Jiu Jitsu

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 4/8/2021

Ο Νίκολας Κέιτζ συνεχίζει την αλλόκοτη καριέρα των τελευταίων ετών, που τον θέλει να συμμετέχει σε μερικές σερί κακές ταινίες και φροντίζει να σπάει αυτό το σερί με κάποια καλή ταινία πού και πού. Εδώ προφανώς και δεν μιλάμε για αυτή την ταινία, αλλά για μια ταινία από αυτές που το καλύτερο πράγμα που έχουν να επιδείξουν είναι η παρουσία και μόνο του Κέιτζ, ο οποίος ακόμα και όταν δεν δίνει καλές ερμηνείες έχει τον τρόπο να μαγνητίζει το βλέμμα του θεατή.

Εξωγήινος πολεμιστής έρχεται κάθε έξι χρόνια στη Γη, μέσω μιας διαγαλαξιακής πύλης, και έξι επίλεκτοι του Ζίου Ζίτσου πρέπει να τον αντιμετωπίσουν. Το κλειδί για τη νίκη της ανθρώπινης φυλής φαίνεται να κρατάει ένας στρατιώτης που πάσχει από αμνησία, αλλά κι ένας μεγαλύτερης ηλικίας, μισότρελος τύπος (όπου “μισότρελος” γράψτε Κέιτζ).

Το γυρισμένο στην Κύπρο, Jiu Jitsu, από τον ελληνο-αμερικανό Δημήτρη Λογοθέτη, σκηνοθέτη με καριέρα σε δεύτερες παραγωγές τη δεκαετία του 1980 και του 1990 και κυρίως μετά σε τηλεοπτικές σειρές, είναι μια ταινία μείγμα επιστημονικής φαντασίας και πολεμικών τεχνών, που θυμίζει έντονα τον Κυνηγό σε ό,τι έχει να κάνει με την πλοκή και την εξέλιξη της δράσης. Δεν μιλάμε φυσικά για ποιοτικές ομοιότητες με το φιλμ του ΜακΤίρναν, αλλά για μια φθηνή απομίμηση που θα μπορούσε ίσως να έχει καλύτερη τύχη αν… είχε σενάριο. Ο Λογοθέτης όμως προτιμά να βασιστεί στο όνομα του Κέιτζ για να πουλήσει την ταινία, και χρησιμοποιεί τα πάντα προσχηματικά για να φτιάξει ένα σωρό μάχες σώμα με σώμα ανάμεσα στα πολύ καλά ονόματα του είδους των ταινιών πολεμικών τεχνών που έχει συγκεντρώσει, όπως ο πρωταγωνιστής Αλέν Μουσί και ο θρυλικός Τόνι Τζάα. Υπάρχουν όντως μερικές καλογυρισμένες σκηνές και κάποια τερτίπια με την κάμερα που κάνει ο Λογοθέτης τα οποία έχουν ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς η δράση δεν βοηθά στην εξέλιξη της πλοκής παρά απλώς παρεμβάλλεται για να δώσει χώρο στον σκηνοθέτη να δοκιμάσει διάφορες τεχνικές με την κάμερα.

Λόγος για ερμηνείες ούτε για πλάκα δεν γίνεται, και μένουμε φυσικά με την παρουσία του Νίκολας Κέιτζ, που και στα χειρότερά του μπορεί να σε συνεπάρει. Ο Αλέν Μουσί και ο Τόνι Τζάα δεν φημίζονται για τις ερμηνευτικές τους ικανότητες οπότε βασίζονται στις αθλητικές τους ικανότητες, οι οποίες είναι εξαιρετικές, αλλά εδώ δεν καταφέρνει να τους αναδείξει ικανοποιητικά ο Λογοθέτης, καθώς τα διάφορα “κόλπα” με την κάμερα και η αλόγιστη και αχρείαστη χρήση κακού CGI δεν αφήνει το θεατή να συγκεντρωθεί στις μάχες.

Κακό συνολικά φιλμ λοιπόν, με κάποιες κρυφές αρετές που μπορεί να διακρίνουν οι συνηθισμένοι σε b-movies. Πριν το δω πίστευα ότι μπορεί να είχαμε μια ταινία που θα ήταν ικανή να αποκτήσει cult διαστάσεις. Τώρα όμως νομίζω ότι έχουμε απλώς μια ταινία που θα ξεχαστεί σύντομα.

Βαθμολογία: