Ανοιχτοί Λογαριασμοί

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Hit & Run

Ελληνικός Τίτλος: Ανοιχτοί Λογαριασμοί

Εναλλακτικός Τίτλος: Outrun

Εναλλακτικός Τίτλος: Hit and Run

Παραλειπόμενα

• Αρχικά ήταν να τιτλοφορηθεί Outrun, αλλά το στούντιο τού άλλαξε τον τίτλο.
• Το φιλμ κόστισε 2 εκατομμύρια δολάρια, με τα μισά να πηγαίνουν για να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα για τα τραγούδια που ακούγονται.
• Λόγω του πολύ χαμηλού μπάτζετ, οι περισσότερες κασκάντες πραγματοποιήθηκαν από τους ίδιους τους ηθοποιούς.
• Τα πιο πολλά από τα αυτοκίνητα της ταινίας ανήκουν στην προσωπική συλλογή του Dax Shepard.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 2/7/2013

Από την αρχή κάτι σε ωθεί να το συμπαθήσεις. Δεν είναι κάτι το αδιόρατο, μιλάμε για τη χιουμοριστική ανάπτυξη των χαρακτήρων, ταχύτερη από ό,τι θα επιτρέπονταν, αλλά περιεκτική. Μαζί προσθέτεις ένα επιτελείο ηθοποιών που διεκπεραιώνει τη δουλειά του μια χαρά. Ειδικά το «χημικό» ταίριασμα-αντίθεση του Dax Shepard με την Kristen Bell (ζευγάρι και στην πραγματικότητα) είναι «ταμάμ». Και όλα αυτά θα λειτουργούσαν υπέροχα, αν σχετικά νωρίς δεν συνειδητοποιούσες ότι βλέπεις ντεφορμέ Tarantino! Με την ίδια επακριβώς λογική του δημιουργού από το Νόξβιλ, το σκηνοθετικό ντουέτο του «Ανοιχτοί Λογαριασμοί» προσπαθεί να ξαναδιαβάσει τις αυτοκινητο-b-movies των 1970, με ελάχιστο μοντερνισμό, τουλάχιστον δράμι περισσότερο από ό,τι έτσι κι αλλιώς πρόσφεραν εκείνες οι ταινίες.

Κακή κόπια δεν είναι, μια και θα ήταν το λιγότερο υπερτιμημένο να πούμε πως κι εκείνες οι ταινίες ήταν δα αριστουργήματα. Έχει κάποιους διαλόγους που παίζουν με την ηθική και βγάζουν γέλιο (γενικά, μη δείτε την ταινία ως περιπέτεια, αλλά ως πεντακάθαρη κωμωδία). Έχει χαρακτήρες που παίζουν μεταξύ του κλισέ και του αντισυμβατικού και εν μέρει σε κερδίζουν. Αλλά όλα αυτά μέχρι ενός σημείου και… μέχρι ενός σημείου. Μεταφράζοντας τη διττή φράση μου, όλα λειτουργούν διασκεδαστικά αλλά μέσα σε ένα όριο που δεν προσπερνιέται ποτέ. Και όσο πάμε προς το φινάλε, αντί να ανεβαίνουμε, μάλλον απογοητευόμαστε με την ευκολία που οι δύο σκηνοθέτες καθαρίζουν, ξεπλένουν και τελειώνουν. Συνολικά, όλα συνοψίζουν μια ανέμελη «μία ώρα και κάτι λίγο», αλλά τίποτα παραπάνω. Μέχρι εκεί. Και ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας, που ίσως δεν σας περάσει από τον νου; Ότι δεν πήγαινε παραπάνω. Με αυτή τη δομή, και πάλι καλά που αφήνει αυτές τις εντυπώσεις. Ευκολότατα, θα μπορούσε να είναι το απόλυτο μηδενικό, και αυτό το αποφύγαμε.

Βαθμολογία: