Le Divorce

Η Ιζαμπέλ Γουόκερ, μια χαρακτηριστική νεαρή Καλιφορνέζα, φτάνει στην Πόλη του Φωτός για να επισκεφθεί την έγκυο αδελφή της, Ροξάν. Μια σκοτεινά ρομαντική ποιήτρια, η Ροξάν έχει απατηθεί από τον άπιστο σύζυγό της, Σαρλ-Ενρί, και όλα δείχνουν ότι οδεύουν προς το διαζύγιο. Στο μεταξύ, η Ιζαμπέλ ερωτεύεται έναν παντρεμένο γάλλο διπλωμάτη, ο οποίος τυχαίνει να είναι θείος του άπιστου συζύγου της Ρόξι. Καθώς το σκάνδαλο παίρνει διαστάσεις, ο αμερικανικός ιδεαλισμός και το αδάμαστο πνεύμα των αδελφών Γουόκερ ξεκινάει πόλεμο στον επίμονο ρασιοναλισμό της οικογένειας Περσάν και εμπλέκει μια σειρά εκκεντρικών και ιδιαίτερων προσώπων.

Σκηνοθεσία:

James Ivory

Κύριοι Ρόλοι:

Kate Hudson … Isabel Walker

Naomi Watts … Roxeanne de Persand

Leslie Caron … Suzanne de Persand

Stockard Channing … Margeeve Walker

Glenn Close … Olivia Pace

Thierry Lhermitte … Edgar Cosset

Melvil Poupaud … Charles-Henri de Persand

Stephen Fry … Piers Janely

Matthew Modine … Tellman

Bebe Neuwirth … Julia Manchevering

Sam Waterston … Chester Walker

Marie-Christine Adam … Amelie Cosset

Thomas Lennon … Roger Walker

Jean-Marc Barr … Bertram

Romain Duris … Yves

Catherine Samie … Κα Florian

Rona Hartner … Magda Tellman

Nathalie Richard … Charlotte de Persand

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ruth Prawer Jhabvala, James Ivory

Παραγωγή: Ismail Merchant, Michael Schiffer

Μουσική: Richard Robbins

Φωτογραφία: Pierre Lhomme

Μοντάζ: John David Allen

Σκηνικά: Frederic Benard

Κοστούμια: Carol Ramsey

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Le Divorce
• Ελληνικός Τίτλος: Le Divorce
• Εναλλακτικός Τίτλος: The Divorce
• Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Το Διαζύγιο [φεστιβάλ]

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: Le Divorce της Diane Johnson.

Παραλειπόμενα

• Αρχικά ήταν να πρωταγωνιστούν η Winona Ryder με τη Natalie Portman.
• Ο James Ivory είχε από το 1989 να κάνει ταινία χωρίς σκηνικά εποχής.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Patrick Bruel και Johnny Hallyday ανοίγουν ηχητικά την ταινία διασκευάζοντας το Qu’est-ce qu’on Attend Pour Etre Heureux του Paul Misraki. Στο κλείσιμο, κάτι αντίστοιχο κάνει η Jane Birkin με το L’ Anamour του Serge Gainsbourg.