
Τελειώνει με Εμάς
- It Ends with Us
- 2024
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραματική
- 29 Αυγούστου 2024
Η Λίλι Μπλουμ είναι μια γυναίκας που ξεπερνά μια τραυματική παιδική ηλικία για να ξεκινήσει μια νέα ζωή στη Βοστόνη και να κυνηγήσει το όνειρο της ζωής της, να ανοίξει τη δική της επιχείρηση. Μια τυχαία συνάντηση με τον γοητευτικό νευροχειρουργό Ράιλ Κινκέιντ πυροδοτεί μια έντονη σχέση, αλλά καθώς οι δυο τους ερωτεύονται βαθιά, η Λίλι αρχίζει να βλέπει πλευρές του Ράιλ που της θυμίζουν τη σχέση των γονιών της. Όταν ο πρώτος έρωτας της Λίλι, ο Άτλας Κόριγκαν, ξαφνικά μπαίνει ξανά στη ζωή της, η σχέση της με τον Ράιλ ανατρέπεται, και η Λίλι συνειδητοποιεί ότι πρέπει να μάθει να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις για να κάνει μια αδύνατη επιλογή για το μέλλον της.
Σκηνοθεσία:
Justin Baldoni
Κύριοι Ρόλοι:
Blake Lively … Lily Bloom
Justin Baldoni … Ryle Kincaid
Brandon Sklenar … Atlas Corrigan
Jenny Slate … Allysa
Hasan Minhaj … Marshall
Amy Morton … Jenny
Isabela Ferrer … Lily Bloom (νεαρή)
Alex Neustaedter … Atlas Corrigan (νεαρός)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Christy Hall
Παραγωγή: Christy Hall, Jamey Heath, Alex Saks
Μουσική: Duncan Blickenstaff, Rob Simonsen
Φωτογραφία: Barry Peterson
Μοντάζ: Oona Flaherty, Robb Sullivan
Σκηνικά: Russell Barnes, Annie Simeone
Κοστούμια: Eric Daman
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: It Ends with Us
- Ελληνικός Τίτλος: Τελειώνει με Εμάς
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: It Ends with Us της Colleen Hoover.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ-σέλερ του 2016, που πέτυχε πωλήσεις άνω του ενός εκατομμυρίου αντιτύπων και μεταφράστηκε σε πάνω από 20 γλώσσες. Η συγγραφέας του, η Colleen Hoover, εμπνεύστηκε την ιστορία του από αυτήν των γονιών της.
- Η επιλογή της 35χρονης Blake Lively και του 39χρονου Justin Baldoni δεν βρήκαν σύμφωνους τους θαυμαστές του βιβλίου, μια και εκεί οι δύο κεντρικοί ήρωες είναι 23 και 30 ετών αντίστοιχα. Την απάντηση όμως σε αυτό την έδωσε η ίδια η Colleen Hoover, που δήλωσε πως κι εκείνη ήθελε το μεγάλωμα αυτό των ηλικιών, μια και όταν το έγραφε ήταν η μόδα στη λογοτεχνία (το new-adult) που είχε επιτάξει τόσο νεαρές ηλικίες.
- Για τον ρόλο της Λίλι παρέλασαν ως υποψήφιες τα ονόματα των: Amy Adams, Maude Apatow, Anna Baryshnikov, Cate Blanchett, Emily Blunt, Jessica Chastain, Emilia Clarke, Kerry Condon, Olivia Cooke, Zoey Deutch, Kaitlyn Dever, Courtney Eaton, Lily Gladstone, Anne Hathaway, Lena Headey, Sandra Hüller, Dakota Johnson, Felicity Jones, Anna Kendrick, Riley Keough, Nicole Kidman, Diane Kruger, Brie Larson, Sasha Lane, Jennifer Lawrence, Justine Lupe, Melanie Lynskey, Zosia Mamet, Rachel McAdams, Chloë Grace Moretz, Elisabeth Moss, Carey Mulligan, Madelaine Petsch, Ella Purnell, Amanda Seyfried, Quinn Shephard, Sarah Snook, Emma Stone, Sydney Sweeney, Tilda Swinton, Charlize Theron, Marisa Tomei, Anna Torv, Sophie Turner, Rachel Weisz, Allison Williams, Kate Winslet, Reese Witherspoon, Evan Rachel Wood και Shannon Woodward.
- Μια σημαντικότατη εμπορική επιτυχία, μια και με κόστος 25 εκατομμυρίων δολαρίων, συγκέντρωσε από τα ταμεία 351.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 29/8/2024
Το “Τελειώνει με Εμάς” είναι μια ταινία που μιλάει για τη γυναικεία κακοποίηση… Όχι. Το “Τελειώνει με Εμάς” είναι μια ταινία που λέει ότι η γυναικεία κακοποίηση είναι κακή… Ούτε. Το “Τελειώνει με Εμάς” είναι μια δήλωση ότι η γυναικεία κακοποίηση είναι κακή. Αυτό και τίποτα παραπάνω. Μια εξιδανικευμένη σαπουνόπερα από την οποία λείπει κάθε αίσθηση πλοκής, χαρακτήρων και δραματικού περιεχομένου, όπου μέσα σε μόνο τρεις σύντομες σκηνές καλύπτει πλήρως την πρόθεσή της να αποτελέσει μια ευαισθητοποίηση του καναπέ. Το μόνο της ελαφρυντικό είναι ότι προβάλλει ένα όντως ενάρετο μήνυμα. Όμως ο τρόπος που το κάνει δεν αρμόζει σε μια ταινία αλλά σε κοινωνική διαφήμιση.
Η ταινία έχει την τύχη να διαθέτει ορισμένα στοιχεία αρκούντως αποτελεσματικά, όπως ηθοποιούς με γοητευτική σκηνική παρουσία που κατορθώνουν να ζωντανέψουν και τους πιο ακατάληπτους διαλόγους, και το απαιτούμενο τεχνικό αμπαλάρισμα φωτογραφίας και σκηνογραφίας. Αυτό που χρειάζεται μια ολόκληρη ώρα για να γίνει κατανοητό μέσα από μικρές λεπτομέρειες που βγάζουν νόημα κατόπιν εορτής, είναι πως η πλοκή κινείται προς τα εμπρός αποκλειστικά από την πρόθεση της συγγραφέως να κατασκευάσει ένα παράδειγμα ιστορίας που θα λειτουργήσει σαν σεμινάριο αυτοβοήθειας στο απευθυνόμενο κοινό, το οποίο εκφράζεται μέσω μιας πρωταγωνίστριας-άβαταρ, μια προσιτή περσόνα γυναίκας με τα προσωπικά της ιδιαίτερα ενδιαφέροντα (στην προκειμένη περίπτωση τα λουλούδια) αλλά χωρίς κάποιο ευδιάκριτο χαρακτηριστικό, ιδανική για να προκαλέσει την ταύτιση. Ένα παράδειγμα είναι το ανόητο όνομά της (Λίλι Μπλόσομ Μπλουμ) το οποίο αγκαλιάζει και αυτοσαρκάζει (ποπ ψυχολογία 101), αλλά και η αυτόματη διόρθωση του εαυτού της όταν αναφέρεται στον άστεγο με τον πολιτικά ορθό όρο “άτομο με ευέλικτη κατοικία”…
Ο κόσμος στον οποίο κινείται η πρωταγωνίστρια είναι μια ουτοπική φαντασίωση άρλεκιν, όπου οι άντρες είναι μοντέλα με ασαφή επαγγέλματα επενδύσεων κεφαλαίων που παρέχουν αστείρευτα ποσά πλούτου, και οι γυναίκες επιλέγουν να εργάζονται για να καλύπτουν τις βαρετές ώρες της μέρας. Μέσα από σκηνές γνωριμιών με διαλόγους προσεγμένους στην εντέλεια ώστε να δημιουργήσουν αυτόματα έρωτες και φιλίες ζωής, η πρωταγωνίστρια ζει μια τέλεια ζωή μέχρι που η συγγραφέας (και όχι η ταινία) αποφασίζει να μας δηλώσει (όχι να μας δείξει) ότι ο τέλειος Ράιλ είναι ένας χειριστικός κακοποιητής. Αμέσως γίνεται κατανοητή η ουσία πως ακόμα και στην πιο τέλεια ζωή ελλοχεύει η ύπαρξη της κακοποίησης, αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται είναι εξωφρενικά παραπλανητικός. Ενώ γινόμαστε μάρτυρες του συνόλου της δράσης γύρω από τα “ατυχήματα” της Λίλι, μόνο αργότερα μέσα από προβολές των σκέψεών της βλέπουμε μια διαφορετική παραποιημένη δράση όπου υπαίτιος είναι ο Ράιλ. Πώς να ευαισθητοποιήσεις το κοινό γύρω από τις “κόκκινες σημαίες” της κακοποίησης όταν σαν ταινία αρνείσαι να πάρεις κατηγορηματική θέση για το τι πραγματικά συνέβη; Όταν έχεις ήδη καθορίσει ότι η Λίλι κουβαλά το παιδικό τραύμα της κακοποίησης της μητέρας της από τον πατέρα της και αυτοαναιρείς την ίδια σου την αφήγηση; Είναι ένα τρικ που δεν κατάφερε να λειτουργήσει ούτε ο Χίτσκοκ στο “Πονεμένο Ρομάντζο” και σίγουρα αποδυναμώνει την εμπειρία της πρωταγωνίστριας και τις εμπειρίες των αληθινών γυναικών του κόσμου μας.
Με αυτά τα δεδομένα, πώς περιμένεις να προκαλέσεις την ευαισθησία του κοινού σε όσα παρουσιάζονται, μέσα από σοκαριστικές σκηνές σκηνοθετημένες με τρόπο που προκαλεί το γέλιο; Τα ρομαντικά κλισέ που κατακλύζουν την ταινία και ο μελοδραματισμός με τον οποίο προσεγγίζεται το μη ρεαλιστικό ενδιαφέρον του χαρακτήρα Άτλας μετατρέπουν αυτό που θα έπρεπε να είναι μια ουσιαστική ματιά με μικροσκόπιο πάνω σε μια κακοποιητική σχέση σε ένα δακρύβρεχτο ρομάντζο όπου το μόνο που το κάνει να διαφέρει από τις “Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι” είναι η έλλειψη προβληματικού περιεχομένου.
Βαθμολογία: