Ο Hellboy επιστρέφει από την κόλαση στην Αγγλία, όπου πρέπει να νικήσει την παντοδύναμη μάγισσα Νίμουε, σύντροφο του Μέρλιν και γνωστή ως «Βασίλισσα του Αίματος» ή «Κυρά της Λίμνης» από τον μύθο του Αρθούρου. H Νίμουε βρίσκεται φυλακισμένη ως τη μέρα που θα καταφέρει να απελευθερωθεί και να συγκρουστεί σε μια επική μάχη με τον Hellboy, μια μάχη ικανή να φέρει το τέλος του κόσμου. Στόχος της η καταστροφή της ανθρωπότητας, και ο μόνος που μπορεί να τη σταματήσει είναι ο Hellboy. Πιο βίαιος, πιο αιμοδιψής και πιο σαρκαστικός από ποτέ.

Σκηνοθεσία:

Neil Marshall

Κύριοι Ρόλοι:

David Harbour … Anung Un Rama/Hellboy

Milla Jovovich … Vivienne Nimue

Ian McShane … καθηγητής Trevor ‘Broom’ Bruttenholm

Sasha Lane … Alice Monaghan

Daniel Dae Kim … ταγματάρχης Ben Daimio

Stephen Graham … Gruagach (φωνή)

Brian Gleeson … Merlin

Sophie Okonedo … λαίδη Hatton

Penelope Mitchell … Ganeida

Alistair Petrie … λόρδος Adam Glaren

Penelope Mitchell … Ganeida

Mark Stanley … βασιλιάς Arthur

Thomas Haden Church … Lobster Johnson

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Andrew Cosby

Παραγωγή: Lawrence Gordon, Carl Hampe, Yariv Lerner, Lloyd Levin, Matthew O’Toole, Mike Richardson, Les Weldon, Philip Westgren

Μουσική: Benjamin Wallfisch

Φωτογραφία: Lorenzo Senatore

Μοντάζ: Martin Bernfeld

Σκηνικά: Paul Kirby

Κοστούμια: Stephanie Collie

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Hellboy
  • Ελληνικός Τίτλος: Hellboy: Ξαναγύρισα από την Κόλαση

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Σειρά κόμικς: Hellboy του Mike Mignola.

Παραλειπόμενα

  • Reboot της σειράς Hellboy, του ήρωα των ομώνυμων κόμικς της Dark Horse Comics. Συγκεκριμένα, το σενάριο αντλεί έμπνευση από τα τεύχη Darkness Calls, The Wild Hunt, The Storm and the Fury και Hellboy in Mexico.
  • Το σχέδιο ξεκίνησε σαν σίκουελ του Hellboy II: Η Χρυσή Στρατιά, αλλά ο Guillermo del Toro αρνήθηκε να επιστρέψει όταν του προσφέρθηκε μόνο ο ρόλος του παραγωγού (ο Andrew Cosby είχε άμεσα -από το 2014- προσληφθεί για το κείμενο), ενώ και ο Ron Perlman αρνήθηκε ομοίως δίχως τη συμμετοχή του μεξικανού δημιουργού. Όταν προσλήφθηκε ο Neil Marshall, αποφασίστηκε να γίνει reboot. αποτελώντας και την επιστροφή του βρετανού σκηνοθέτη μετά από 9 χρόνια. Μαζί ανακοινώθηκε ότι θα ήταν μια R ταινία, μια και ο Marshall ειδικεύονταν σε θριλερικά θεάματα.
  • Για τον ρόλο του Μπεν Ντέμιο είχε επιλεχτεί ο Ed Skrein, αλλά αποχώρησε οικειοθελώς όταν το φιλμ κατηγορήθηκε ότι ήθελε να κάνει λευκό έναν ρόλο απωανατολίτικων χαρακτηριστικών.
  • Αρχικά ήταν να τιτλοφορηθεί ως Hellboy: Rise of the Blood Queen.
  • Το αρχικό σενάριο είχε την υπογραφή των Andrew Cosby και Christopher Golden, αλλά ο Mike Mignola προσέλαβε τον συγγραφέα κόμικς Aron Eli Coleite για την τελική επεξεργασία. Στα κρέντιτ όμως υπάρχει μόνο το όνομα του Cosby.
  • Ο Marshall δεν συμμετείχε στο τελικό μοντάζ.
  • Μετά τις αρνητικές κριτικές ακολούθησε η αποτυχία στα ταμεία. Με κόστος 50 εκατομμύρια δολάρια, τα έσοδα σταμάτησαν στα 55,1. Αυτό έκοψε κάθε φόρα για σίκουελ, αλλά ο ήρωας ανακοινώθηκε από τη Millennium Media το 2023 ότι θα επιστρέψει σε νέο reboot, με τίτλο Hellboy: The Crooked Man.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Οι Unprotected Innocence παρουσιάζουν μια ισπανόφωνη εκδοχή του Rock You Like a Hurricane των Scorpions για την ταινία.

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 11/4/2019

Τα δύο «Hellboy» της προηγούμενης δεκαετίας (2004 και 2008) από τον Guillermo Del Toro δεν αποτελούσαν ποτέ κινηματογραφικά αριστουργήματα, μα ήταν σίγουρα δυο συμπαθέστατα δείγματα σουπερηρωικής φαντασίας. Φτιαγμένα με ψυχή και μεράκι, διέθεταν τα χαρακτηριστικά κι αξιομνημόνευτα creature designs του Del Toro και επέδειξαν ορισμένες σκηνές ανθολογίας για το είδος («I can’t smile without you»!). Το παρόν reboot από τον Neil Marshal (της «Καθόδου») σχεδιαζόταν αρχικά για κλείσιμο της τριλογίας, μα έμεινε στο ράφι μετά από την αποχώρηση των Del Toro και Ron Perlman λόγω δημιουργικών διαφορών. Έτσι, μια δεκαετία μετά την τελευταία εμφάνισή του στο πανί, ο κόκκινος δαίμονας με τα κομμένα κέρατα ξαναγυρίζει («από την Κόλαση») πιο παρωδιακός, πιο ακατάλληλος και πιο… ψηφιακός, με τη φιλοδοξία της εκκίνησης του επόμενου μεγάλου φραντσάιζ.

Συνήθως, θα δίσταζα να αντλήσω ευχαρίστηση από την αποτυχία και συνεπώς το «θάψιμο» ενός οποιουδήποτε φιλμ, προς σεβασμό στις εκατοντάδες συντελεστών που ξόδεψαν πάμπολλες κοπιαστικές εργατοώρες για χάρη των 120 λεπτών που θα περάσουμε εμείς με ποπ κορν στα μαλακά καθίσματα του μούλτιπλεξ. Το θέμα όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι πως η πλήρης αποτυχία του «Hellboy» στην επίδειξη στοιχειωδών κινηματογραφικών αρετών, ίσως και να είναι… υπέρ του. Εξηγούμαι: το φιλμ προσπαθεί τόσο απεγνωσμένα να είναι αστείο, ακραίο, «κάφρικο» και γενικώς μια πρωτόγνωρα κι ανεπανάληπτα «fun» εμπειρία, που η χειρότερη προσβολή σε βάρος του θα ήταν ότι δεν πέρασες καλά βλέποντάς το. Ευτυχώς ή δυστυχώς, λοιπόν, αποτυγχάνει τόσο παταγωδώς να προσφέρει όχι μόνο την παραμικρή αίσθηση αυθεντικού κεφιού, αλλά ακόμα και την ελάχιστη υπόνοια αφηγηματικής συνοχής, που άθελά του ενθαρρύνει τη διασκέδαση σε βάρος του. Αποστολή εξετελέσθη;

Διαθέτοντας ένα από τα πιο εξωφρενικά κακογραμμένα σενάρια της πρόσφατης μνήμης, το φιλμ αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες ως χρωματιστά ανθρωπάκια που υπάρχουν για να πλακώνονται μεταξύ τους, τον διάλογο ως αφορμή για επεξήγηση της πλοκής, τη σεναριακή δομή ως συρραφή μιας ντουζίνας (άσχετων μεταξύ τους) τευχών κόμικ. Στις δύο ώρες της διάρκειας, θα παρελάσουν από την οθόνη βρικόλακες, ολέθρια τέρατα της κόλασης, μυστικές βρετανικές οργανώσεις στο κατόπι ανθρωποφάγων γιγάντων της επαρχιακής Αγγλίας, σουπερηρωικοί κυνηγοί ναζί, η μάγισσα της ρωσικής παράδοσης Μπάμπα Γιαγκά και ο… βασιλιάς Αρθούρος, με όλα αυτά να μην έχουν καν άμεση σχέση με την κεντρική πλοκή! Πρόκειται για πρωτοφανή αφηγηματική «ακαταστασία», γεμάτη χαρακτήρες-γλάστρες, κουβάδες ανώδυνου ψηφιακού αίματος, άρρυθμο μονταζιακό πετσόκομμα κι ανατροπές άνευ οποιουδήποτε σεναριακού χτισίματος ή δραματουργικής σημασίας. Ομολογουμένως, ο πρωταγωνιστής David Harbour είναι εξαιρετικός στο ρόλο και το διασκεδάζει εμφανώς, μα δεν είναι πάρα ένας από τους πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους που χάνονται μέσα στο πανδαιμόνιο ανοησίας. Μια ενδιαφέρουσα ταινία στο βάθος διαφαίνεται όντως τις λίγες φορές που αγκαλιάζεται συνειδητά αυτός ο απόλυτος παραλογισμός -όπως στην περίπτωση του κυνηγού ναζί (Thomas Haden-Church) ή στη σκηνή μιας κλοπής… φωνητικών χορδών!- αλλά η ταυτότητα του φιλμ ως ένα ξεκάθαρο εταιρικό προϊόν το καθιστά καταστροφικά ασφαλές μέσα στον υποτιθέμενο κανιβαλισμό του.

Από την άλλη, ο κανιβαλισμός εκ μέρους του κοινού δεν είναι μόνο άμυνα απέναντι στην πλήρη παράνοια (ή την εξόργιση), αλλά κι ίσως ο πλέον… υγιής, στην συγκεκριμένη περίπτωση, τρόπος να απολαύσει κανείς το φιλμ. Γιατί μόνο αν αγκαλιαστεί δημιουργικά όλη αυτή η παραφροσύνη θα μπορούσε να επιτευχθεί ένα στοιχειώδες κινηματογραφικό -μπιμουβίστικο- ενδιαφέρον στο πιθανό σίκουελ που φιλοδοξεί (αν και θα μου επιτρέψετε να αμφισβητήσω την πιθανότητα) να ακολουθήσει. Και ναι, εγώ θα ομολογήσω ότι απόλαυσα το γράψιμο της κριτικής σχεδόν όσο και τη θέαση της ταινίας.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *