Μάρλεϊ. Ένας Μεγάλος Μπελάς (2008)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Μάρλεϊ είναι ένας σκύλος που δεν έχει ταίρι στον κόσμο, ένας ακάθεκτος οδοστρωτήρας με μορφή κυνηγετικού Λαμπραντόρ Ριτρίβερ. Κουτουλάει και διαλύει σήτες στις πόρτες, κλέβει γυναικεία εσώρουχα και τρώει οτιδήποτε μπορεί να πλησιάσει το στόμα του. Αποβάλλεται από το σχολείο εκπαίδευσης σκύλων ως παντελώς απειθάρχητος και ανεπίδεκτος μαθήσεως. Κατάφερε να αναστατώσει μια δημόσια οργανωμένη παραλία και προκάλεσε πραγματικό χάος όταν του έδωσαν ένα ρόλο σε μια κινηματογραφική ταινία. Ακόμα και τα ηρεμιστικά που συνέστησε ο κτηνίατρος δεν μπορούσαν να τον σταματήσουν. Όμως, η καρδιά του Μάρλεϊ είναι αγνή. Ακόμα κι όταν τα μέλη της οικογένειας Γκρόγκαν είχαν φτάσει στα όρια της υπομονής τους, θα μάθαιναν απ’ αυτόν ότι η ανιδιοτελής, δίχως όρια αγάπη έχει πολλές μορφές.

Σκηνοθεσία:

David Frankel

Κύριοι Ρόλοι:

Owen Wilson … John Grogan

Jennifer Aniston … Jenny Grogan

Eric Dane … Sebastian Tunney

Alan Arkin … Arnie Klein

Haley Bennett … Lisa

Kathleen Turner … Κα Kornblut

Ann Dowd … Δρ Platt

Nathan Gamble … Nathan Gamble (10 ετών)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Scott Frank, Don Roos

Παραγωγή: Gil Netter, Karen Rosenfelt

Μουσική: Theodore Shapiro

Φωτογραφία: Florian Ballhaus

Μοντάζ: Mark Livolsi

Σκηνικά: Stuart Wurtzel

Κοστούμια: Cindy Evans

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Marley & Me
Ελληνικός Τίτλος: Μάρλεϊ. Ένας Μεγάλος Μπελάς
Εναλλακτικός Τίτλος: Marley and Me

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Μάρλεϊ. Ένας Μεγάλος Μπελάς: Τα Πρώτα Χρόνια (2011)

Σεναριακή Πηγή

Αυτοβιογραφία: Marley & Me του John Grogan.

Παραλειπόμενα

Λόγω του ότι καλύπτει 14 χρόνια από τη ζωή του Μάρλεϊ, χρησιμοποιήθηκαν 22 διαφορετικοί σκύλοι.
Οι γονείς του χαρακτήρα του Owen Wilson στην ταινία ερμηνεύονται από τους πραγματικούς του γονείς.
Ρεκόρ εισπράξεων για την ημέρα των Χριστουγέννων, με 14,75 εκατομμύρια δολάρια. Συνολικά το φιλμ έβγαλε 247,8, με ένα κόστος των 60.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/3/2009

Αυτό δεν έχει άλλη ονομασία, πέρα από κινηματογραφική «κομπίνα». Ανακοινώνεις έναν γλυκύτατο και θεοπάλαβο σκύλο, βάζεις στο πλάι του τον Owen Wilson και την Jennifer Aniston, και ορκίζεσαι ότι θα έχει γέλιο. Ο David Frankel του “Ο Διάβολος Φοράει Prada” όχι απλά δεν έχει την παραμικρή έμπνευση, αλλά δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν. Ως “κωμωδία”, μόνο ο σκύλος κάνει την ελάχιστη (σε ανθρώπινα πλαίσια) χιουμοριστική κίνηση, και ως δράμα είναι ακίνητο, άνευρο, μακριά από κάθε δίδαγμα (πέρα από τα αυτονόητα), και πέρα από αυτά, αν δεν το έχετε ήδη υποψιαστεί, είναι απίστευτα βαρετό…

Αλλού ο σκύλος, αλλού το ζεύγος των ηρώων: παρότι συνυπάρχουν, επί της ουσίας δεν συνδέονται δραματουργικά. Είναι σαν να έχεις βάλει μια κάμερα να παρακολουθεί ένα βαρετό ζευγάρι επί κάποια χρόνια. Κι όμως, ο Owen Wilson και η -αιωνίως άτυχη στις επιλογές της- Jennifer Aniston νομίζεις ότι είναι έτοιμοι να κάνουν το παραπάνω. Τους ταιριάζει όλη αυτή η χαλαρή δραμεντί ατμόσφαιρα, αλλά το σενάριο δεν τους χαρίζει παραπάνω από δύο καλές ατάκες. Χαράμι ότι το τελευταίο είναι βασισμένο σε αυτοβιογραφικό βιβλίο (John Grogan), χαράμι το ότι το υπογράφουν οι Scott Frank (Minority Report), Don Roos (αν κι από αυτόν το περιμέναμε…). Γενικώς, χαράμι. Θα πάρω γάτα…

Βαθμολογία: