Απίστευτο κι Όμως Αληθινό

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 21/5/2023

Σε μια εποχή όπως η σημερινή που τα πρωτότυπα σενάρια σπανίζουν, η περίπτωση του Κουέντιν Ντιπιέ έχει αρκετό ενδιαφέρον. Οι περίεργες, σουρεαλιστικές του ιδέες παίρνουν παίρνουν σάρκα και οστά στο κινηματογραφικό πανί, φανερώνοντας έναν καλλιτέχνη που λέει αυτό που πραγματικά θέλει να πει, χωρίς να νοιάζεται για τους πολλούς, που δεν θα γοητευθούν, ούτε θα κατανοήσουν τα έργα του. Το σινεμά του Ντιπιέ αφορά μια μικρότερη μερίδα κοινού, που ακόμα κι αν είναι δύσκολο πολλές (τις περισσότερες μάλλον) φορές να κατανοήσουν πλήρως τις ιστορίες του, διψάνε για το διαφορετικό που ο γάλλος σκηνοθέτης μπορεί με ευκολία να δώσει με τις δημιουργίες του.

Το Απίστευτο κι Όμως Αληθινό είναι μία ακόμα ιδιαίτερη ταινία στη φιλμογραφία του Ντιπιέ, μια φιλμογραφία με ούτως ή άλλως ιδιαίτερες ταινίες. Πρωταγωνιστεί ένα μεσήλικο ζευγάρι, που νοικιάζει ένα σπίτι στα προάστια. Το νέο τους σπίτι κρύβει ένα μυστικό, που ο ίδιος ο μεσίτης θα τους αποκαλύψει, λες και είναι απλώς ένα έξτρα σημείο που θα αυξήσει το ενδιαφέρον των αγοραστών και όχι κάτι κοσμογονικό! Μια καταπακτή στο υπόγειο οδηγεί ξανά στον πάνω όροφο του σπιτιού, και σαν αυτό να μην είναι ήδη αρκετά περίεργο, η διαδρομή σε οδηγεί δώδεκα μπροστά στον χρόνο και σε κάνει τρεις ημέρες νεότερο, κάθε φορά που τη διαβαίνεις!

Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε την κινηματογραφική αυτή παραβολή του σεναριογράφου/ σκηνοθέτη κατανοούμε ότι η ουσία βρίσκεται περισσότερο στις σκέψεις που πυροδοτεί παρά στην ανάλυση των τεχνικών μερών του έργου του και στην εξέλιξη της πλοκής. Η κωμωδία και ο τρόπος που σατιρίζει ο Ντιπιέ είναι πάνω από την κινηματογραφική φόρμα που έχουμε συνηθίσει. Ένας γοητευτικός παραλογισμός που αν τον αφήσεις να σε παρασύρει, τότε ακόμα κι αν δεν έχεις καταλάβει τα περισσότερα από αυτά που θέλει να πει, θεωρώ ότι θα βγεις κερδισμένος.

Υπάρχει φυσικά μια κεντρική ιδέα πίσω από όλη την ιστορία. Η ματαιοδοξία, ο φόβος του γήρατος, η ανούσια νεότητα, η κενότητα που πολλές φορές κουβαλάει η εξωτερική ομορφιά, είναι ίσως τα προφανή που σχολιάζει το φιλμ. Το τρικ που σκέφτηκε ο Ντιπιέ με το ταξίδι στον χρόνο δώδεκα ώρες μπροστά αλλά με το άτομο να βγαίνει από αυτό νεότερο κατά μερικές μέρες, αν το σκεφτείς βοηθάει αρκετά σε αυτό που θέλει να πει.

Καλώς ή κακώς, οι ταινίες του Ντιπιέ δεν είναι για το mainstream κοινό, οπότε αν θέλεις να δεις μια συμβατική κωμωδία, τότε εδώ δεν θα ικανοποιηθείς. Πρέπει να είσαι διατεθειμένος να δεχτείς τον διαφορετικό τρόπο αφήγησης και τον περίεργο κόσμο του σκηνοθέτη. Από την άλλη αξίζουν εύσημα στην εταιρεία διανομής που αποφάσισε να φέρει την ταινία στην Ελλάδα, γνωρίζοντας ίσως το ρίσκο, δίνοντας όμως ευκαιρία στο κοινό να ανακαλύψει έναν διαφορετικό δημιουργό.

Βαθμολογία: