Αγαπώντας τον Πάμπλο (2017)

ΣΥΝΟΨΗ

Όταν η δημοφιλής δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιάστρια Βιρτζίνια πρωτοσυναντάει τον Πάμπλο Εσκομπάρ, μαγεύεται από το φυσικό του χάρισμα, τη φιλανθρωπική του δράση και τα πολυτελή δώρα που της προσφέρει. Δεν ενδιαφέρεται να διερωτηθεί το από πού προέρχονται τόσα χρήματα, ή με ποιο κόστος αποκτήθηκαν. Με τον καιρό, η ερωτική της τρέλα αντικαθίσταται από μια τρομερή ανησυχία. Όταν ο Πάμπλο εξαπολύει πόλεμο ενάντια στην κολομβιανή κυβέρνηση, ξεκινώντας μια περίοδο πρωτοφανούς βίας, η καριέρα της Βιρτζίνια καταστρέφεται και η ίδια αρχίζει να λαμβάνει απειλητικά σημειώματα. Η μόνη της ελπίδα είναι να συνεργαστεί με τους Αμερικανούς στην καταδίωξη του Εσκομπάρ.

Σκηνοθεσία:

Fernando Leon de Aranoa

Κύριοι Ρόλοι:

Javier Bardem … Pablo Escobar

Penelope Cruz … Virginia Vallejo

Peter Sarsgaard … Shepard

Julieth Restrepo … Maria Victoria Henao

David Valencia … Santos

Oscar Jaenada … Santoro

Juan Sebastian Calero … Carlos Corral

Atanas Srebrev … πράκτορας Holland

Manuel Jose Chaves … Samuel Elizondo

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Fernando Leon de Aranoa

Στόρι: Jeff Zimbalist, Michael Zimbalist

Παραγωγή: Javier Bardem, Ed Cathell III, Kalina Kottas, Miguel Menendez de Zubillaga, Dean Nichols, John Thompson

Μουσική: Federico Jusid

Φωτογραφία: Alex Catalan

Μοντάζ: Nacho Ruiz Capillas

Σκηνικά: Alain Bainee

Κοστούμια: Loles Garcia Galean

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Loving Pablo
Ελληνικός Τίτλος: Αγαπώντας τον Πάμπλο
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Escobar

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Χαμένος Παράδεισος (2014)

Σεναριακή Πηγή

Απομνημονεύματα: Loving Pablo, Hating Escobar της Virginia Vallejo.

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για γυναικεία (Penelope Cruz) και αντρική (Javier Bardem) ερμηνεία στα βραβεία Goya.

Παραλειπόμενα

Ο Javier Bardem χρειάστηκε να πάρει αρκετά κιλά για τον ρόλο, αλλά κι επί των γυρισμάτων κυκλοφορούσε με προσθετική κοιλιά. Αυτά αναφέρθηκε ότι δεν χαροποίησαν καθόλου τη σύζυγο του, Penelope Cruz.
Προτάσεις για να ερμηνεύσει τον διαβόητο βαρόνο ναρκωτικών είχε αρκετές κι επί χρόνια ο Javier Bardem, αλλά πάντα αρνούνταν. Ο λόγος που εδώ δέχτηκε ήταν ότι ο χαρακτήρας τού φάνηκε ανθρώπινος στο σενάριο και όχι μονοδιάστατος.
Η παγκόσμια πρεμιέρα του έγινε στο φεστιβάλ Βενετίας, όπου όμως προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 23/5/2019

Ήδη το θέμα του διαβόητου Εσκομπάρ έχει πιαστεί αρκετές φορές από την τέχνη, παρά ταύτα, από τον Φερνάνδο Λεόν ντε Αρανόα περιμέναμε ελπιδοφόρα να μας πει και τη δική του πλευρά των πραγμάτων. Πόσο μάλλον, που έχει και το ζευγάρι Χαβιέ Μπαρδέμ-Πενέλοπε Κρουζ ως αιχμή, οι οποίοι, όπως αναμένονταν, δεν μας απογοητεύουν. Η απογοήτευση επέρχεται εντέλει από τον Αρανόα, που δεν φαίνεται να έχει ξεκάθαρη άποψη πάνω στο θέμα. Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, μοιάζει να μην ξέρει ποια άποψη να ενστερνιστεί. Με έναν τεχνικά φορτωμένο τρόπο, από τη μία στέκεται με δέος μπροστά στο φαινόμενο της βίας, από την άλλη κάνει κυριολεκτικά πλάκα με όσα την περιβάλλουν. Αν αυτά μπορούσε να τα δέσει, βέβαια, θα μιλούσαμε αλλιώς. Αυτό όμως που απομένει είναι κάτι που δεν εκφέρει καθαρότητα στην ολότητα του, αφήνοντας ξεκάθαρα μονάχα τα βιογραφικά στοιχεία, τα οποία όμως μπορούσαμε να μάθουμε και δίχως όλο αυτό το ανομοιογενές καλλιτεχνικά αποτέλεσμα.

Βαθμολογία: