Το Τέλειο Χτύπημα

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 2/9/2013

Ο αγαπημένος Giuseppe Tornatore επιστρέφει σε θριλερικά μονοπάτια, έχοντας διακριτικά τρυφερή διάθεση, δυνατό αγγλόφωνο καστ και, ήδη, μια εξαιρετική εισπρακτική πορεία στα ιταλικά ταμεία, που προμηνύει τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του ως σήμερα. Και φυσικά, άλλο ένα υπέροχο μουσικό «ντύσιμο» από τον μόνιμο συνθέτη του, Ennio Morricone, στον οποίο αποδίδεται μεγάλο μέρος του επαίνου για την υποβλητικότατη, γοητευτικά μυστηριακή ατμόσφαιρα της ταινίας. Χάρη σε αυτήν, το «Τέλειο Χτύπημα» αναδεικνύεται σε ένα καθηλωτικό, όσο και σαγηνευτικό δραματικό θρίλερ, που φέρνει στο μυαλό την «Άγνωστη» (κυρίως στον τρόπο που ο Tornatore προκαλεί μια βαθιά αίσθηση αγωνίας), όντας όμως ένα σκαλί (ή και περισσότερα) ανώτερο από εκείνη.

«Υπάρχει πάντα κάτι αυθεντικό κρυμμένο σε κάθε πλαστογραφία» είναι η βασική ιδέα πάνω στην οποία χτίζεται η ταινία και ο ιταλός δημιουργός προκαλεί το θεατή σε ένα παιχνίδι αλήθειας και ψέματος, όπου η διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους αποδεικνύεται συχνά δυσδιάκριτη. Η αναμενόμενη μεν, απρόσμενα πολύπλοκη δε, ανατροπή του τελευταίου τετάρτου ίσως δεν πείθει απολύτως (όπως άλλωστε συμβαίνει και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις στη φιλμογραφία του Tornatore -βλέπε τη γαλλόφωνη «Απλή διατύπωση»), είναι όμως πολύ καλοστημένη σκηνοθετικά και καθιστά μια δεύτερη παρακολούθηση του φιλμ μια σχεδόν καινούρια εμπειρία, που έχει πολλά νέα στοιχεία να προσφέρει.

Πλάι όμως σε αυτό το μυστηριώδες, ατμοσφαιρικό και αγωνιώδες κομμάτι της απολαυστικής ταινίας του Tornatore, αναδύεται σταδιακά και μια εντυπωσιακά τρυφερή ιστορία, την οποία, ως ένα βαθμό, αφηγείται από μόνη της η ερμηνεία του υπέροχου Geoffrey Rush! Το φιλμ αγγίζει σε βάθος και με ευαισθησία τον χαρακτήρα ενός εκκεντρικού αριστοκράτη, ο οποίος βασανίζεται από την αδυναμία της κατανόησης και συναισθηματικής προσέγγισης του άλλου φύλλου. Ο δημοπράτης, εκτιμητής και συλλέκτης έργων τέχνης Virgil δεν κοιτά ποτέ μια γυναίκα στα μάτια, έχοντας ως μοναδική θηλυκή συντροφιά τη συλλογή του από γυναικεία πορτραίτα. Ίσως γι’ αυτό ακριβώς να έλκεται ερωτικά από μια γυναίκα που, πάσχουσα από αγοραφοβία, φοβάται να εμφανιστεί μπροστά σε οποιονδήποτε. Μέσω της μυστηριώδους Claire, ο Tornatore απογυμνώνει συναισθηματικά μπροστά στα μάτια του θεατή τον πρωταγωνιστή του, σε αυτό το γοητευτικό ταξίδι του προς τη βίωση ή, καλύτερα, την ανακάλυψη της αγάπης…

Και μία μικρή ένσταση για τον άστοχο ελληνικό τίτλο του φιλμ, ο οποίος αγνοεί παντελώς τον ουσιαστικό παραλληλισμό -της δημοπρασίας με τον έρωτα, δύο βασικών στοιχείων της ταινίας- που κάνει ο αντίστοιχος πρωτότυπος («Η καλύτερη προσφορά»).

Βαθμολογία: