Χαμένη Ήπειρος
- Land of the Lost
- 2009
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Επιστημονικής Φαντασίας, Κωμωδία, Παρωδία, Περιπέτεια, Τέρατα, Φαντασίας
Όταν ξεκινά η ιδιόρρυθμη αποστολή του Δρ. Ρικ Μάρσαλ και της ομάδας του, κανείς δεν φαντάζεται την τροπή που θα πάρει. Μπλεγμένοι κατά λάθος στη δίνη του χωροχρόνου, καταλήγουν χαμένοι σε μια άγνωστη γη. Εκεί, ο Δρ Μάρσαλ , η Χόλι κι ο Γουίλ έρχονται αντιμέτωποι με τυραννόσαυρους , υπερμεγέθη μαμούνια και φανταστικά όντα από άλλες εποχές, και στην προσπάθεια να επιβιώσουν, μπλέκουν στις πιο ευτράπελες καταστάσεις.
Σκηνοθεσία:
Brad Silberling
Κύριοι Ρόλοι:
Will Ferrell … Δρ Rick Marshall
Anna Friel … Holly Cantrell
Danny McBride … Will Stanton
Jorma Taccone … Chaka
John Boylan … Enik
Matt Lauer … Matt Lauer
Leonard Nimoy … Zarn (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Chris Henchy, Dennis McNicholas
Παραγωγή: Marty Krofft, Sid Krofft, Jimmy Miller
Μουσική: Michael Giacchino
Φωτογραφία: Dion Beebe
Μοντάζ: Peter Teschner
Σκηνικά: Bo Welch
Κοστούμια: Mark Bridges
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Land of the Lost
- Ελληνικός Τίτλος: Χαμένη Ήπειρος
Σεναριακή Πηγή
- Τηλεοπτική σειρά: Land of the Lost των Sid Krofft, Marty Krofft.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται σε μια επιτυχημένη οικογενειακή σειρά του 1974 με τον ίδιο τίτλο, όπου κράτησε για τρία χρόνια. Το 1991 είχε γίνει τηλεοπτική πάλι διασκευή, που κράτησε άλλα δύο χρόνια.
- Η Kathy Coleman κι ο Wesley Eyre, που έπαιζαν στην αυθεντική σειρά, εμφανίστηκαν ως γκεστ-σταρ στη σκηνή του φινάλε. Όμως, η σκηνή αλλάχτηκε και χάθηκαν κι αυτοί.
- Παρότι σκοπός ήταν να γυριστεί όλο ψηφιακά σε στούντιο, μόνο μία βδομάδα άξιου υλικού βγήκε από αυτό. Όλο το υπόλοιπο έγινε σε φυσικούς χώρους.
- Μεγάλη εμπορική αποτυχία. Κόστισε 100 εκατομμύρια δολάρια, αλλά έβγαλε 68,8.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/6/2009
Βασισμένο σε τηλεοπτική σειρά του 1974, όπου με τη σειρά της έχει επηρεαστεί έντονα από τη Μηχανή του Χρόνου του Χ. Τζ. Γουέλς. Καθαρά κινηματογραφικό θέαμα εδώ, όπου τα ακριβά ειδικά εφέ όμως το κάνουν απλά ανεκτό. Με αυτό εννοώ πως ο Μπραντ Σίλμπερλινγκ το υποβιβάζει σε ένα παιδικού ενδιαφέροντος σόου (ακόμα κι αν δεν είναι όλα για παιδιά όσα βλέπουμε κι ακούμε), όπου τίποτα δεν είναι σε σεναριακή ευθεία και το έργο ποτέ δεν κατασταλάζει ως ταυτότητα. Είναι κωμωδία, είναι ένα μπλοκμπάστερ δράσης; Σίγουρα είναι ανεγκέφαλο…
Μέχρι ορίων βλακείας μπορούν να φτάσουν οι διάλογοι του έργου, κι ενώ ο Γουίλ Φερέλ δεν ήταν δα άξιος να καταλήξει σε κάτι τέτοιο. Πόσο, μάλλον, η Άνα Φρίελ που δανείζει έναν βρετανικό αέρα, τσάμπα και βερεσέ. Ως παραγωγή επί του συνόλου μοιάζει με θέμα σε πάρκο αλά Ντίσνεϊ, και δεν θα μου προξενούσε απορία αν καταλήξει κάπου εκεί.
Βαθμολογία: