Το Έγκλημα μου

Στο Παρίσι της δεκαετίας του 1930, η Μαντλέν, μια όμορφη, νέα και άφραγκη ηθοποιός, κατηγορείται για τη δολοφονία ενός διάσημου παραγωγού. Με τη βοήθεια της καλύτερής της φίλης, της νεαρής άνεργης δικηγόρου Πολίν, αθωώνεται. Μια νέα ζωή διασημότητας και επιτυχίας ξεκινάει, μέχρι που η αλήθεια αποκαλύπτεται…

Σκηνοθεσία:

Francois Ozon

Κύριοι Ρόλοι:

Nadia Tereszkiewicz … Madeleine Verdier

Rebecca Marder … Pauline Mauleon

Isabelle Huppert … Odette Chaumette

Dany Boon … Palmarede

Fabrice Luchini … δικαστής Gustave Rabusset

Andre Dussollier … Κος Bonnard

Felix Lefebvre … Gilbert Raton

Edouard Sulpice … Andre Bonnard

Regis Laspales … Κος Brun

Olivier Broche … Leon Trapu

Michel Fau … Maurice Vrai

Daniel Prevost … Κος Parvot

Evelyne Buyle … Simone Bernard

Myriam Boyer … Κα Jus

Franck de la Personne … Pistole

Jean-Christophe Bouvet … Montferrand

Lucia Sanchez … Κα Alvarez

Jean-Claude Bolle-Reddat … Emile Bouchard

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Francois Ozon

Παραγωγή: Eric Altmayer, Nicolas Altmayer

Μουσική: Philippe Rombi

Φωτογραφία: Manuel Dacosse

Μοντάζ: Laure Gardette

Σκηνικά: Jean Rabasse

Κοστούμια: Pascaline Chavanne

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Mon Crime
• Ελληνικός Τίτλος: Το Έγκλημα μου
• Διεθνής Τίτλος: The Crime Is Mine
• Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: My Crime

Άμεσοι Σύνδεσμοι

• Οι Γυναίκες Αγαπούν τα Ψέματα (1937)
• Cross My Heart (1946)

Σεναριακή Πηγή

• Θεατρικό: Mon Crime των Georges Berr, Louis Verneuil.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για κοστούμια στα Cesar.

Παραλειπόμενα

• Το θεατρικό του 1934 είχε γίνει ήδη δύο φορές ταινία στις ΗΠΑ. Η πρώτη το 1937 (True Confession) από τον Wesley Ruggles, και η δεύτερη το 1946 (Cross My Heart) από τον John Berry με μικρότερη επιτυχία. Η εκδοχή του Francois Ozon είναι η πλέον χαλαρή ως προς την αρχική της πηγή.
• Ο Ozon εμπνεύστηκε να κάνει την ταινία κατά τη διάρκεια των lockdown της πανδημίας. Η σκέψη του ήταν στις αμερικανικές σκρούμπολ των 1930 (ειδικά των Ernst Lubitsch και Frank Capra), στο Βίκτωρ και Βικτώρια του Blake Edwards, στον Κανόνα του Παιχνιδιού του Jean Renoir, στις κωμωδίες του Sacha Guitry, αλλά και σε μια παιχνιδιάρικη εκδοχή του Τελευταίου Μετρό του Francois Truffaut. Ο δε χαρακτήρας της Huppert βασίστηκε πάνω στη θρυλική ηθοποιό Sarah Bernhardt.
• Ο δημιουργός έθεσε αυτό μαζί με το 8 Γυναίκες (2002) και το Potiche (2010) ως μια άτυπη κωμική τριλογία.
• Αναζητώντας τις κατάλληλες για τους δυο κεντρικούς ρόλους, ο σκηνοθέτης οργάνωσε ένα κάστινγκ όπου πέρασαν 200ες ηθοποιοί.