Στο κοντινό μέλλον, ο κουρασμένος Λόγκαν φροντίζει τον αδύναμο καθηγητή Ξαβιέ σε ένα κρησφύγετο στα σύνορα του Μεξικό. Οι προσπάθειες όμως του Λόγκαν να μείνει μακριά από τα μάτια του κόσμου και την ίδια του την κληρονομιά, θα τερματιστούν όταν μια νεαρή μεταλλαγμένη καταφτάνει, κυνηγημένη από σκοτεινές δυνάμεις.

Σκηνοθεσία:

James Mangold

Κύριοι Ρόλοι:

Hugh Jackman … Logan/Wolverine/X-24

Patrick Stewart … Charles Xavier/καθηγητής X

Dafne Keen … Laura/X-23

Boyd Holbrook … Donald Pierce

Stephen Merchant … Caliban

Richard E. Grant … Δρ Zander Rice

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Scott Frank, James Mangold, Michael Green

Στόρι: James Mangold

Παραγωγή: Simon Kinberg, Hutch Parker, Lauren Shuler Donner

Μουσική: Marco Beltrami

Φωτογραφία: John Mathieson

Μοντάζ: Michael McCusker, Dirk Westervelt

Σκηνικά: Francois Audouy

Κοστούμια: Daniel Orlandi

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Logan
  • Ελληνικός Τίτλος: Λόγκαν

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Σειρά κόμικς (χαρακτήρας): Wolverine των John Romita Sr., Roy Thomas, Len Wein.
  • Κόμικ (έμπνευση): Old Man Logan των Mark Millar, Steven McNiven.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου.

Παραλειπόμενα

  • Δέκατη ταινία X-Men και τρίτη προσωπική για τον Wolverine.
  • Η δημιουργία της ταινίας αποφασίστηκε τον Νοέμβριο του 2013, με τον James Mangold να αναλαμβάνει εξαρχής τη σκηνοθεσία. Τον Φεβρουάριο του 2015, ο Patrick Stewart ανακοίνωσε πως θα συμμετέχει κι αυτός για πρώτη φορά σε σόλο ταινία του Wolverine.
  • Ο ίδιος ο Jackman αποκάλυψε ότι θα ήθελε να παίζει τον μεταλλαγμένο ήρωα μέχρι να πεθάνει. Αλλά σε άλλη δήλωση του είπε ότι αυτή είναι η έσχατη φορά, αποκαλύπτοντας κι ότι το στόρι θα είναι βασισμένο στο τεύχος Old Man Logan.
  • Απαίτηση του Jackman ήταν να βγει μια ταινία με χαρακτηρισμό R.
  • Κινηματογραφικό ντεμπούτο για την ισπανο-βρετανή Dafne Keen.
  • Ο Liev Schreiber είχε εκφράσει τη θέληση του να επιστρέψει στη σειρά, κι ενώ ο Victor Creed/Sabretooth βρίσκονταν στο αρχικό σενάριο, κόπηκε από το τελικό.
  • Οι εισπράξεις πήγαν πολύ καλά για την ταινία, παρά τον νουάρ χαρακτήρας της. Τα ταμεία έδωσαν 619 εκατομμύρια δολάρια, έναντι ενός μπάτζετ των 97 με 127.
  • Το 2016, ο Ryan Reynolds επιβεβαίωσε πως προσπάθησε να πείσει τον Jackman για μια ταινία με τον Wolverine και τον Deadpool, δίχως όμως επιτυχία.
  • Το 2017, ο James Mangold ξεκίνησε να γράφει το Laura, ως σίκουελ αυτής της ταινίας. Μετά όμως την απόκτηση των δικαιωμάτων της Fox από την Disney, αυτό ακυρώθηκε.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Αρχικά είχε ανακοινωθεί ο Cliff Martinez ότι θα γράψει τη μουσική.

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 23/2/2017

Πίσω στο 2000, ένας ψιλο-άγνωστος Χιου Τζάκμαν αναλαμβάνει τον ρόλο του Γούλβεριν στην πρώτη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη της σειράς κόμικς της Marvel, «X-Men». Από εκείνη τη στιγμή θα επαναλάβει τον ρόλο του σε κάθε X-Men, αλλά και σε κάθε spin-off. Δεκαεπτά χρόνια μετά, ο διάσημος αυστραλός ηθοποιός, θέλοντας να κρεμάσει τον αδαμάντιο σκελετό του, ερμηνεύει για τελευταία φορά τον διάσημο υπερήρωα στο άνισο «Logan» του Τζέιμς Μάνγκολντ.

Η πλοκή του έργου λαμβάνει χώρα κατά το έτος 2029, όπου οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, μεταλλαγμένοι έχουν αφανιστεί. Οι μόνοι που υπάρχουν από το αρχικό κινηματογραφικό σύμπαν είναι ο Γούλβεριν και ο Τσαρλς Φράνσις Εξέβιερ, γνωστός και ως Καθηγητής Χ. Αλλά κι αυτοί δεν είναι οι ίδιοι. Ο πρώτος είναι σωματικά και ψυχολογικά ηττημένος και ο δεύτερος ένας συνεχώς ναρκωμένος και κλειδωμένος σε ένα πύργο νερού ηλικιωμένος κύριος που πάσχει από ανία. Σε αυτή την υπαρξιακή πικρία και λύπη εμφανίζεται μια νεαρή κοπέλα, η Λόρα, η οποία θα αλλάξει τα πάντα.

Οι δύο πρώτες πράξεις του «Logan» είναι καλύτερες από οποιαδήποτε άλλη stand-alone ταινία με τον Γούλβεριν. Τοποθετημένη κάπου μεταξύ ενός αμερικανικού road movie και μιας ταινίας δράσης στο ύφος του «Leon», το έργο του Μάνγκολντ είναι γεμάτο αίμα, βία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να περιμένετε. Ταυτόχρονα, δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία με σούπερ ήρωες. Έχοντας ως βάση την ιστορία «Old Man Logan», γραμμένη από τον Μαρκ Μίλαρ και εικονογραφημένη από τον Στιβ Μνίβεν, διαθέτει περισσότερο βάθος καταφέρνοντας να μιλήσει για τις ατέλειες που συνδέονται με την αύξηση της ηλικίας και το πώς μπορεί να καταστραφεί ο κόσμος αν αναπτυχθεί με βάση μια σπασμένη κοινωνία. Ενσωματώνοντας ένα σκοτεινό ύφος που ταιριάζει απόλυτα σε αυτή την ιστορία, η ταινία δεν είναι ανάλαφρή. Είναι ωμή και θαρραλέα. Αποκλίνει από τα συνηθισμένα για να γίνει κάτι νέο και μοναδικό. Όχι μόνο γίνεται η πιο γειωμένη ταινία Γούλβεριν, αλλά και η πιο γειωμένη X-Men ταινία. Όλα αυτά όμως μέχρι το τέλος της δεύτερης πράξης…

Πολλά πράγματα συμβαίνουν τη στιγμή που η ταινία προσανατολίζεται προς τα συναισθήματα του κοινού. Αλλάζοντας δραματικά τον τόνο από κάτι σκοτεινό και ώριμο σε κάτι καθαρά ανόητο, το τελευταίο μέρος σε πετάει εντελώς έξω χωρίς να είσαι σε θέση να το συγχωρέσεις ακόμα κι όταν προσπαθεί να επανορθώσει. Καταρχάς, από τη στιγμή που εισάγεται στο φιλμ ο χαρακτήρας του X-24, το έργο μετατρέπεται σε μια μεταλλαγμένη κακή έκδοση της σειράς ταινιών «Εξολοθρευτής». Δεν θα πω περισσότερα για να μη σας το χαλάσω, αλλά η εισαγωγή του συγκεκριμένου χαρακτήρα γεμίζει την άλλοτε καλά θεμελιωμένη ταινία με συμπτώσεις που την εξασθενίζουν. Κατά δεύτερον, ο αγώνας του πρωταγωνιστή με τη μεταλλαγμένη ταυτότητά του (κάτι που εξερευνάται τακτικά από το «X-Men» του 2000) αποδεικνύεται ιδιαίτερα αναποτελεσματικός. Οι σεναριογράφοι μπορεί να μας έχουν δώσει έναν διαφορετικό Γούλβεριν, αλλά ένα εύκολο τέχνασμα στο τρίτο μέρος, που μόνο σκοπό έχει την προώθηση της πλοκής, επηρεάζει τη σχέση μεταξύ εκείνου και της μικρής πρωταγωνίστριας δημιουργώντας μια έλλειψη χημείας που επιδρά στα πάντα αρνητικά. Το μεγαλύτερο της πλήγμα είναι ότι δημιουργεί μια έλλειψη συναισθηματικού δεσίματος, αφού πλέον η σχέση τους αντιμετωπίζεται από εμάς το κοινό, απλά ως ένας βολικά δραματικός μηχανισμός.

Τέλος, οι οπαδοί του franchise X-Men έχουν αναπτύξει έναν στενό δεσμό με Γούλβεριν του Χιου Τζάκμαν. Καθώς πρόκειται για την τελευταία ταινία του, θα περίμενε κανείς ένα καταληκτικό αντίο με πραγματική απήχηση. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Το φιλμ του Μάνγκολντ χάνει τη δυναμική που έχει χτίσει με την ιστορία, τις σκηνές δράσης και τους χαρακτήρες, με έναν επίλογο πολύ πρόχειρο για έναν χαρακτήρα αυτού του διαμετρήματος, καταλήγοντας να γίνει ένας ανεπαρκής αποχαιρετισμός σε έναν εικονικό χαρακτήρα, αλλά και σε έναν μεγάλο ηθοποιό.

Βαθμολογία:


Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 26/11/2017

Μπορεί οι X-Men να είχαν πιάσει αρκετά υψηλά επίπεδα ποιότητας για το είδος τους, ο Γούλβεριν στις δικές του ταινίες δεν είχε πλησιάσει σε κάτι παρόμοιο. Και να, που στην τρίτη και έσχατη του προσπάθεια δηλώνει κι αυτός παρόν, αλλάζοντας ύφος σε σχέση με τις δύο προηγούμενες «βιογραφίες» του. Σε κάτι που μοιάζει με μετα-γουέστερν και νεο-νουάρ, ο Τζέιμς Μάνγκολντ προσπαθεί να διεισδύσει στον εξαρχής ενδιαφέρων χαρακτήρα του ήρωα (αλλά και των παρακείμενων του), αναζητώντας το ανθρώπινο κομμάτι του πλάι στο ηρωικό. Με δάνεια από το κλασικό «Shane», κυρίως επί των πλάνων, το φιλμ παίρνει τα πράγματα με ελεγειακό τόνο και αφήνει λίγο απέξω την καταιγιστική δράση. Αν και το σενάριο δεν βοηθάει ιδιαίτερα, η ψυχολογία του φιλμ αγγίζει τους φαν και μη, ενώ δεν σημαίνει ότι λείπει η προσαρμοσμένη στο κλίμα δράση.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

12 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *