Το Έγκλημα μου (2023) ⋆ Filmy.gr

ΣΥΝΟΨΗ

Στο Παρίσι της δεκαετίας του 1930, η Μαντλέν, μια όμορφη, νέα και άφραγκη ηθοποιός, κατηγορείται για τη δολοφονία ενός διάσημου παραγωγού. Με τη βοήθεια της καλύτερής της φίλης, της νεαρής άνεργης δικηγόρου Πολίν, αθωώνεται. Μια νέα ζωή διασημότητας και επιτυχίας ξεκινάει, μέχρι που η αλήθεια αποκαλύπτεται…

Σκηνοθεσία:

Francois Ozon

Κύριοι Ρόλοι:

Nadia Tereszkiewicz … Madeleine Verdier

Rebecca Marder … Pauline Mauleon

Isabelle Huppert … Odette Chaumette

Dany Boon … Palmarede

Fabrice Luchini … δικαστής Gustave Rabusset

Andre Dussollier … Κος Bonnard

Felix Lefebvre … Gilbert Raton

Edouard Sulpice … Andre Bonnard

Regis Laspales … Κος Brun

Olivier Broche … Leon Trapu

Michel Fau … Maurice Vrai

Daniel Prevost … Κος Parvot

Evelyne Buyle … Simone Bernard

Myriam Boyer … Κα Jus

Franck de la Personne … Pistole

Jean-Christophe Bouvet … Montferrand

Lucia Sanchez … Κα Alvarez

Jean-Claude Bolle-Reddat … Emile Bouchard

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Francois Ozon

Παραγωγή: Eric Altmayer, Nicolas Altmayer

Μουσική: Philippe Rombi

Φωτογραφία: Manuel Dacosse

Μοντάζ: Laure Gardette

Σκηνικά: Jean Rabasse

Κοστούμια: Pascaline Chavanne

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Mon Crime
Ελληνικός Τίτλος: Το Έγκλημα μου
Διεθνής Τίτλος: The Crime Is Mine
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: My Crime

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Οι Γυναίκες Αγαπούν τα Ψέματα (1937)
Cross My Heart (1946)

Σεναριακή Πηγή

Θεατρικό: Mon Crime των Georges Berr, Louis Verneuil.

Παραλειπόμενα

Το θεατρικό του 1934 είχε γίνει ήδη δύο φορές ταινία στις ΗΠΑ. Η πρώτη το 1937 (True Confession) από τον Wesley Ruggles, και η δεύτερη το 1946 (Cross My Heart) από τον John Berry με μικρότερη επιτυχία. Η εκδοχή του Francois Ozon είναι η πλέον χαλαρή ως προς την αρχική της πηγή.
Ο Ozon εμπνεύστηκε να κάνει την ταινία κατά τη διάρκεια των lockdown της πανδημίας. Η σκέψη του ήταν στις αμερικανικές σκρούμπολ των 1930 (ειδικά των Ernst Lubitsch και Frank Capra), στο Βίκτωρ και Βικτώρια του Blake Edwards, στον Κανόνα του Παιχνιδιού του Jean Renoir, στις κωμωδίες του Sacha Guitry, αλλά και σε μια παιχνιδιάρικη εκδοχή του Τελευταίου Μετρό του Francois Truffaut. Ο δε χαρακτήρας της Huppert βασίστηκε πάνω στη θρυλική ηθοποιό Sarah Bernhardt.
Ο δημιουργός έθεσε αυτό μαζί με το 8 Γυναίκες (2002) και το Potiche (2010) ως μια άτυπη κωμική τριλογία.
Αναζητώντας τις κατάλληλες για τους δυο κεντρικούς ρόλους, ο σκηνοθέτης οργάνωσε ένα κάστινγκ όπου πέρασαν 200ες ηθοποιοί.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 30/5/2023

Με βάση την ικανότητα να αφουγκράζεται το υλικό του και να το χειρίζεται αναλόγως, η βασικότερη απορία μου είναι πώς εδώ ο Francois Ozon αδυνατεί να παρουσιάσει την ίδια ευγλωττία.

Αντιμέτωπος με μια καθαρόαιμη κωμωδία που προέρχεται από ένα γνωστό θεατρικό έργο του 1934, ο Ozon ρίχνει εμφανώς το βάρος στον καλλιτεχνικό σχεδιασμό επενδύοντας σε μια προσεγμένη ανασύσταση της εποχής. Παρότι αδυνατώ να πιστέψω ότι έστω και ένα φόντο ή εξωτερικό σκηνικό δεν είναι ψηφιακή κατασκευή, τα κοστούμια και τα αντικείμενα είναι αξιοσημείωτα (ειδικά οι περούκες), η κομψότητα είναι ιδιαιτέρως χτυπητή στο μάτι, χαριτωμένες λεπτομέρειες εντείνουν την παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα… και εκεί μπορεί να μπει μια τελεία.

Η έκδηλη επίγνωση του υπερτονισμού της πάντα επίκαιρης φεμινιστικής ιδεολογίας και των παραγώγων της δεν βρίσκει το κατάλληλο δημιουργικό αντίκρισμα και θα ήταν υπερβολικά γενναιόδωρο να εντοπίσω μέσα στην ταινία ένα αποτελεσματικό παιχνίδι συνδυασμού μυθοπλασίας και πραγματικότητας, όσο κι αν το στοιχείο της ερμηνείας στο θέατρο και τη ζωή είναι βασικό κομμάτι της ιστορίας.

Το πλούσιο καστ ανταποκρίνεται ικανοποιητικά υποδυόμενο χαρακτήρες αρκετά αντισυμβατικούς σε σχέση με παρόμοιες ταινίες, εντούτοις η αίσθηση ότι όλο αυτό το έχω ξαναδεί είναι συνεχώς παρούσα. Ένα χιλιοστό αντίγραφο ενός άγνωστου πρωτότυπου, επικυρωμένο ίσως χάρη στο άγγιγμα ενός σπουδαίου δημιουργού, αλλά τίποτα περισσότερο από μια διασκεδαστική επιλογή για θερινό σινεμά.

Βαθμολογία: