Ο Λαβύρινθος της Σιωπής
- Im Labyrinth des Schweigens
- Labyrinth of Lies
- 2014
- Γερμανία 🇩🇪
- Γερμανικά
- Δραματική, Εποχής, Ιστορική, Πολιτική
- 11 Φεβρουαρίου 2016
- 14 Οκτωβρίου 2016
1958. Ο πόλεμος έχει χρόνια τελειώσει και η Δυτική Γερμανία όχι μόνο ανακάμπτει, αλλά ζει μια ευφορία. Πουθενά οι ναζί, πουθενά εικόνες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όλα μοιάζουν σαν να υπάρχουν για το καλύτερο αυτής της χώρας. Τουλάχιστον, μέχρι που ο δημοσιογράφος Τόμας Γκνίλκα αναγνωρίζει στο πρόσωπο ενός δασκάλου, αυτό του τότε διοικητή του Άουσβιτς. Και ο νεαρός εισαγγελέας Γιόχαν Ράντμαν αναλαμβάνει να διερευνήσει την υπόθεση.
Σκηνοθεσία:
Giulio Ricciarelli
Κύριοι Ρόλοι:
Alexander Fehling … Johann Radmann
Johannes Krisch … Simon Kirsch
Friederike Becht … Marlene Wondrak
Hansi Jochmann … Schmittchen
Johann von Bulow … Otto Haller
Gert Voss … Fritz Bauer
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Elisabeth Burghardt, Giulio Ricciarelli
Παραγωγή: Jakob Claussen, Sabine Lamby, Ulrike Putz
Μουσική: Sebastian Pille, Niki Reiser
Φωτογραφία: Martin Langer, Roman Osin
Μοντάζ: Andrea Mertens
Σκηνικά: Manfred Doring
Κοστούμια: Aenne Plaumann
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Im Labyrinth des Schweigens
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Λαβύρινθος της Σιωπής
- Διεθνής Τίτλος: Labyrinth of Lies
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Αθηνών.
- Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, πρώτο αντρικό ρόλο (Gert Voss), σενάριο και μουσική στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας.
- Επίσημη πρόταση της Γερμανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Έφτασε ως τις 9 επιλαχούσες.
Παραλειπόμενα
- Η επιμέρους ιστορία του Fritz Bauer διερευνάται στο Υπόθεση Φριτς Μπάουερ: Μυστική Ατζέντα (2015).
- Η ταινία αφιερώθηκε στη μνήμη του Gert Voss (1941-2014), που έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες πριν την πρεμιέρα.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 20/10/2015
Αποσπασματικό, αφηγηματικά και σκηνοθετικά άναρχο, αυτό το ιστορικό δράμα για τις θηριωδίες των ναζιστών του πολέμου παραπέμπει σε ακαδημαϊκού τύπου βιογραφία, που κατακλύζεται από ηθικολογίες και παρακινδυνευμένα ιντριγκαδόρικες αναπολήσεις για να εξερευνήσει τα πολύπλοκα ηθικά ζητήματα μίας συγκεκριμένης ιστορικής εποχής. Ο Giulio Ricciarelli αρέσκεται στην ασφάλεια μιας ελαφριάς ιστορικής αποτύπωσης, μακριά από ζοφερές απεικονίσεις και δραματοποιημένα σχόλια για την στάση της μεταπολεμικής Γερμανίας, μετατρέποντας έτσι το φιλμ σε ένα εύηχο, «μουράτο» και αδικαιολόγητα βολικό ηθικό μεταπολεμικό επικήδειο.
Το Labyrinth of Lies δεν ακολουθεί ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό δρόμο. Επιλέγοντας αρκετές σεναριακές κατευθύνσεις, ξεκινάει ως φιλμ κατασκοπίας, περνάει στην τηλεοπτική σαπουνόπερα και καταλήγει σε μία άνιση προσωποκεντρική βιογραφία, αν κρίνουμε και από τις αντιδράσεις των ηρώων στις έντονες δραματουργικά στιγμές. Τα είδη περιπλέκονται όχι πάντα με την ίδια επιτυχία, αν και με ορισμένες στιγμές έντονου στυλ, για να αφήσουν τελικά την αίσθηση μίας ταινίας μπερδεμένης ανάμεσα στο αν θα έπρεπε να αποτελεί ένα ισχυρό νομικό δράμα ή ένα ανθρωποκεντρικό φιλμ με κύριες αναφορές στην προσωπική πάλη. Χρειαζόταν πιθανόν μεγαλύτερη εμπειρία για να μετατραπεί το θέμα της μαζικής αυταπάτης σε ένα συναρπαστικό δράμα που δε θα άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης της αλήθειας του. Κυρίως όμως για να φύγει από το μυαλό του θεατή η αίσθηση ότι παρακολουθεί μία πολυκαιρισμένη κόπια μελοδραματικής χολιγουντιανής παραγωγής, με πιασάρικο θεματικό επίκεντρο αλλά χωρίς βασικό δραματικό είναι.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
