σίγουρα δεν είχε ξεπέσει σε τέτοια στάνταρ φτηνής παραγωγής.

Η αρνητική προδιάθεση χτίζεται μέσα στα πρώτα 2-3 λεπτά. Η ταινία του Kyle Newacheck (του ποιου;) δεν μπαίνει σε κόπο να μοιάζει καν με ξεκίνημα κανονικής παραγωγής, και ρίχνει έναν μόνο τίτλο πιο πρόχειρα κι από σποτάκι διαφήμισης από καζίνο στο Λας Βέγκας. Η μεγάλη έκπληξη παρουσιάζεται με το καλημέρα, αλλά αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από το «λαϊκό» μουστάκι του Sandler! Στη συνέχεια, κι εκεί είναι το «γαμώτο», αυτός και η Aniston εμφανίζονται ως ένα πλέον κοινότυπο ζευγάρι, πιο ρεαλιστικά κοινότυπο και από όσα έχουμε ξαναδεί, κάτι που το σενάριο δεν το προδίδει, και θα μπορούσε πάνω σε αυτό να χτίσει κάτι πολύ πιο εύστοχο. Δυστυχώς, όμως, οι δύο σούπερ-σταρ βρίσκονται εδώ μονάχα για το τσεκ πληρωμής τους, και παραδίδουν δύο από τις πιο «σβηστές» ερμηνείες της καριέρας τους. Κάτι σαν να βαριούνται, κάτι σαν να είναι παίκτες πρώτης κατηγορίας που τους έριξε η μοίρα στην τρίτη, και γενικά μόνο που δεν κοιτάν το ρολόι τους για να τελειώνουν να πάνε σπίτι τους…

Και ύστερα αντί να έρθουν οι μέλισσες, ήρθε ένα κόπι-πέιστ σενάριο για να μας αποτελειώσει. Εξόφθαλμα, πάμε στο μοτίβο Αγκάθα Κρίστι, όπου συστήνονται σε κλειστό χώρο οι ήρωες, δολοφονείται κάποιος, και οι δυο μας ήρωες κάνουν τον Πουαρό (αν και οι ταχύτητες τους παραπέμπουν περισσότερο σε Μις Μαρμπλ…). Οι πιο γνώστες, όμως, θα θυμηθούν τον κλασικό Άνθρωπο Σκιά, με το φοβερό εκείνο ζευγάρι των William Powell-Myrna Loy, που τόσο είχε αγαπηθεί τη δεκαετία του 1930. Σκρούμπολ μην αναζητείτε, παρότι υπονοείται, γιατί κανείς δεν έχει όρεξη να ανεβάσει ταχύτητα πάνω από αυτήν… του μπουσουλιτού. Χωρίς να μπαίνουμε σε συγκρίσεις, μια και μιλάμε για κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ήρθε να γράψει ιστορία στην έβδομη τέχνη, απλά επισημαίνουμε επιπροσθέτως τις κακές περιφερειακές ερμηνείες (ως επιμέρους κάκιστες), το αλλού για αλλού φινάλε, τη μη συμμετοχή του θεατή στο μυστήριο και κυριότερα την παντελή έλλειψη χιούμορ.

Κι εκεί είναι το εν κατακλείδι. Ακόμα και οι σβηστές μηχανές των δύο πρωταγωνιστών θα μπορούσαν να αποδειχτούν έστω και στο ελάχιστο λειτουργικές, αν το φιλμ σε έκανε έστω και σε μία στιγμή να γελάσεις σαν άνθρωπος. Ατάκες στο κενό, με τις καλύτερες εξ αυτών να προκαλούν απλά ένα χαμόγελο που θα ήθελε να είναι γέλιο. Κι έτσι τραβάει όλο το φιλμ, βασανιστικά μονότονο, αλλά εντέλει πολύ παραγωγικό ως προς κάτι: ναι, μπορείτε να αποκοιμηθείτε με ασφάλεια, ίσως, δε, προτείνεται και ως υγιής λύση για προβλήματα αϋπνίας…

Βαθμολογία: